سیف ‏الدین ابوالمعالی سعید باخرزی

ملیت :  ایرانی   -  قرن : 7 منبع : اثرآفرینان (جلد اول-ششم)

(وف 659 -629 ق)، فقیه، شاعر، صوفى. ملقب به شیخ الاسلام. وى را از مشایخ صوفیه و مریدان و اصحاب عارف مشهور، نجم‏الدین كبرى، (618 -540 ق) دانسته و گفته‏اند كه نجم‏الدین او را بعد از اعطاء خرقه به بخارا فرستاد. باخرزى در بخارا زیست و طریقه كبرویه را نشر داد و در همان جا وفات یافت. وى با عده‏اى از اصحاب شیخ نجم‏الدین مانند: شیخ مجدالدین بغدادى، فریدالدین عطار و شیخ سعدالدین حمویه و نجم‏الدین ابوبكر عبدالله بن محمد، معروف به دایه و رضى‏الدین على لالاى غزنوى معاصر بوده. سیف‏الدین در نظم و نثر صاحب اثر است و «دیوان» شعر دارد. پاره‏اى از رباعیات وى ضمن مجموعه رباعیات ابوسعید ابوالخیر در تهران به چاپ رسیده است. از وى رساله‏اى به فارسى در معنى عشق و اشعار متوسطى بازمانده است.