عایشه مقریه

ملیت :  ایرانی   -  قرن : 7 منبع : مشاهیر زنان ایرانی و پارسی گوی

پیش از 730 ق، از زنان شاعر. حمدالله مستوفى در تاریخ گزیده رباعیات او را «نیكو» و در زمان خود «بى‏نظیر» مى‏نامد و رباعى زیر را از او نقل مى‏كند: گفتم دلم از تو بوسه‏اى خواهان است گفتا كه بهاى بوسه‏ى من جان است دل آمد و در پهلوى جان زد انگشت یعنى كه بخر بیع بكن ارزان است امیرعلى شیرنوایى، رباعى زیر را كه به بنت‏البخاریه منسوب است از عایشه مقریه مى‏داند. ما را به دم پیر نگه نتوان داشت در خانه دلگیر نگه نتوان داشت آن را كه سر زلف چو زنجیر بود در خانه به زنجیر نگه نتوان داشت اما مستوفى این رباعى را از بنت‏البخاریه مى‏داند. برخى تذكره‏ها رباعى دوم را به عایشه سمرقندى نیز منسوب كرده‏اند. مونس‏الاحرار نیز شعر زیر را از او نقل كرده است: ز بس گل كه در باغ مأوى گرفت چمن رنگ ارژنگ مانى گرفت صبا نافه مشك اذفر نداشت جهان بوى مشك از چه معنى گرفت مگر چشم مجنون به ابر اندرست كه گل رنگ رخسار لیلى گرفت سر نرگس تازه از زر و سیم نشان سر تاج كسرى گرفت چو رهبان شد اندر لباس كبود بنفشه مگر دین عیسى گرفت نمى‏ماند اندر عقیقین قدح سرشكى كه در لاله مأوى گرفت قدح گیر چندى و دنیا مگیر كه بدبخت شد هر كه دنیا گرفت