افراد دچار اختلال شخصیت، مشکلات دیگری هم دارند!

افراد مبتلا به اختلال شخصیت، مستعد بیماری های جسمی و روانی هستند. 
 

یکی از یافته های ثابت تحقیقات در مورد اشخاصی که آسیب شخصیتی دیده اند، همزمانی مشکلات روانی، اجتماعی و شغلی در آنها است (انجمن روان پزشکی امریکا، ۲۰۰۰ میلون و دیویس، ۱۹۹۶: ویدیگر و کوستا ، ۱۹۹۴). برای مثال، کسی که اختلال شخصیت مرزی دارد بیش از دیگران دچار افسردگی بالینی است. یا کسی که اختلال شخصیت ضداجتماعی دارد بیش از اکثر آدم ها درگیر سوءمصرف دارو و الکل است.
 

کسی که اختلال شخصیت پارانوئید دارد بیش از دیگران سابقه بگو مگو و عصبانیت نهفته از همکاران و طرف های عشقی خود دارد. به همین دلیل است که برخی تخمین ها می گویند حدود نیمی از کسانی که برای دریافت خدمات سرپایی روان پزشکی مراجعه می کنند، همزمان اختلال شخصیت دارند (میلون و دیویس ۲۰۰۰؛ مؤسسات ملی سلامتی، ۲۰۰۴).
 
اختلالات شخصیت باعث مشکلات مضاعف روان پزشکی، مشکلات حقوقی، شکست های شغلی و سریال قطع روابط م یشوند. در این مورد به ما اعتماد کنید: اگر با شخصی رابطه دارید که اختلال شخصیت دارد - یا مدتی است با او زندگی می کنید - دیر یا زود متوجه خواهید شد که جدای از رفتار عجیبش، مشکلات دیگری هم دارد و انتظار داشته باشید مشکلات زیادی برای شما ایجاد کند؟
 

 یکی از دلسرد کننده ترین نکات در مورد اختلالات شخصیت این است که اشخاص دچار این اختلالات، به ندرت تغییرات معناداری می کنند. اگرچه متخصصان سلامت روان و طرف های این افراد سعی می کنند به آنان در غلبه کردن، بر الگوهای رفتاری دیرینه شان کمک کنند ولی شواهد نشان می دهند این اختلالات در برابر «معالجه» مقاوم اند.
 
بی آن که قصد تندروی یا بدبینی داشته باشیم، در مورد احتمال بروز تغییر اساسی در این اشخاص باید این اصل را مطرح کنیم که آنچه می بینید، همان چیزی است که به دست می آورید. به این معنا که اشخاصی که در جوانی اختلال شخصیت دارند، الگوی اختلال شخصیت را در طول عمر خود یدک خواهند کشید.
 
آنها نه تنها در طول دوران بزرگسالی خود عادات ادراکی، فکری و رفتاری معرف اختلال شخصیت را خواهند داشت، بلکه با اختلالشان راحت اند. این افراد در مورد رفتارهای مشکل ساز خود می گویند «من این طوری هستم!» اگر بخواهیم عدالت را رعایت کنیم باید بگوییم عده کمی از آدم ها بعد از رسیدن به بزرگسالی، دچار تغییرات شخصیتی جدی و معنادار می شوند. آنها مثل سابق می مانند. در واقع تلاش برای تغییر دادن شخصیتتان در بزرگسالی مثل این است که بخواهید به عقب برگردید یا زندگی را چشم بسته سر کنید -این کار باعث ناراحتی و آشفتگی شما می شود و به سرعت، به عادات قبلی خود بر خواهید گشت و از چشمانتان استفاده خواهید کرد.
 

پیش آگهی اختلالات شخصیت هم ضعیف است چون اشخاص دچار این اختلالات به ندرت سراغ درمان و مشاوره می روند. آنها معمولا وقتی به دفتر متخصص سلامت روان مراجعه می کنند که طرف مقابلشان آنها را به متارکه یا طلاق، دستگاه حقوقی آنها را به زندان با پرداخت جریمه مالی یا کارفرما، آنها را به اخراج تهدید کند. درمان مؤثر اکثر اختلالات شخصیت، طولانی خواهد بود. معمولا چند سال - و حتی پس از درمان هم پیش آگهی برای بروز تغییر اساسی در شخصیت، امیدوارکننده نخواهد بود.
 
شواهد روز افزون حاصل از روان درمانی ها نشان می دهد اگر شخص دچار اختلال شخصیت، انگیزه زیادی برای تغییر داشته باشد و بتواند تغییرات کوچکی در رفتار گذشته اش بدهد، پیش آگهی تغییر، امیدوارکننده تر خواهد شد (اسپری، ۲۰۰۳؛ استون ۲، ۱۹۹۳؛ تورکات، ۱۹۹۰). اما هنگام آشنایی و قرار گذاشتن، عاقلانه نیست که طرف مقابل را که اختلال شخصیت دارد تشویق کنید سبک شخصیتی بنیادی خود را تحت درمان قرار دهد. این مثل آن است که از او انتظار داشته باشید عمل جراحی پلاستیک انجام دهد. آیا چنین چیزی امکان پذیر است؟ شاید، ولی قبول کنید احتمال آن کم است و درخواست عادلانه ای نیست. در ضمن از همان شروع، سلامت رابطه را زیر سوال می برد.
 
اما در مورد متعهد شدن به کسی که اختلال شخصیت دارد، جای امیدواری هست. به عنوان مثال، کسی که اختلال شخصیت مرزی دارد پس از یک دوره درمان فشرده و طولانی، دیگر ژست خودکشی نخواهد گرفت، لازم نیست گهگاه بستری شود، کمتر احتمال دارد حرف ها و رفتارهای طرف مقابلش را نشانه طرد شدن بداند. او در نتیجه چنین درمانی، در محیط کار و روابطش کمتر از کوره در خواهد رفت و می تواند رابطه عاشقانه ای را برای مدتی طولانی حفظ کند. اگرچه او در بعضی وضعیت ها هنوز عصبانی خواهد شد و همچنان با مسئله هویت دست و پنجه نرم خواهد کرد ولی پیشرفت های مهمی خواهد کرد و همین قضیه، جای تحسین دارد.
 
اما این حرف ها چه ربطی به شما دارد؟ ربطش این است که باید بفهمید از کسی که اختلال شخصیت دارد انتظار تغییر رفتاری عمده نداشته باشید. خصوصا اگر قرار نیست از متخصص کمک بگیرید. اصلاح عادات و رویه ها همیشه امکان پذیر است ولی آیا با گذشت زمان شخصیت بنیادی طرف مقابل تغییر خواهد کرد؟ احتمالا نه.
 

 
منبع: کتاب «عشق دیوانه وار»