چگونه گفتگوی خودمان را مدیریت کنیم؟

طریقه صحبت کردن شما با دیگران تاثیر بسیار زیادی در تثبیت اعتبار شما پیش آنها یا از بین رفتن اعتبارتان خواهد داشت.
 

انسان شاهکار خلقت خداوند در این دنیای خاکی است.اگر بخواهیم نیکو ترین و با عظمت ترین پدیده هستی را نام ببریم باید از انسان به عنوان گزینه اول یاد کنیم. بخشی از عظمت و بزرگی انسان در تفکرات و قدرت اندیشه او نشات می‌گیرد و بخش دیگر این عظمت به قدرت بیان و کلام او بر می‌گردد. امام علی(علیه‌السلام) فرمودند :انسان از دو مزیت برخوردار است: خرد و گویایی: با خرد بهره مند می شود و با گویایی و بیان، بهره مند می سازد (دیگران را). [1] 
 

زبان یک وسیله ارتباطی است که می‌تواند بسیاری از مشکلات شما را حل کند. با سخن گفتن است که شادی و نشاط به قلب شما روانه می‌شود و غم و اندوه از قلب شما خارج می‌شود. شما با صحبت کردن می‌توانید علم خودتان را بیشتر کنید و یا کسب علم کنید. به دیگران مشاوره می‌دهید و مشاوره می گیرید. با زبان و سخن گفتن می توانید اعتقادات و باورهای دینی خودتان را به بهترین شکل به دیگران برسانید. 
 

افرادی که می‌دانند چه حرف های را بیان کنند و چه چیزهای را نگویند، آن تفکراتی را که در ذهن دارند به صورت شیوا و روان بیان می‌کنند،این نوع افراد روابط اجتماعی خوبی دارند. 

وقتی بر زبان خودتان کنترل داشته باشید و کلمات حساب شده بیان کنید و در حین ادب، طنز کلام هم داشته باشید در قلب دیگران جا پیدا می‌کنید. امام علی(علیه‌السلام) در حدیث زیبایی می‌فرمایند :با سخن است که رو سیاهی حاصل می‌شود و با سخن است که رو سیاهی به وجود می‌آید. [2] طریقه صحبت کردن شما با دیگران تاثیر بسیار زیادی در تثبیت اعتبار شما پیش آنها یا از بین رفتن اعتبارتان خواهد داشت.

نکته: بسیاری از ارتباطات بخاطر کلمات بیجا به تباهی کشیده می‌شود و از بین می‌رود. حواستان باشد که چه چیزهای را بیان می کنید. 
 

برای داشتن یک رابطه خوب باید اصولی را در هنگام صحبت کردن رعایت کنید تا دوام رابطه شما بیشتر باشد. 
 

با حرف های دروغ نمی‌توانید قلب دیگران را تسخیر کنید، سخن شما باید حق باشد تا بر دلها بنشیند. دوستان شما باید حس راستگویی را در مورد شما پیدا کنند و اعتماد پیدا کنند، اگر با دروغ های خودتان به دنبال نفوذ در قلب دیگران هستید، مسیر اشتباهی را دارید طی می کنید. 
 

برای اینکه صحبت های شما تاثیر خوبی داشته باشد و در گوش و جان مخاطب بنشیند، باید پس از تفکر و تامل از کام و دل شما برآید. هر سخن کز دل برآید لاجرم بر دل نشیند، کلام بی ریا،بی تکلف و صمیمی و همراه با تفکر و تعقل که از اعماق وجود بر زبان آید تاثیر خاصی روی شنونده گذاشته و بر دلش می نشیند. 

نکته: در ابتدا تفکر کنید که چه کلماتی را می‌خواهید استفاده کنید و در مرحله بعد، سخن را بیان کنید. (این سخن ها می‌تواند قلبهای را بشکند و رابطه های را خراب کند، این سخن می‌تواند قلب های خسته و زخمی را التیام دهد. پس فکر کنید و بعدش حرف بزنید) 

روایتی از امام علی (علیه‌السلام) بر این مطلب دلالت دارد. زبان مؤمن، پشت دل اوست و دل منافق پشت زبان او، مومن هرگاه بخواهد سخنی بگوید ابتدا درباره آن می اندیشد:اگر خوب بود اظهار می‌کند و اگر بد بود آن را پنهان می‌دارد؛ اما منافق هرچه به زبانش آید می‌گوید، بی آنکه بداند چه سخنی به سود او و چه سخنی به زیانش است.[3]
 

از کلمات شیوا و شیرین استفاده کنید تا محبوب شوید. اگر در حین صحبت کردن، دائما بد گفتار باشید و هیچ مزاح و شیرینی در کلام شما نباشد سبب دوری دوستان و خلوت شدن اطراف شما می‌شود. هر کس شیرین سخن باشد، برادران او فراوان شوند.»[4] به گفتار شیرین، فریبنده مرد/کند آنچه نتوان به شمشیر کرد. با صحبت های روان و شیرین می‌توانید به راحتی در قلب های دیگران جا پیدا کنید و محبوب آنها شوید. همی همچو جان زان نگردد کهن/ که فرزند جان است شیرین سخن.
 

داشتن زبان ملایم و سخن پسندیده و نیکو، به گلستان دوستی های شما رونق و طراوت می بخشد و باعث سرزندگی رفاقت ها می شود. با این روش، چشمه های انس و الفت و همدلی همیشه جاری و ساری خواهد شد و ریشه کدورت ها و دشمنی ها خشکیده خواهد شد و رفاقت های شما پایداری نخواهد داشت. امام علی(علیه‌السلام) فرمودند : هر کس که ساقه درخت وجودش نرم باشد، شاخه هایش متراکم و فراوان می شود.[5]

نکته پایانی : بد زبان بودن و استفاده کردن از کلمات زشت، کینه را به دلها می‌کشاند و باعث می‌شود افراد بزرگوار از کنار شما دور شوند و شما تنها بمانید.این را هم بدانید که استفاده کردن از کلمات زشت، شیوه افراد پست و فرومایه است. 

پی نوشت :
[1] تمیمی آمدی، غررالحکم، ح 39 صفحه 321
[2] تحف العقول، ابن شعبه حرانی، صفحه 216
[3] نهج البلاغة، خطبة 176
[4] مُعجَم الفاظ غُرَرالحِکَم و دُرَر الکَلِم، چاپ اول، قم: مرکز مطالعات و تحقیقات اسلامی دفتر تبلیغات اسلامی حوزه علمیه قم، 1413، صفحه 1028
[5] نهج البلاغه، کلمات قصار، ش 214، صفحه 507