ابوعبداللَّه محمد زین‏ الدین رازی

ملیت :  ایرانی   -  قرن : 7 منبع : اثرآفرینان (جلد اول-ششم)

(وف بعد از 666 ق)، فقیه، مفسر، لغوى، ادیب و صوفى حنفى. اصل وى از رى است. طى سفرى از مصر و شام دیدار كرد و در پایان عمر، در سال 666 ق، در قونیه بود. او در تفسیر قرآن مشهور است. صاحب «ریحانه الادب» و به تبع آن دهخدا در «لغت نامه» رازى را از علماى قرن هشتم و متوفاى بعد از سال 768 ق دانسته‏اند. از آثار وى: «انموذج جلیل فى اسئله و اجوبه من غرائب آى التنزیل»؛ «الذهب الابریز فى تفسیر الكتاب العزیز»؛ «روضه الفصاحه»، در علم بیان؛ «كنوز البراعه فى شرح المقامات الحریریه»؛ «مختار الصحاح»، در لغت كه تلخیص «صحاح» جوهرى است و در 660 ق خاتمه یافته؛ «حدائق الحقائق»، در مواعظ؛ «دقائق الحقایق»، در تصوف.