والدین می‌بایستی از برخوردهای منفی و شدید و کوچک جلوه دادن احساسات نوجوان یا گفتن اینکه چقدر اشتباه کرده است، پرهیز کنند.
 

گام اساسی در برقراری ارتباط مؤثر  والدین با نوجوان

مقایسه نکنید!
قبول کنیم نوجوان ما فردی منحصر به فرد است؛ او خودش است و بس. توانایی‌ها و ضعف‌ها، احساسات، خواسته‌ها و تمامیت وجود او با دیگران متفاوت است. بنابراین مقایسه کردن هیچ‌کس با دیگری امکان‌پذیر نیست. شاید باورش برای‌تان سخت باشد که بپذیرید همین مثال زدن موفقیت‌های نوجوانان هم‌سن‌‌وسال او و گفتن این‌که «مگه تو از اونا چی کم داری؟» یکی از داس‌هایی است که با آن به ریشه‌ی رابطه‌تان با نوجوان می‌زنید. به جای این کارها سعی کنید به او در شناخت استعدادها و توانایی‌هایش کمک برسانید و بستری را فراهم کنید تا او راحت‌تر بتواند توانمندی‌هایش را رشد دهد.
 
با او مشورت کنید!
به جای تحمیل مسائل با  او مشورت کنید و از او نظر بخواهید. در امور ساده و روزمره‌ی منزل، برنامه‌ریزی‌های‌تان برای خرید کردن و غیره تا حد امکان از سلیقه‌ی او هم استفاده کنید و در انجام کارها از او همفکری بخواهید. این کار شما باعث می‌شود مشورت کردن را یاد بگیرید. بنابراین در تصمیم‌گیری‌های مربوط به خودش با شما مشورت خواهد کرد. دقت کنید اگر از شما مشورت خواست اول شنونده‌‌‌ی خوبی باشید. به‌خوبی گوش دهید و فوری شروع به نصیحت نکنید. بعد از اینکه خوب همه‌ی حرف‌ها و احساساتش را درک کردید، راهنمایی‌هایی را که لازم می‌بینید به او ارائه دهید و به جایش تصمیم نگیرید بلکه به او پیشنهاد بدهید و نهایتاً مسئولیت تصمیم‌گیری را به خودش واگذار کنید.
 
احساساتش را بپذیرید!
والدین می‌بایستی از برخوردهای منفی و شدید و کوچک جلوه دادن احساسات نوجوان یا گفتن اینکه چقدر اشتباه کرده است، پرهیز کنند. مثلاً مسخره کردن نوجوان‌تان وقتی از شکست تیم مورد علاقه‌ی ورزشی‌اش ناراحت است، یکی از آن درک نکردن احساسات است. به جای اینکه به او بگویید «خوب حالا از بردوباخت اون تیم چی به تو می‌رسه؟» سعی کنید شدت علاقه‌ی او را به تیم ورزشی مورد علاقه‌اش درک یا لااقل سکوت کنید. مسخره کردن او یا بی اهمیت جلوه دادن احساساتش باعث بی‌اعتماد شدن او به شما می‌شود و حس می‌کند دنیای شما خیلی از او دور است، او را نمی‌فهمید و نمی‌تواند در بقیه‌ی زمینه‌ها نیز روی شما حساب کند. پیش‌بینی می‌کند مسخره‌اش خواهید کرد یا درکش نمی‌کنید.
 
 به‌‌‌اندازه نصیحت کنید!
خیلی از والدین وظیفه‌ی اصلی پدر یا مادر بودن‌شان را در نصیحت کردن به نوجوان‌شان خلاصه می‌کنند. آنها در صورت بروز مشکل برای نوجوان همیشه با شکایت از وضع پیش آمده با ناراحتی این جمله را مطرح می‌کنند «باور کنید خودم اندازه‌ی یک روان‌شناس می‌دونم. بارها نصیحتش کردم گفتم این کارو نکن ولی گوش نداد». غافل از این‌که خیلی اوقات نوجوانان سؤال و جواب‌ها و نصیحت‌های تکراری والدین را کاملاً دیوانه‌کننده می‌دانند. آنها در برابر سؤال جواب‌های بی‌انتهای والدین‌شان جوابی سرسری می‌دهند یا دقیقاً به والدین چیزی را می‌گویند که آنها می‌خواهند بشنوند نه واقعیت را. 
 
به نوجوان‌تان مسئولیت بدهید!
به فرزند نوجوان‌تان مسئولیت‌هایی را واگذار کنید. انجام دادن همه‌ی کارهای او شما را به پدر و مادر نمونه تبدیل نمی‌کند، بلکه از فرزندتان یک نوجوان بی‌مسئولیت خواهد ساخت. بنا براین سعی کنید به او مسئولیت‌هایی بدهید و انجام کارهایش را به خودش واگذار کنید. اجازه دهید با عواقب خوب یا بد این مسئله خودش روبه‌رو شود. از طرفی، دلیلی ندارد مدام به او دستور دهید و به او گوشزد کنید کارهایش را انجام دهد. به جای تکرار دستورات، که باعث رنجش و عصبانیت او می‌شود بهتر است آنها را قانونمند کنید و پاداش و تنبیهی برایش در نظر بگیرد  و بقیه را به خودش واگذار کنید.
 
الگوی مناسبی باشید!
 یک اصل مهم این است که بچه‌ها بیشتر از اینکه حرف‌های ما را گوش دهند و به خاطر بسپارند، کار‌های ما را می‌بینند و یاد می‌گیرند. پدر و مادری که به‌راحتی دروغ می‌گویند نمی‌توانند صداقت را از نوجوان‌شان انتظار داشته باشند.
 
روشن صحبت کنید!
گاهی خیلی از مشکلات بین والدین و نوجوانان به این خاطر است که والدین موضع‌گیری روشن و دقیقی ندارند. والدین باید درباره‌‌ی قوانین و مقررات خانه دقیق و واضح صحبت کنند و مثلاً خواسته‌های‌شان را درباره‌ی رابطه با دوستان و همکلاسی‌ها، زمان برگشتن به خانه، شرکت در مهمانی‌ها، استفاده از اینترنت، موبایل و... به روشنی مطرح کنند.
 
نوجوان‌تان را بپذیرید!
پذیرش به معنای تأیید بی‌چون چرای نوجوان و همه‌ی خواسته‌هایش نیست بلکه به معنای دوست داشتن نوجوان و جدا کردن عمل و رفتار از خود نوجوان است. به این معنا که حتی زمانی که رفتار نوجوان‌تان را قبول ندارید، به او بگویید او را دوست دارید، می‌پذیرید، برایش احترام قائل هستید و مشکل شما با رفتار او یا اشتباهی است که انجام داده است. باید نشان دهید کار او را دوست ندارید نه خودش را.

منبع: سپیده دانایی