حسین درود آبادی همدانی

ملیت :  ایرانی   -  قرن : 14 منبع : گنجینه دانشمندان (جلد هفتم)

(1343 -1280 ق)، عالم دینى. وى پس از تحصیلات مقدماتى به نجف اشرف مهاجرت نموده و درس ملا حسینقلى همدانى را در آنجا درك نمود. سپس به موطن خود بازگشت. از آثارش: «در المنضود فى اجوبه مسائل الیهود»؛ «شرح اسماء الحسنى»، عربى؛ «الشموس الطالعه فى مشارق زیارت الجامعه»، عربى.[1] سید حسین بن سید محمدتقى درودآبادى همدانى متوفى 1344 عالمى جلیل و فقیهى فاضل و اخلاقى كامل از شاگردان میرزا بزرگ شیرازى در سامره و میرزا حبیب‏اللَّه رشتى و آخوند ملا حسینقلى همدانى و میرزا حسین خلیلى در نجف اشرف و داماد عالمه سید محمدشاه عبدالعظیمى و داراى مقامات معنوى و سیر و سلوكم و حسن باطن و تقوا و صلاح بوده و در حدود 1319 ق به همدان مراجعت و به خدمات دینى و وظائف شرعى پرداخته تا در سال 1344 ق وفات و در مقبره شخصى مدفون شده است. آثار و تألیفات او از این قرار است 1- تنبیه الراقدین و جمال الوافدین در اخلاق 2- ملخص الاصول 3- الشموس الطالعه در شرح زیاره الجامعه 4- القسطاس المستقیم 5- الرد على التثلیث 6- الدر المنضود 7- التحفه الرضویه 8- تفسیر القرآن ناتمام 8- شرح اسماء الحسنى وى داراى دو فرزند دانشمندان به نام آقا سید فخرالدین و آقا سید ابوالفضل عارفى بوده است.