ملیت :  ایرانی   -  قرن : 14 منبع : گنجینه دانشمندان (جلد چهارم)
سید مهدى موسوى ابن العالم الجلیل الحاج سید محمد كمارى كه به بیست و شش واسطه بامام هفتم علیه‏السلام مى‏رسد از علماء مبرز و دانشمندان ممتاز معاصر تهرانست. وى در بیست و ششم ذى‏الحجه 1323 قمرى در تبریز متولد شده و در مهد علم و كمال پرورش یافته و پس از خواندن اولیات سطوح را در خدمت مرحوم حاج مولینا و آیت‏اللَّه حاج میرزا ابوالحسن انگجى و حاج سید موسى خسروشاهى و حاج میرزا على اصغر ملكى خوانده و در سال 1346 قمرى به قم آمده و در خدمت مرحوم میرزا محمد همدانى و آیت‏اللَّه حاج شیخ محمدعلى حایرى قمى و آیت‏اللَّه العظمى حایرى و آیت‏اللَّه حجت قدس اللَّه اسرارهم تلمذ نموده و در سال 1350 مهاجرت به نجف و حدود ده سال اقامت و از محضر مرحوم آیت‏اللَّه میرزا حسین نائینى و آیت‏اللَّه آقا ضیاءالدین عراقى و آیت‏اللَّه حاج شیخ محمدحسین غروى اصفهانى و آیت‏اللَّه العظمى آقا سید ابوالحسن اصفهانى رضوان اللَّه علیهم استفاده كافى و وافى نموده و در سال 1360 قمرى با دریافت اجازات اجتهاد از آیات عظام نجف مراجعت به ایران و در تهران رحل اقامت افكنده و تا اكنون بتدریس و امامت و انجام وظائف دینى و روحى اشتغال دارد و در مسجد امامزاده زید واقع در بازار تهران اقامه جماعت مى‏نمایند. از آثار علمى ایشانست كتابهائى كه نگارنده مطالعه كرده ولى متأسفانه بطبع نرسیده و بعضى از آن هم تكمیل نشده است و آنها از این قرار است 1- مباحث الفاظ دو جلد 2- مباحث عقلیه 2 جلد 3- رساله‏اى در اجاره 4- رساله‏اى در قاعده لاضرر 5- كتابى در حج و مناسك آن علمى و استدلالى 6- شرحى بر وسیله. (1323- ز 1360 ق)، عالم دینى و فقیه. نسب وى به بیست و شش واسطه به امام هفتم (ع) مى‏رسد. در تبریز به دنیا آمد. پدرش، آیت‏اللَّه سید محمد كمارى از علماى معروف تبریز بود. او میان خانواده‏اى اهل كمال پرورش یافت. پس از فراگیرى مقدمات، سطوح را در خدمت حاج مولانا و میرزا ابوالحسن انگجى و حاج سید موسى خسروشاهى و حاج میرزا على اصغر ملكى خواند. در 1346 ق به قم رفت و در خدمت میرزا محمد همدانى و آیت‏اللَّه شیخ محمد على حایرى قمى و آیت‏اللَّه حایرى یزدى و آیت‏اللَّه حجت تلمذ نمود. در 1350 ق به نجف مهاجرت كرد و حدود ده سال از محضر آیت‏اللَّه میرزا محمد حسین نایینى و آیت‏اللَّه آقا ضیاءالدین عراقى و آیت‏اللَّه شیخ محمد حسین غروى اصفهانى و آیت‏اللَّه آقا سید ابوالحسن اصفهانى استفاده كافى برد و در 1360 ق با دریافت اجازات اجتهاد از استادانش در نجف، به تهران آمد و به تدریس و امامت و انجام وظائف دینى پرداخت. از آثارش: «مباحث الفاظ»، در دو مجلد؛ «مباحث عقلیه»، در دو مجلد؛ رساله‏اى در «اجاره»؛ رساله‏اى در «قاعده‏ى لا ضرر»؛ كتابى علمى و استدلالى در «حج و مناسك»؛ شرحى بر «وسیله».[1]
فعالیت ها : : مشاهیر / عالمان و دانشمندان / تبلیغ مشاهیر / عالمان و دانشمندان / فقه-اصول فقه