روش درست خرج کردن پول تو جیبی (نوجوان بخوانند)

نوجوان باید پس انداز کردن و نیز مصرف درست پول را بیاموزد. 
 

وقتی والدین پول توجیبی معینی به نوجوان می دهند، به طور دقیق چه اجازه ای به او می دهند؟ پاسخ: حد و حدودی برای انتخاب - حدی از آزادی برای خرید چیزی که دوست دارد داشته باشد یا کاری که در این سن مایل است انجام بدهد، امکانات مادی و تجربه های سرگرم کننده و لذت بخش که تحت فشار اجتماعی خواستار آنهاست.
 

یکی از چیزهای خیلی مهم در زندگی جوان این است که طبق مد روز به سر و وضع خود برسد و پابه پای دوستان خود بتواند پول خرج کند. این قضیه در دوران رشد خیلی مهم است.
 
در اکثر موانع، هرچقدر پول توجیبی به او بدهید به نظر می رسد کافی نیست، چون پسر جوان شما مثل هم سن و سال هایش فکر می کند از نظر مالی محروم است. شما فکر می کنید به اندازه ی کافی هر ماه به او پول می دهید، چرا او این طور فکر می کند؟ محرومیت احساسی نسبی است.
 
نوجوان شما حس می کند به نسبت بقیه محروم است، و این حس وقتی پدید می آید که او خود را با هم سن و سال هایش مقایسه می کند که پول بیشتری دارند با قادرند کارهایی انجام دهند که او نمی تواند. او احساس کمبود می کند و دلش می خواهد پول بیشتری داشته باشد، تا مثل دوستانش ولخرجی کند. وقتی لباس های خود را که مدتی پیش خریده است (مثلا چند روز پیش) با لباس های موجود در ویترین بوتیک ها مقایسه می کند، احساس می کند لباس های او نامناسب و قدیمی و از مد افتاده اند.
 
به همین دلیل مهم نیست شما ماهی چقدر پول توجیبی به فرزندتان می دهید، او همیشه از مبلغ پول توجیبی خود ناراضی است، چون می تواند هرچه را که در عالم مد عرضه می شود بخرد. بنابراین شما در حد توان و نسبت به درآمدی که دارید مبلغی را به عنوان پول توجیبی به فرزندتان بدهید که فکر می کنید عاقلانه است نه مبلغی که او آرزو دارد داشته باشد.
 

پول توجیبی، هدیه ای است از طرف والدین و مقدار آن به تشخیص والدین مربوط است، والدین باید به نحوه ی خرج کردن آن توجه کنند. آنها باید از خود بپرسند: «فرزند من از نظر خصوصیات اخلاقی بیشتر تمایل به خرج کردن دارد یا پس انداز کردن؟» از نظر روان شناختی، به راحتی می توان جوان را از نحوه ی خرج کردن پول توجیبی شناخت.
 
اگر فرزند شما، تحت تأثیر خواسته های آنی خود است و بدون تأمل پول خرج می کند با علاقه دارد کارهایی انجام دهد که برایش هزینه ای در بردارد و با خرج کردن پول احساس رضایت می کند، باید نگران این رفتار او باشید. شما ممکن است تکانه ای را در او ببینید که نیاز به کنترل دارد. وظیفه ی والدین این است که به فرزند خود بیاموزند، با به تأخیر انداختن یا دوری کردن از خواست خود، مقاومت در برابر کسب رضایت آنی را تمرین کنند.
 
یکی از والدین فرزند خود را این طور توصیف می کرد: «او ولخرج به دنیا آمده است». والدین با مدیریت صحیح می توانند به فرزند خود بیاموزند که پول را عاقلانه خرج کند، تابع احساسات خود نشود و هر چیزی که توجه او را به خود جلب می کند نخرد. در موقع خرید کردن جوان باید اولویت ها را در نظر بگیرد. در تصمیم گیری برای خرید تأمل کند و پول دریافتی از والدین را برای هدفی در آینده پس انداز کند. وقتی نوجوان ولخرج یاد می گیرد پول خود را پس انداز کند، مهارت صحیح اداره کردن امور زندگی را می آموزد.
 
