نقش فرزند در استحکام خانواده

شاد کردن محیط خانه و خانواده بر عهده فرزندان است. چه دختر و چه پسر با بدو تولد خود غم و ناراحتی را از دل پدر و مادر دور می کنند.
  

بر طبق تحقیقات بالینی انجام شده توسط روانشناسان مشخص شد که خانواده هایی که صاحب فرزند هستند به دلیل آرامش فرزند خود هیچگاه به طلاق فکر نمی کنند. مگر در موارد بسیار استثنایی که مشکل بزرگی در خانواده اتفاق افتاده باشد. فرزند در خانواده در واقع رابط بین پدر مادر است و آن ها را به زندگی دلگرم می کند.حتی درمواردی که مشکلی وجود دارد با یک شیرین زبانی کودک، اختلافات شان را فراموش می کنند.
 

شاد کردن محیط خانه و خانواده بر عهده فرزندان است. چه دختر و چه پسر با بدو تولد خود غم و ناراحتی را از دل پدر و مادر دور می کنند. حس پدر شدن و مادر شدن آنقدر وصف ناپذیر است که نمی توان با هیچ جمله ای آن را توضیح داد. حتی دیده شده دختران و پسران افسرده زمانی که مادر و پدر می شوند خود به خود درمان شده اند. زیرا فرزند دار شدن باعث می شود توجه پدر و مادر به مشکلات زندگی کم شده و تمام تمرکزشان بر روی فرزند خود معطوف می شود.
 

دیگر نقش فرزند در تحکیم خانواده هدف دادن به زندگی آنهاست. زن و مرد بعد از ازدواج گاهی به دلیل تکرار مکررات زندگی بی هدف و بی انگیزه می شوند. طوری که گاهی از خود می پرسند اصلا هدف از ازدواج چه بوده است. اما با تولد فرزند همه چیز به یک باره تغییر می کند و زندگی شان هدفمند می شود. برنامه ریزی برای آینده بیشتر شده و افرادی مسئولیت پذیر می شوند. سعی می کنند تمام تلاش خود را به کار ببندند که آینده ای روشنی برای فرزندان شان بسازند و در این راستا از هیچ تلاشی دریغ نمی کنند.
 

نقش فرزند در تحکیم خانواده تنها به این ها خلاصه نمی شود. کودک با تولد خود آرامش را به خانواده هدیه می دهد. به دلیل مشکلاتی که امروزه همع با آن درگیر هستند، ذهن همه دچار تشویش و نگرانی است. حضور فرزند در خانواده ترس واضطراب از آینده را بسیار کم خواهد کرد. معمولا باعث می شود مثبت بیاندیشند و به آرامش واقعی برسند. معنی زندگی خوب همین است. از طرفی در آغوش کشیدن فرزند حس بسیار مثبتی را به پدر و مادر منتقل می کند که در روح و جان آنها تاثیر مستقیمی برجای خواهد گذاشت.
 

دیگر نقش فرزند در تحکیم خانواده و حفظ ثبات و پایداری آن است. معمولا بعد از ازدواج دختر و پسر به دلایل مختلف این حس را دارند که زندگی شان نافرجام شود و یا خدای نکرده به طلاق منحر شود. تولد فرزند تمام این معادلات را بر هم می زند.
 

منظور از بهبود کیفیت در زندگی، ارتقای سلامت روان، سلامت عاطفی، سلامت اجتماعی و ارزش های معنوی و روحی خانواده است. منظور از کیفیت مطلوب این است که افراد خانواده در شرایط خوب مادی و معنوی باشند و به سعادت و خوشبختی برسد. فرزند آوری یکی از جنبه های بهبود کیفیت دراین خانواده هاست. به عقیده بسیاری از جامعه شناسان فرزندآوری آنقدر مهم بوده که هدف اصلی برای ازدواج در نظر گرفته شده است. در خانواده های ایرانی فرزند باعث آبروی خانواده و نماینده پدر و مادر بوده است. از این رو ناباروری در جامعه ما زمینه ساز اختلافات و دعواهای خانوادگی و طلاق است.
 

با این تفاسیر مشخص شد وجود فرزندان در کیفیت زندگی نقش بسزایی دارد. حتی این موضوع در بهبود کیفیت زندگی زوجین نیز اثر دارد. مثلا ممکن است یک زن حوصله رسیدن به امورات خانه را نداشته باشد. یا انگیزه ای برای پختن غذا در زندگی نداشته باشد. اما با وجود فرزند این انگیزه برای او ایجاد می شود. حتی مرد نیز تلاش خود را در زندگی بیشتر می کند. همین انگیزه زندگی کردن عامل بهبود کیفیت زندگی خواهد بود.
 

فرزندان عامل اقتدار پدر و مادر و قوت بازوی پدر و مادر هستند. به گفته امام زین العابدین (ع): " سعادت مرد داشتن فرزندانی است که درمشکلات به کمک او بشتابند". البته تربیت فرزند باید به گونه ای باشد که در مواقع سختی بتوانند روی کمک اوحساب کنند. نه اینکه در کودکی لوس و ضعیف بار بیایند که حتی در سنین بالا به جای اینکه آن ها دست والدین را بگیرند والدین پشتیبان آن ها باشند. برای داشتن فرزندانی مقتدر باید روی تربیت شان حساس باشید.
 

دیگر عامل نقش فرزند در تحکیم خانواده این است که این فرزند از زمان تولد تا زمانی که به جایگاهی در زندگی می رسد می تواند برای پدر و مادر خود ثروت اندوزی کند.پیامد تربیت فرزندانی شجاع و موفق، پول و ثروت خواهد بود. این جوانان تا به جایی می رسند دست پدر و مادر خود را می گیرد و آنها را بالا می کشند. در واقع وجود فرزندان خوب و صالح نعمت بزرگی از سوی خداست که همیشه به رزق و روزی را به همراه دارد.
 

دیگر نقش فرزندان در تحکیم خانواده، رشد شخصیت والدین است. مطالعات و تحقیقات بسیاری وجود دارد که نشان می دهد زن و مرد با پذیرفتن نقش پدر و مادر به رشد و کمال می رسند. تنها ریشه رسیدن به پختگی انسان پرورش فرزندانی صالح است. هر چه تعداد فرزندان بیشتر شود مسئولیت آن ها نیز بیشتر شده و به پختگی کامل می رسند.. دغدغه های این پدر و مادر به کلی عوض می شود. آنها دیگر به فکر خود نیستند بلکه تنها به فرزندان شان و تامین نیازهای او فکر می کنند.

منبع: مرکز مشاوره رهیاب