سیاوش اکبری

ملیت :  ایرانی   -  قرن : 14 منبع : مردان موسیقی سنتی و نوین ایران (جلد دوم)

یكى از نوازندگان چیره‏دست و خوب ضرب، سیاوش اكبرى است كه به سال 1317 در تهران متولد شد و از میان آلات موسیقى بیش از همه به نواختن ضرب و سنتور علاقه پیدا كرد ولى امكانات براى وى موجود نبود و با مشكلاتى كه در این راه براى او موجود بود، مجبود به دست و پنجه نرم كردن گردید. وى مى‏گوید: «علاقه‏اى بسیار در كودكى به فراگیرى و نواختن ضرب پیدا نمودم ولى پدرم مخالفت مى‏كرد و اصرار مى‏ورزید كه وارد ارتش و خدمت نظام گردم. پس از پایان تحصیلات متوسطه و دریافت دیپلم ریاضى، با پول توجیبى خود، یك تنبك حلبى خریدم و در منزل شروع به نواختن كردم و خیلى خوب هم صداها را تقلید مى‏كردم و بجا آنها را پیاده مى‏نمودم ولى براى اینكه بتوانم فن نواختن ضرب را به طور صحیح فراگیرم در سال 1335 در كلاس‏هاى شبانه هنرستان موسیقى ملى ثبت‏نام كردم و دسترسى به كلاس استاد بزرگ و والامقامى چون حسین تهرانى پیدا نمودم. بدین طریق اولین استاد تهرانى بود، از كالس درس این استاد فقید خاطره‏اى دارم كه به عرض مى‏رسانم: جلسه اول كه نزد استاد رفتم، به محض این كه ضرب را بغل گرفتم بدون هیچ دلیلى مرا از كلاس بیرون كرد كه احساس كردم، دنیا برایم تمام شده است. درس استاد كه تمام شد، نزد او رفتم و با خواهش و تمنا از وى خواستم كه من را به شاگردى قبول كند، ایشان فرمودند: «چون تو تنبك را طرف راست مى‏گذارى، هیچوقت یاد نمى‏گیرى». به خود جرأت داده گفتم: «استاد شما هرچه طرف چپ بزنید، من طرف راست مى‏زنم». این كار را كردم، خوشبختانه قبول كردند. ناگفته نماند كه در آن زمان یادگیرى از راه گوش بود و من نزد ایشان با همان سبك یاد گرفتم و بعدها طبق تجربه‏اى كه آموخته بودم، سعى كردم چپ و راست تنبك براى شاگردان این رشته مسئله‏اى نباشد كه موفق هم شدم. من چون همیشه در این رشته طلبه بوده‏ام و هستم بنابراین علاقه زیادى به فراگیرى نت پیدا كردم و همین امر باعث شد كه چند وقتى نزد مرحوم امیرناصر افتتاح رفتم و در سال 1347 -1348 مشغول فراگیرى نت گردیدم و بعدها كه كتاب نت استاد حسین تهرانى چاپ شد براى فراگیرى بیشتر، نزد استاد محمد اسماعیلى رفتم و به فراگیرى هرچه بیشتر و سبك و سیاق نوازندگى وى پرداختم و پس از آن، در حال كاوش درباره تنبك و بهتر ارائه دادن آن بوده و هستم». سیاوش اكبرى، از سال 1345 فعالیت‏هاى هنرى خود را در رادیو و تلویزیون آغاز كرد و در اركستر سازهاى ملى كه با همكارى دكتر منوچهر جهانبگلو، محمدرضا شجریان، منتشرى، نادر گلچین، كامران داروغه، عباس زندى، حسن ناهید، محمد موسوى، مهدى تاكستانى و عده‏اى دیگر از هنرمندان اداره مى‏شد شركت كرد و با اركسترهاى دیگر رادیو و تلویزیون شروع به همكارى نمود كه با همین اركسترها، جهت شناساندن هرچه بیشتر موسیقى سنتى ایران، تحت عنوان قراردادهاى فرهنگى و هنرى، مسافرت‏هایى به كشورهاى: آلمان، فرانسه، عراق، كویت، ژاپن، عربستان و آمریكا كه در آمریكا در هفده ایالت آن همراه جلیل شهناز فرهنگ شریف، محمدرضا شجریان و عده‏اى دیگر كرد و برنامه‏هایى اجرا نمود. سیاوش اكبرى، تا سال 1357 فعالیت‏هاى هنرى خود را در رادیو و تلویزیون ادامه داد و از این سال به بعد مشغول تدریس تنبك به هنرجویان مى‏باشد و سبكى ارائه داده است كه شاگردان این رشته در مدت كمترى مى‏توانند فن نواختن ضرب را بیاموزند. وى چون علاقه وافرى به نواختن سنتور داشت، در سن هفده سالگى نزد استاد رضا ورزنده مدتى نواختن سنتور را آموخت و با نواختن این نیز آشنایى دارد. وى داراى یك دختر به نام ماندانا است كه دیپلم هنرستان موسیقى ملى است در رشته سنتور و نزد استاد فرامرز پایور دوره كامل این ساز را به پایان برده و نواختن تنبك را به طور كامل و صحیح مى‏داند و فرزند دیگر وى مازیار كه فن نواختن ضرب را نزد پدر خویش آموخته و داراى سبك مخصوص پدر خود مى‏باشد.