جوانانی هم هستند که معمولا بخشی از پول توجیبی خود را پس انداز می کنند، خویشتن داری بیشتری دارند، و در مقابل تکانه های زودگذر برای تقاضاهای مالی و سایر تقاضاها از خود مقاومت نشان می دهند. در واقع وقتی نوجوان قادر است خودش را در مقابل تکانه هایی برای تقاضای پول بیشتر کنترل کند قادر خواهد بود سایر تکانه ها را نیز که گاهی اوقات به سراغش می آیند کنترل کند.
 

بنابراین، پس انداز کردن هم ارزش خاص دارد، هم ارزش روان شناختی. وقتی فرزندی به سن نوجوانی می رسد، معمولا برای والدین خوشایندتر است که او عادت به پس انداز کردن داشته باشد نه ولخرجی کردن. اول این که، او دور اندیش است و به آینده فکر می کند؛ دوم اینکه، کنترل موقعیت خودش را در زمان حال دارد. در آخرین مرحله ی نوجوانی (۲۳-18 سالگی) که جوان استقلال را تجربه می کند وقتی که شوق و ذوق آزادی به دست آمده و وسوسه برای دست و دلبازی به اوج خود می رسد، عادت به پس انداز کردن به راستی «نجات دهنده ی» او و یک موهبت است.
 
دلیل این که والدین به جوان پول توجیبی می دهند، این است که به جوان طرز صحیح پول خرج کردن را بیاموزند، این مهارتی است که فرد در تمام مراحل زندگی به آن نیاز دارد. والدین در دوران کودکی فرزند خود به او بخشی از نحوه ی صحیح خرج کردن پول توجیبی را می آموزند. مانند دانستن قیمت چیزی، اولویت بندی خواسته های پس انداز برای چیزی خاص، و اختصاص دادن مبلغی به امور خیریه.
 
در دوره ی نوجوانی، به ویژه در مقطع دبیرستان، باید نحوه ی صحیح خرج کردن پول را در سطحی گسترده تر به او بیاموزند؛ مثلا پرداخت هزینه های جاری، بودجه بندی برای هزینه های هفتگی و ماهیانه، نظارت بر دخل و خرج، و برنامه داشتن برای زندگی خود. پول توجیبی را با بالارفتن سن فرزند باید افزایش داد تا پاسخ گوی هزینه های معمول او باشد؛ هزینه هایی مانند استفاده از وسایل نقلیه ی عمومی، بنزین (در صورتی که جوان گواهینامه دارد و رانندگی می کند)، تلفن همراه، نهار مدرسه، لوازم بهداشتی، تفریح و سرگرمی، و لباس. مواردی که گفتیم، هزینه های عادی زندگی جوان هستند که انتظار می رود والدین آن را پرداخت کنند. او در پایان نوجوانی می آموزد که آزادی بیشتر در امور مالی با مسئولیت پذیری بیشتری در امور مالی همراه است.
 
گاهی اوقات والدین پول توجیبی جوانان را از حالت هفتگی به ماهانه تبدیل می کنند. در این صورت برخی از نوجوانان با این چالش مواجه می شوند که چگونه پول توجیبی خود را خرج کنند که به آخر ماه برسد، چون می دانند که تا آخر ماه از پول خبری نیست. این روش مدیریت خرج کردن پول در زندگی واقعی است که نوجوان باید آن را در دوره ی استقلال آزمایشی با تقسیم بندی بودجه ی مالی و پرداخت های بانکی بیاموزد. احتمالا یکی از بهترین راه هایی که می شود پیش بینی کرد جوان چطور خواسته هایش را در دوره ی استقلال آزمایشی مدیریت می کند، میزان مسئولیت پذیری اش در خرج کردن پول و پوشش دادن هزینه ها در سال های دبیرستان است.
 
والدین می پرسند، آیا ممکن است در مواقعی مجبور شوند، پول توجیبی جوان را قطع کنند؟ بله، اگر برای شما شواهدی وجود دارد که او برای مصرف مواد مخدر یا مشروبات الکلی پول خرج می کند، شما دیگر نمی توانید به دلیل این رفتار خطرناک، او را به لحاظ مالی تأمین کنید. قطع کردن پول توجیبی ممکن است باعث عدم مصرف مواد نشود، اما حداقل شما با این کار به جوان پیغام می دهید که حاضر نیستید از او در این کار حمایت کنید.
 
نویسنده: کارل پیکارد
 
منبع: کتاب «دوران نوجوانی فرزندتان را دریابید»