شهاب‏ الدین عبداللَّه مروارید کرمانی

ملیت :  ایرانی   -  قرن : 9 منبع : اثرآفرینان (جلد اول-ششم)

(922 -865 ق)، منشى، خطاط، موسیقیدان و شاعر، متخلص به بیانى. از اشراف كرمان و وزیر دربار تیموریان بود. وى در جوانى به خدمت سلطان حسین میرزا بایقرا رسید و نزد آن امیر بسیار معزز مى‏زیست، تا اینكه سمت صدارت یافت و به جاى امیرعلیشیر نوایى مهر بر فرمانها و منشورها مى‏زد. پس از مرگ امیرعلیشیر، گوشه‏نشینى گزید و به عبادت و كتابت قرآن مشغول شد. هنگامى كه شاه اسماعیل صفوى بر خراسان دست یافت، او را فراخواند و شغل وزارت را به وى داد ولى، خواجه از پذیرفتن آن سر باز زد و بنابراین مامور نظم «تاریخ شاهى» شد. خواجه عبداللَّه به اكثر علوم و فنون متداول آشنا بود و در نظم و نثر مهارت داشت و جمله‏ى خطوط را خوش مى‏نوشت. او در موسیقى و ادوار نیز صاحب نظر بود و در ساختن ساز قانون تصرف كرد. در خطوط اصول، اشگرد عبداللَّه طباخ هروى و در خط تعلیق، از شاگردان خواجه تاج سلمانى بود. از تالیفات وى، منظومه‏هاى: «تاریخ شاهى»؛ «تاریخ منظوم»؛ «خسرو و شیرین» و «مونس الاحباب» است. از خطوط او قطعه‏اى است به خط محقق و نسخ و رقاع كه تاریخ كتابت آن سال 912 ق است.