آنچه باید در مورد علف مرغ بدانید!

علف مرغ، با نام علمی Stellaria media، یک علف هرز معمولی در خانواده میخک است.
 
این گیاه ارتفاعی اندک با ساقه ای مو دار بوده که گل هایی کوچک، سفید و ستاره ای شکل می دهد. این گیاه به صورت طبیعی در آمریکای شمالی و اروپا می روید.
 
علف مرغ کاربردهای زیادی در آشپزی و درمان داشته و سابقه استفاده از آن به قرن ها پیش بر می گردد.
 
در این مقاله به بررسی فواید، کاربردها، عوارض احتمالی، دوز پیشنهادی مصرف علف مرغ و نحوه مصرف آن می پردازیم. با ما همراه باشید.
 

علف مرغ حاوی ترکیبات غنی گیاهی است که از جمله آن ها می توان به فیتواسترول ها، توکوفرول ها، تری تپن ساپونین ها، فلاونوئیدها و ویتامین C اشاره کرد. وجود چنین ترکیباتی موجب شده که این گیاه مزایای زیادی برای سلامتی به همراه داشته باشد که در ادامه به برخی از آن ها اشاره می کنیم.
 

مطالعه ای دریافت که مصرف خوراکی عصاره علف مرغ چاقی ناشی از تحریک پروژسترون در موش ها را سرکوب می کند.
 
در تمام موشهای دارای چاقی ناشی از تحریک پروژسترون افزایش معنی داری در وزن بدن، چربی بدن و چربی کبد مشاهده می شود. به موش هایی که به تناسب وزن آن ها 90 تا 180 میلی گرم عصاره علف مرغ داده شده بود، کاهش این 3 شاخص را تجربه کردند.
 
این اثرات ضد چاقی به وجود آنزیم های مهار کننده هضم موجود در آب علف مرغ نسبت داده شد زیرا این آنزیم ها موجب تأخیر در جذب چربی ها و کربوهیدرات های موجود در مواد غذایی در روده ها خواهند شد.
 

اگر به خاطر ابتلا به سرماخوردگی دچار تجمع خلط در مجاری تنفسی شده اید، علف مرغ می تواند به کاهش این علائم کمک کند.
 
برخی مطالعات نشان داده اند که علف مرغ می تواند به عنوان یک اکسکتورانت (خلط آور) عمل نموده و در نتیجه خروج خلط ها بوسیله سرفه را تسهیل نماید.
 

یک مطالعه نشان داد که علف مرغ به عنوان مرهم می تواند التهابات روی بدن از جمله التهابات ناشی از شکستگی استخوان را کاهش داده و اثرات ضد التهابی و ضد درد داشته باشد.
 
مطاله ای دیگر دریافت که علف مرغ می تواند با التهابات پوست، مفاصل و بیماری های دستگاه تنفسی مانند برونشیت، مقابله کند.
 

علف مرغ می تواند با میکروب ها مبارزه نموده و در نتیجه به بهبود زخم ها و عفونت ها کمک نماید. قرن هاست که در طب سنتی چین از این گیاه به این منظور و برای درمان بیماری های پوستی و درماتیت استفاده می شود.
 
در ایرلند و انگلیس، علف مرغ یک درمان معمول برای کاهش مشکلات پوستی، تسریع در بهبود زخم ها و کاهش سوزش و خارش محسوب می شود.
 
مطالعه ای دریافت که آب علف مرغ می تواند با ویرس هپاتیت ب مقابله کند.
 

مصرف افراطی و بیش از حد علف مرغ می تواند موجب حالت تهوع، ناراحتی معده، اسهال و استفراغ شود. بعلاوه، این گیاه سرشار از ساپونین است. ساپونین ترکیبی است که در برخی افراد موجب ناراحتی های معده خواهد شد.
 
