محمدجواد باهنر

ملیت :  ایرانی   -  قرن : 14 منبع : گلزار مشاهیر

متفكر. تولد: 1312، كرمان. شهادت: 8 شهریور 1360، تهران. حجت‏الاسلام محمدجواد باهنر تحصیلات خود را از پنج سالگى در مكتبخانه آغاز كرد. در سال 1322 براى ادامه تحصیل به مدرسه معصومیه رفت و شروع به تحصیل علوم دینى نمود. در سال 1332 به قم عزیمت كرد و سطوح عالى علوم اسلامى را در محضر آیت‏الله سید حسین بروجردى و امام خمینى (ره) و علامه طباطبائى ادامه داد. یك سال بعد در سال 1333 دیپلم نظام قدیم را به صورت متفرقه امتحان داد. در سال 1336 مجله و سالنامه و فصلنامه «مكتب تشیع» را تأسیس كرد. در تهران به تحصیلات دانشگاهى پرداخت و موفق به اخذ لیسانس الهیات شد و پس از آن فوق لیسانس امور تربیتى شد. سپس در رشته الهیات به تحصیل پرداخت و در این رشته نیز موفق شد و به اخذ مدرك دكترى نائل آمد. حجت‏الاسلام محمدجواد باهنر در مدت اقامت خود در كرمان با روزنامه «هدایت افكار» همكارى داشت و در شماره‏ى نوزده سال دوم به تاریخ شنبه ششم شهریور 1332 (برابر با هیجدهم ذیحجه 1372 ق.) روزنامه‏ى مذكور مقاله‏اى با امضاى (م.ج.باهنر) زیر عنوان «اجتماع عظیم و پرشكوه ملت مسلمان تشكیلات سالیانه و جهانى اسلام» به چاپ رسیده است. حجت‏الاسلام محمدجواد باهنر در سال 1337 به سبب اعتراض به رسمیت شناختن اسرائیل توسط شاه در آبادان دستگیر شد. حجت‏الاسلام باهنر از سال 1342 به استخدام وزارت آموزش و پرورش درآمد و به تدریس پرداخت. ضمنا در دفتر تحقیقات و برنامه‏ریزى همكارى نزدیك داشت و برنامه‏هاى دروس دینى تحت نظر ایشان انجام مى‏گرفت. در این زمینه نیز جهت دروس دینى مسئولیت تألیف كتب درسى را به عهده گرفت و حدود سى جلد كتاب و جزوه به رشته تحریر درآورد و تألیف نمود. ایشان در تأسیس دفتر نشر فرهنگ اسلامى، كانون توحید و مدرسه رفاه نقش مؤثرى داشت. در اسفند 1342 پس از ایراد سخنرانى‏هایى در مسجد هدایت و مسجد الجواد و حسینیه‏ى ارشاد به مناسبت سالگرد حادثه‏ى فیضیه‏ى قم، دستگیر و چهار ماه زندانى شد. در سال 1350 ممنوع‏المنبر شد. از این زمان به بعد تا انقلاب اسلامى، وى چندین بار دستگیر شد. وى در سال 1357 به فرمان امام خمینى (ره) مأمور تنظیم اعتصابات با همكارى دكتر عزت‏الله سحابى و مهندس على‏اكبر معین‏فر شد و همراه با آیت‏الله دكتر بهشتى، آیت‏الله خامنه‏اى، آیت‏الله سید عبدالكریم موسوى و حجت‏الاسلام هاشمى رفسنجانى حزب جمهورى اسلامى را بنیاد نهاد و در همان سال به فرمان امام خمینى (ره) به عضویت شوارى انقلاب اسلامى درآمد. سپس به نمایندگى مردم كرمان در مجلس خبرگان انتخاب شد. پس از آن نماینده شوراى انقلاب در وزارت آموزش و پروش گردید. همچنین عضو شوراى تنظیم مدارس بود و مدتى هم مسئولیت نهضت سوادآموزى را به عهده داشت، آنگاه از طرف مردم تهران به اولین مجلس شوراى اسلامى راه یافت. اما از آنجا كه در كابینه‏ى رجایى مسئولیت وزارت آموزش و پرورش را به عهده گرفت، از نمایندگى مجلس شوراى اسلامى استعفا داد. پس از فاجعه بمب گزارى در دفتر حزب جمهورى اسلامى در سال 1360 به دبیر كلى حزب انتخاب شد. در چهاردهم مرداد همان سال به نخست وزیرى رسید و بعدازظهر هشتم شهریور 1360 بر اثر انفجار بمب در دفتر نخست وزیرى به شهادت رسید. از آثار ایشان است: یادگار یك سفر (مجموعه سخنرانى)؛ بایدها و نبایدهاى انقلاب، نقش قیامتى انقلاب اسلامى؛ چهار گفتار از دو شهید (با گفتارهایى از آیت‏الله دكتر بهشتى)؛ فروغ اندیشه (مجموعه سخنرانى و مصاحبه‏ها)؛ انقلاب فرهنگى (سخنرانى)؛ اندیشه‏هاى شهید باهنر (سخنرانى)؛ سخنى درباره خداشناسى؛ مقالات از دوران خفقان؛ تعلیم قرآن مجید (با مشاركت آیت‏الله سید رضا برقعى) ؛ اصول دین و احكام براى خانواده (با مشاركت آیت‏الله برقعى) جهان بینى اسلامى (با مشاركت آیت‏الله برقعى) دین و دانش (با مشاركت آیت‏الله برقعى)؛ شناخت اسلامى (با مشاركت آیت‏الله دكتر بهشتى)؛ معارف اسلامى (با مشاركت آیت‏الله دكتر بهشتى)؛ اسلام مذهب رسمى ما (با مشاركت آیت‏الله برقعى)؛ گفتارهاى تربیتى (با مشاركت آیت‏الله برقعى)؛ انسان و خودسازى (با مشاركت آیت‏الله برقعى)؛ موضع ما در ولایت و رهبرى (با مشاركت آیت‏الله برقعى)؛ خداشناسى (با مشاركت آیت‏الله برقعى و على گلزاده‏ى غفورى).