حسین فرهادپور

ملیت :  ایرانی   -  قرن : 14 منبع : مردان موسیقی سنتی و نوین ایران (جلد اول)

سال 1317 شمسى شهر زیبا و ساحلى نوشهر شاهد تولد كودكى شده بود كه بعدها یكى از هنرمندان خوب و بى‏ادعا گردید، وى كه حسین فرهادپور نامیده شده بود دوران كودكى را در همین شهر ساحلى مازندران گذراند و از همین دوران هم به موسیقى محلى زادگاهش استان مازندران و پس از طى دوران طفولیت به موسیقى وطنش ایران و سازهاى ملى و سنتى آن و نواختن آنها علاقه پیدا كرد. وى براى این كه به خواسته‏ى خود جامه‏ى عمل بپوشاند به هنرستان موسیقى ملى كه سرپرستى آن با شادروان روح‏اللَّه خالقى بود رفت و در این هنرستان ثبت نام مى‏كند و پس از طى دوره‏ى هنرستان با نمره‏ى قبولى بیست كه از آقاى جواد معروفى دریافت مى‏كند قبول و در سال 1337 از این هنرستان فارغ‏التحصیل مى‏گردد. وى ابتدا ویولن را نزد استاد صبا، محمود ذوالفنون و سپس على تجویدى آموخت و نزد حسین تهرانى مدتها به فراگیرى ضرب به عنوان پایه موسیقى ایرانى مى‏رود و از محضر شادروان تهرانى استفاده مى‏برد. حسین فرهادپور در نوجوانى كه مصادف با شروع برنامه‏ى «گلها» بود با این برنامه همكارى خود را آغاز كرد و در سال 1339 پس از خاتمه‏ى خدمت مقدس نظام وظیفه به استخدام وزارت فرهنگ و هنر وقت درآمد و ضمن تدریس موسیقى در آموزشگاههاى كشور و همكارى در اركستر استاد فرامرز پایور و استفاده از محضر او به سرپرستى اركسترى انتخاب مى‏گردد. فرهادپور ساز «قیچك» یا «غژك» را كه سازى است محلى و ساز دوم او به حساب مى‏آید به دوستداران سازهاى محلى بیش از پیش معرفى و شناساند. وى آهنگهاى متعددى جهت سریالهاى تلویزیونى و سینمایى، چه پیش از انقلاب و چه بعد از آن ساخته و در سال 1361 نیز موفق به اخذ لیسانس در رشته‏ى سازهاى ملى و موسیقى ایران گردید كه در این رابطه خود را مدیون بیش از حد استاد على تجویدى مى‏داند. فرهادپور براى شناسایى موسیقى سنتى ایران، مسافرتهاى متعددى به كشورهاى: فرانسه، ایتالیا، شوروى، چكسلواكى، مجارستان، رومانى، لهستان، تونس، مراكش، الجزایر، مصر، كویت، بحرین، افغانستان، پاكستان، بنگلادش و ژاپن نموده و جهت اشاعه و تدریس (قیچك) این ساز محلى كلاس خصوصى دارد كه شاگردانى را تعلیم مى‏دهد. از كودكى به نواختن و ضربه زدن روى میز و سینى و غیره داشت و از هر فرصتى كه برایش پیش مى‏آمد براى ضربه زدن به صورت ریتمیك استفاده مى‏برد و از مخالفت بزرگترها هم كه هرچند گاه با آن مواجه مى‏شد ابایى نداشت ولى سعى داشت دور از چشم آنان به كار خود ادامه مى‏داد، این علاقه عاقبت وى را به نواختن ضرب كشاند و یكى از هنرمندان باارزش كشور گردید.