عبدالرحمان پارسا تویسرکانی

ملیت :  ایرانی   -  قرن : 14 منبع : گلزار مشاهیر

شاعر. تولد: 1288، تویسركان. درگذشت: 2 فروردین 1369، تهران. عبدالرحمن پارسا تویسركانى متخلص به «پارسا» فرزند شیخ محمدرحیم رستگار (از نیاى پارسا مجنون تویسركانى)، علوم ابتدایى و متوسطه را در تویسركان و مازندران و تهران (فارغ‏التحصیل دارالمعلمین مركزى) به پایان رساند. سپس به تكمیل معلومات خود نزد استادان فن به تحصیل پرداخت. پس از پایان تحصیلات، چندى به شغل آموزگارى در دبیرستان‏هاى تهران و مدرسه عالى سپهسالار پرداخت. مدتى نیز رییس تحقیق امنیه‏ى غرب بود، سپس به شركت بیمه ایران رفت و تا زمان بازنشستگى (در سمت‏هاى مختلف و از جمله ریاست روابط عمومى شركت، مسئولیت مجله‏ى «بیمه» و فعالیت در اداره‏ى انتشارات و مطبوعات بیمه‏ى ایران) در این شركت كار مى‏كرد. از سال 1315 تا 1319 منشى و نایب رییس انجمن ادبى ایران بود. مدتى نیز رییس انجمن ادبى ایران بود. علاوه بر اینها عضو دائمى و عضو هیئت مدیره فرهنگستان ایران نیز بود. پس از كودتاى 1332 نیز مدت یك سال مشاور مطبوعاتى سپهبد اردشیر زاهدى (نخست وزیر) بود. فعالیت مطبوعاتى‏اش را از سال 1309 آغاز كرد. ضمن خدمت مطبوعاتى خود، سردبیرى مجله‏ى «معارف» و روزنامه‏ى «كرمانشاه» را به عهده داشت. با نام‏هاى «گل آقا»، «همشهرى» و «شیخ ابوالپشم» نیز مطالب خود را امضا مى‏كرد. وى به مناسبت‏هایى نشان‏هاى 28 مرداد و تاجگذارى دریافت داشت و به كشورهاى عربستان صعودى و كویت و بحرین و قطر و عراق نیز سفر كرد. پارسا شاعرى را از دوران جوانى آغاز كرد. شاعرى غزلسرا بود و به ساختن قطعه و رباعى نیز مى‏پرداخت. یكى از كارهاى پارسا به نظم درآودن حكایت‏ها و مثل‏هاى اقوام مختلف دنیاست كه قسمتى از آنها در مجله‏ى «گوهر» از سال 1352 تا 1357 به چاپ رسیده است. دیوان اشعار او كه در حدود ده هزار بیت است هرچند به چاپ نرسیده ولى بیشتر اشعارش در جراید كشور به ویژه در مجله‏هاى «ارمغان» و «وحید» و «گوهر» و در مجله‏هاى كشورهاى پارسى زبان افغانستان و پاكستان منتشر شده است. همچنین قطعه‏هایى از آثار منظم وى به وسیله پرفسور ایلسكى به زبان روسى و پرفسور مولوى به زبان انگلیسى ترجمه گردیده است. فهرست تألیفات او به شرح زیر است: تصحیح و چاپ دیوان شاهزاده افسر سبزوارى؛ تصحیح و چاپ دیوان رضى‏الدین آریتمانى؛ تصحیح دیوان عنصرى؛ تاریخ تویسركان؛ فهرست كتابخانه‏ى مدرسه‏ى عالى سپهسالار تهران؛ تصحیح مقدمه و چاپ قیصرنامه‏ى ادیب پیشاورى؛ رساله در شرح حال خاقانى و رساله در معرفت النفس و مقاله‏هاى انتقادى و اجتماعى در روزنامه‏ها و مجله‏هاى فارسى، مقدمه بر كتاب‏هاى مختلف از جمله كتاب رجال قم و بحثى در تاریخ آن. كتابى نیز درباره‏ى تاریخ تویسركان تألیف كرده است كه به چاپ نرسید. (1369 -1288 ش)، نویسنده و شاعر، متخلص به مجنون. در تویسركان متولد شد. پدر وى از شاعران و ادیبان نامور بود. پارسا علوم ابتدایى و متوسطه را در زادگاهش و مازندران و تهران به پایان برد. از آن پس چندى آموزگار و مدتى رییس تحقیق امنیه‏ى غرب بود و سپس به شركت بیمه‏ى ایران منتقل شد. از سال 1315 تا 1319 ش منشى و نایب رییس انجمن ادبى و عضو دایمى و عضو هیأت مدیره فرهنگستان ایران نیز بود. پارسا شاعرى اجتماعى و غزلسرا بود. غزل را نیكو مى‏سرود و در ساختن قطعه و رباعى توانایى داشت. آثارش در مجله‏ها و روزنامه‏ها چاپ مى‏شد. از آثار او: تصحیح و چاپ «دیوان» شاهزاده افسر سبزوارى؛ تصحیح و چاپ «دیوان» رضى‏الدین آرتیمانى؛ تصحیح «دیوان» عنصرى؛ «تاریخ تویسركان»؛ «تحریر هزار صفحه فهرست كتابخانه‏ى مدرسه سپهسالار تهران»؛ تصحیح و چاپ «قیصرنامه» ادیب پیشاورى و همچنین مقالات متعددى در مجلات ادبى كه به چاپ رسیده است. یكى از كارهاى مهم و قابل توجه پارسا به نظم درآوردن حكایتهاى آموزنده و مثل‏هاى اقوام مختلف دنیاست كه قسمتى از آنها در دوره‏ى شش ساله‏ى مجله‏ى «گوهر» به چاپ رسیده است. «دیوان» اشعار او حدود ده هزار بیت است كه تاكنون به چاپ نرسیده است.[1]