همچنین گزارش شده که استعمال مستقیم علف مرغ بر روی پوست می تواند موجب بثورات پوستی شود، اگرچه احتمالاً این پیامد نتیجه آلرژی برخی افراد به این گیاه است و به خود گیاه مربوط نمی شود.
 
بعلاوه، شواهد کافی برای بی ضرر بودن علف مرغ  در مورد کودکان و خانم ها باردار و شیرده در دست نیست، بنابراین این افراد باید در مورد مصرف این گیاه احتیاط کنند.
 

علف مرغ می تواند به شیوه های مختلفی استفاده شود، با این حال هیچ پژوهش بالینی دوز مشخصی را برای این گیاه پیشنهاد نداده است. این نکته را در ذهن داشته باشید که بهتر است قبل از مصرف هر داروی گیاهی، حتماً با پزشک مشورت کنید.
 

می توان خود گیاه را به صورت مستقیم روی پوست آسیب دیده قرار داد تا التهابات پوستی کاهش یابد.
 
از سویی مرهم ها و پماد های حاوی علف مرغ به منظور تسکین نیش حشرات، سوختگی، بریدگی و خارش در دسترس هستند. گفته می شود این محصولات دارای خواص خنک کنندگی و خشک کنندگی هستند.
 

روغن علف مرغ می تواند در وان حمام ریخته شده و یا بر روی پوست مالیده شود.
 
برای تهیه روغن علف مرغ 100 گرم علف مرغ تازه را خرد کرده و آن را در یک سینی پهن کنید و بگذارید 24 ساعت بماند.
 
برگ های خرد شده را با 270 گرم روغن نارگیل در مخلوط کن ریخته و آنقدر هم بزنید تا صاف و یکدست شود. سپس آن ها را بر روی حرارت غیر مستقیم قرار داده تا داغ گردد. زیر اجاق را خاموش نموده و اجازه دهید 3 ساعت بماند. این کار را 4 مرتبه تکرار کنید.
 
در این مرحله لازم است روغن را از یک صافی رد نموده تا تکه های بزرگ علف مرغ جدا شوند. در این مرحله روغن قابل استفاده است.
 
توجه داشته باشید که روغن های اینچنینی حتماً باید با یک روغن پایه مانند روغن نارگیل ترکیب شوند و هرگز نباید آن ها را به صورت خوراکی مصرف نمود، زیرا تنها جنبه استفاده موضعی دارند.
 
ضمناً قبل از استفاده موضعی باید حساسیت خود به این روغن را بررسی کنید. به این شکل که اول اندکی از روغن را بر روی بخش کوچکی از پوست خود ریخته و سپس صبر کنید. اگر پوست شما واکنشی آلرژیک مانند خارش و سوزش و ... نداد، می توانید آن را با خیال راحت مصرف کنید، در غیر این صورت بهتر است از استعمال آن بر روی پوست خود، خودداری کنید.
 
اگر روغن علف مرغ را در مکانی خنک و تاریک و در ظرفی استریل با درپوشی محکم، نگهداری کنید، احتمالاً تا 1 سال سالم بماند.
 

می توانید برگ های علف مرغ را در آب داغ دم کنید و از آن یک دمنوش گیاهی تهیه نمایید. نوشیدن این دمنوش به تسکین درد، کاهش التهاب و احساس آرامش کمک می کند.
 
برای تهیه این دمنوش 300 گرم گیاه علف مرغ را در 710 میلی لیتر آب داغ ریخته و اجازه دهید بر روی حرارت کم، به مدت 10 دقیقه، دم بکشد. سپس آن را صاف نموده و از نوشیدنش لذت ببرید.
 
قدیمی ها می گویند این دمنوش را می توانید هر 2 تا 3 ساعت میل کنید، اما هیچ پژوهش تجربی این مقدار را بررسی و توصیه ننموده است.
 

می توانید برگ های خام و خرد شده علف مرغ را به غذاهایی مانند انواع سوپ، غذاهای تخم مرغی، ماکارونی و یا پیتزا، اضافه کنید.
 
منبع: هلث لاین