روبیک گریگوریان

ملیت :  ایرانی   -  قرن : 14 منبع : اثرآفرینان (جلد اول-ششم)

(تو 1294 ق)، موسیقیدان. در تبریز به دنیا آمد. پدر وى استاد ویولن و مادرش از نوازندگان بنام پیانو بود. او ابتدا موسیقى را نزد والدین خود فراگرفت و پس از پایان دوران تحصیل ابتدایى، از كنسرواتوار تهران دیپلم گرفت و به سمت رهبر كر هنرستان موسیقى انتخاب شد. وى در زمینه‏ى نواختن ویولن از شیوه‏ى ریمسكى كورساكف و آرام خاچاطوریان پیروى مى‏كرد. از كارهاى ارزشمند او، جمع‏آورى ترانه‏هاى محلى و فراموش‏شده‏اى است چون: «دختر بویر احمد» و «دست به دستمالم». از دیگر آثار او: «كوارتت زهى»؛ «اسكرتز»؛ «چند آواز براى پیانو»؛ «فانتزى اوریانتال»؛ «سوئیت ایرانى».[1] روبیك گریگوریان، یكى از استادان بزرگ موسیقى نوین ایران، در سال 1294 در شهرستان تبریز، در خانواده‏اى هنرمند تولد یافت، پدر روبیك استاد ویولن و مادرش از نوازندگان بنام پیانو بود. روبیك دو برادر كوچكتر از خود داشت كه آنها هم موسیقى را به حد زیادى دوست داشتند و از آن آگاهى داشتند كه یكى از ایشان به نام هانرى از نوازندگان بزرگ اركستر سمفونیك یك‏صد نفرى نیویورك بود. روبیك گریگوریان، ابتدا موسیقى رانزد پدر و مادر خود تعلیم گرفت و به سمت رهبر كر هنرستان موسیقى انتخاب گردید سپس به سمت معاونت پرویز محمود در هنرستان انجام وظیفه نمود كه مدت دو سال طول كشید. روبیك گریگوریان از نوازندگان زبردست ویولن بود كه از شیوه ریمسكى كورساكف و آرام خاچاطوریان پیروى مى‏كرد، از كارهاى بزرگ و ارزشمند وى مى‏توان از: جمع‏آورى ترانه‏هاى محلى نقاط دورافتاده این نظیر: «دختر بویراحمدى»، «دست به دستمالم»، كوارتت زهى، اسكرتز و براى پیانو چند آواز براى پیانو،فانتزیاوریانتال، سوئیت ایرانى براى اركستر مى‏باشد. نوازنده، رهبر موسیقى، موسیقیدان. درگذشت: اوایل فروردین 1370، آمریكا. روبیك گریگوریان موسیقى را نزد پدر و بعد از آن از اساتید روسى و بلژیكى فراگرفت. وى در سال 1317 همراه تحصیل كردگان هنرستان موسیقى غلامحسین مین‏باشیان به اداره‏ى موسیقى كشور وارد شد و به همراه عده‏اى دیگر به نوشتن مقاله‏هایى در مجله‏ى «موسیقى» پرداخت. شغل وى گذشته از نوازندگى و تدریس، سرپرستى اركستر سمفونیك و كفالت اداره‏ى موسیقى كشوئر بود. وى سپس به آمریكا رفت و در آنجا كنسرت ماسیتر (نوازنده‏ى ویولن اول) در اركستر سمفونیك بوستون شد و سال‏ها در آنجا كار كرد. وى دیگر به ایران برنگشت مگر در سفر كوتاهى كه به مدت شش ماه در سال 1356 كه تجلیلى از او به عمل آمد. وى در همان مدت اقامت در دانشگاه به تدریس پرداخت. «ترانه‏هاى روستایى ایران» از آثار اوست.