کمال ‏الدین ابوالعطا محمود خواجوی کرمانی

ملیت :  ایرانی   -  قرن : 8 منبع : اثرآفرینان (جلد اول-ششم)

(750 -689 ق)، شاعر، متخلص به خواجو. معروف به نخلبند شعرا. علوم متداول زمان را در زادگاه خود آموخت. بعد از آن به سیر و سیاحت در شهرهاى تبریز، اصفهان، شیراز، بغداد، مكه و مصر پرداخت، در ضمن این سفرها با بسیارى از بزرگان ادبا، فرهیختگان و صوفیه، از جمله علاءالدوله سمنانى ملاقات كرد. وى از معاصران سلطان ابوسعید بهادر بود و آن پادشاه و وزیر او، غیاث‏الدین محمد، و بعضى از سلاطین آل‏مظفر را در قصاید خود مدح گفته است. در مدت اقامتش در شیراز با حافظ ملاقات كرد و از شاه شیخ ابواسحاق اینجو عنایتها دید. خواجه اشعار عرفانى نیز مى‏سرود و در غزلسرایى مورد پسند حافظ بود. گذشته از «دیوان» شعر، آثار دیگرى نیز از وى به جاى مانده، از جمله: «هماى و همایون»؛ «گل و نوروز»؛ «كمال نامه»؛ «روضه الانوار»؛ «گوهر نامه»؛ «بدایع الجمال»؛ «سام نامه»؛ «رساله البلادیه»؛ «رساله سبع المثانى».[1] كرمانى، كمال‏الدین ابوالعطاء محمود بن على بن محمود شاعر معروف (و. 689- ف. شیراز 753 ه.ق.). وى پس از كسب علم و فضایل در كرمان، به سفر پرداخت و از محضر شیخ در كرمان، به سفر پرداخت و از محضر شیخ امین‏الدین محمد كازرونى بهره برد. خواجو معاصر ابوسعید بهادر بود و در غزل تتبع سعدى مى‏كرد علاوه بر دیوان، خمسه‏اى به سبك نظامى پرداخته شامل: هماى و همایون، گل و نوروز، روضةالانوار، كمال‏نامه، گوهرنامه. آرامگاه وى در تنگ اللَّه‏اكبر شیراز است.قسمتى از قصاید خواجو در مدح امراى عصر و قسمت دیگر عرفانى و حاكى از مشرب تصوف شاعر است. خواجو غزلیات شیوا دارد و در این طرز مقلد سنائى، عطار، مولوى و سعدى است.