ذبیح اللَّه بهروز

ملیت :  ایرانی   -  قرن : 14 منبع : اثرآفرینان (جلد اول-ششم)

(1350 -1270 /1268 ش)، شاعر، منجم و نویسنده. در تهران (نیشابور؟) متولد شد. تحصیلات مقدماتى خود را در مدارس ادیب و آمریكایى فراگرفت و با زبان انگلیسى آشنا شد. وى پس از آن براى تكمیل علوم ادبى و عربى به قاهره رفت و مدت ده سال در آنجا ماند. از آنجا به انگلستان رفت و در آنجا به معاونت پرفسور براون و نیكلسون درآمد و به تدریس پرداخت. پس از چندى به آلمان رفت و از آنجا به ایتالیا و سپس به ایران بازگشت. بهروز در مدرسه‏ى دارالفنون به تدریس پرداخت. او نویسنده‏اى محقق، زبانشناس و آشنا به فرهنگ قبل از اسلام بود. ذبیح نخستین كسى بود كه در شیوه‏ى پژوهشهاى ایرانشناسان غربى شك كرد و اشتباهات و غرض‏ورزیهاى آنان را متذكر شد. در ستاره‏شناسى ایرانى نظر علمى رصدى را مطرح كرد و ستاره‏شناسى و گاه‏شمارى دولت ایرانیان را در زمان زرتشت كشف كرد. وى در تهران درگذشت. برخى از آثار او: «زبان ایران، فارسى یا عربى»؛ «نمایشنامه‏ى شاه ایران»؛ «آیین بزرگى»؛ «فرهنگ كوچك تازى به فارسى»؛ «منتخبات دیوان حافظ»؛ «منتخبات رباعیات خیام»؛ «منتخبات كلیات سعدى»؛ «موش و گربه»؛ «خط و فرهنگ».