نکات کلیدی درباره هدیه دادن

هدیه دادن، نمایانگر اکرام و احترام به شخص هدیه گیرنده است. باعث تکریم و افتخار فرد هدیه گیرنده است.
 

گاهی اوقات رفتارهای از انسان سر می‌زند که دوستی ها را کمرنگ می‌کند و اگر ادامه دار باشد، باعث قطع پیوند ها می‌شود. یکی از راه های که می‌تواند غبارهای نشسته روی افکارها را پاک کند و در ترمیم رفاقت ها و پیوند ها کمک شایانی کند، هدیه دادن است. پیامبر اکرم (صلی الله علیه و آله و سلم) فرمودند: به یکدیگر هدیه دهید که هدیه بد خواهی ها را از دل بیرون می‌کشد و کینه های برخاسته از دشمنی و نیز نفرت ها را می زداید. [1] اما هر هدیه ی این قابلیت ها را ندارند و نمی‌تواند نوش دارو باشند تا مشکل را حل کنند، بلکه خودشان مشکل ساز می‌شوند. 
 

می‌خواهیم به آدابی که برای هدیه دهنده لازم است و سبب تقویت و ترمیم رفاقت ها می‌شود بپردازیم:
 

برای هدیه دادن می‌توان انگیزه ها و اهداف گوناگونی در نظر گرفت که در روایتی از پیامبر اکرم (صلی الله علیه و آله و سلم) می‌خوانیم که؛ هدیه بر سه گونه است: هدیه جبرانی، هدیه رشوه ای و هدیه به خاطر خداوند عز و جل. [2] بهترین نوع هدیه که می‌تواند پیوند ها را استحکام ببخشد و طبق دستورات فرستادگان الهی بوده، هدیه به خاطر خداوند است اگر نگاه شما از هدیه دادن این باشد، به هدف تان می‌رسید و محبوب قلب ها قرار می گیرید هر چند هدیه شما بهترین هدیه نباشد، چون دنیای عشق و محبت در پشت آن نهفته است. 

توجه‌: اما اگر هدف شما از هدیه دادن این باشد که فخر فروشی کنید، باید آگاه باشید که مسیر اشتباهی را در حال طی کردن هستید و هیچ محبوبیتی پیدا نخواهید کرد و رابطه شما خراب تر از گذشته خواهد شد. 
 

هدیه دادن موجب می شود که به یکدیگر بیشتر فکر کنند و توجه نشان دهند. اگرچه مفهوم هدیه در فرهنگ های مختلف گاهی متفاوت است، اما در اصل نشان دهنده توجهی است که افراد به یکدیگر ابراز می کنند. اما اگر برای هدیه دادن و جبران کردن هدیه بخواهید به تکلف و سختی بیفتید، ارزشی نخواهد داشت. 

یادآوری: تمام سنت های خوبی را که گذشتگان ما به ارث گذاشته بودند را به  مرور زمان از بین بردیم. یکی از این سنت‌ها، ساده بودن هدیه ها و نداشتن انتظارات بالا بوده است. امروزه باید هزینه های زیادی کنند تا یک هدیه تهیه کنند و فرد هدیه گیرنده هم در فکر خودش تصور می‌کند که او هم باید هدیه ای مانند آن شخص یا بالاتر از او بگیرد. در حالی که پیامبر اسلام (صلی الله علیه و آله و سلم) فرمودند؛  یکی از نشانه‌های بزرگداشت برادر مسلمان این است که هدیه او را بپذیرد و از آنچه دارد برای او هدیه ببرد و برای او خود را به سختی نیندازد.[3] 
 

چه نیکو است که هدف تان از هدیه دادن، پیوند رفاقت ها و تحکیم ارتباطات باشد. پیش از هر چیز باید گفت یک هدیه خوب و باارزش هدیه ای است که بدون منظور و بدون توقع جبران داده شود. زیرا اگر توقع جبران به میان آید، اولا؛ شما با این رفتار خودتان، به فرد مقابل می‌فهماند که باید برای شما هدیه بگیرد و جبران کند و یک حس بدی را در او ایجاد می کنید. ثانیا؛ به او می فهمانید که هدیه تان دوستانه و از صمیم قلب نبوده است.
 

لزومی ندارد که برای فرد هدیه گیرنده بگویید که هدیه خود را با چه قیمتی خریده اید، چون احساس بدی را بوجود میاورد و از لذت و انرژی مثبت هدیه دادن، کم می‌کند. 

نکته: برخی افراد هستند که بعد از دادن کادو، شروع می‌کنند از گرانی ها و مشکلات اقتصادی صحبت کردن، خواسته یا ناخواسته با این رفتارشان در حال منت کردن هستند. 
 

هدیه دادن، نمایانگر اکرام و احترام به شخص هدیه گیرنده است. باعث تکریم و افتخار فرد هدیه گیرنده است، اگر شما کادوی خود را بدون اینکه کاغذ کادو کنید به فرد مقابل دهید، درست است که خوشحال می‌شود اما شما می توانستید با یک جعبه کادو یا کاغذ کادوی زیبا، این حس خوب و احترام را بیشتر به او تزریق کنید. 
 

قبل از اینکه هدیه بدهید باید فکر خودتان را فعال کنید و حالات فرد مورد نظر را بررسی کنید و ببینید که چه چیزی در شان و مورد استفاده او خواهد بود. اگر شما برای فردی که سواد ندارد یک کتاب رمان ببرید، چه حس بدی پیدا خواهد کرد. امام علی (علیه‌السلام) فرمودند: اگر به برادر مسلمان خود هدیه اى دهم که به کارش آید، خوشتر است نزد من از اینکه همانند آن هدیه صدقه دهم.[4] 

نکته پایانی: هدیه دادن، تنها در امور مادی خلاصه نمی‌شود بلکه امور معنوی را هم می توان هدیه داد. گاهی آموزش احکام و یاد دادن معارف و گفتن یک سخن حکیمانه می‌تواند بهترین هدیه به شخص باشد و زندگی او را متحول سازد. پیامبر خدا (صلى الله علیه و آله و سلم) فرمودند:  نِعمَ العَطِیَّةُ و نِعمَ الهَدِیَّةُ کَلِمَةُ حِکمَةٍ تَسمَعُها. خوب عطیّه و نیکو هدیّه اى است، سخن حکیمانه اى که آن را مى شنوى .[5]

پی نوشت :
[1] شیخ کلینی، اصول کافی، جلد 5، صفحه 143، ح 7
[2] همان، جلد 5، صفحه 141
[3] طبرسی، مشکاه الانوار، صفحه 219
[4] اصول الکافی، جلد 12، صفحه 147، ح7
[5] تنبیه الخواطر، جلد 2، صفحه 212