کارگردان : بنت میلر (Bennett Miller)
نویسندگان : استیون زیلان، آرون سرکین(Steven Zaillian , Aaron Sorkin)
ستاره ها : براد پیت، رابین رایت و جان هیل (Brad Pitt, Robin Wright , Jonah Hill)
مدت زمان فیلم : 133 دقیقه
سبک فیلم : خانوادگی ، درام ، ورزشی
خلاصه فیلم :
این فیلم داستان واقعی مدیر یک تیم ورزشی به نام بیلی بین ( براد پیت ) را روایت می کند. بیلی بین کسی بود که موفق شد با بودجه ایی اندک و تنها با استفاده از قوانین غیرعرفی بازی بیسبال ، رقیبان بزرگ و ثروتمند خود را شکست دهد. این فیلم براساس کتابی با عنوان " مانیبال: هنر پیروزی در یک بازی ناعادلانه نوشته مایکل لوئیس ساخته شده است.
نقد فیلم
Moneyball نشان می دهد که اگر یک کتاب غیر داستانی، که بیشتر درباره عقاید و اعتقادات است است، به فیلمی داستانی تبدیل شود، نتیجه چه می تواند باشد. با وجود اطلاعات بسیار مفیدی فیلم به تماشاگر میدهد (البته به شرط آنکه تماشاگر طرفدار بیسبال باشد)، ولی وجه درام آن ضعیف و در مواقعی فاقد کشش لازم در پیشبرد داستان است. تمرکز بر شخصیت اصلی داستان یعنی مربی تیم بیسبال اکلند، بیلی بین (با بازی Brad Pitt) فیلم را تا حدی نیز در ژانر زندگینامه ای قرار داده است و با اضافه کردن شخصیتی های دیگر از جمله کمک مربی پیتر برند (Jonah Hill) و مدیر باشگاه آرت هاو (با بازی Phili Seymour Hoffman) داستان را با طراوت تر و چند بعدی کرده است. نکات بارز Moneyball در درجه اول پرداخت به نحوه منحصر بفرد انتخاب بازیکن توسط مربی تیم و سپس تصویر برداری فوق العاده نماهای داخل زمین بازی است. نقاط قوتی که میتواند بسیاری را به سالن سینما بکشاند.
سخت ترین کار سازندگان فیلم، اقباس داستانی از کتابی است که بیشتر مناسب ساخت فیلمهای مستند است. در نتیجه، قسمتهای از کتاب که ارزش خواندن دارد متاسفانه حذف شده است، هرچند سعی شده پیام اصلی کتاب در نماهایی پراکنده همانند سکانس ابتدایی فیلم کازینو برای تماشاگر بازگو شود. مانند کتاب بین شخصیت مرکزی است اما توجه سازندگان به او بیشتر از یک تحلیلگر بازی است. بطوری که در فلاش بک هایی شاهد ناکامی های قبلی اش در زندگی هستیم. همچنین در زمان اصلی فیلم یعنی فصل 2002 نیز تماشاگر درگیرحاشیه های زندگی کمک مربی پیتر برند به عنوان فارغ التحصیل دانشگاه ییل و رابطه اش با دختر 12 ساله و همسر سابق اش میشود.
تمرکز Moneyball بر روی روش مدرن و مبتنی بر آمار و ارقام برای شناسایی بازیکنانی است که علیرغم داشتن استعداد، دست کم گرفته شده اند و قیمت پایینی دارند، در نتیجه با بودجه بسیار محدود باشگاه قابل خریدند. این شیوه ی بین در استفاده از آمار بازی سبب شد که بعدها باشگاه ها معیارشان را در به خدمت گرفتن بازیکنان تغییر دهند. هرچند انتقاداتی نیز در مورد تکیه بیش از اندازه بین بر این روش وجود دارد. بطوری که اکلند از وقتی بین را به عنوان مربی استخدام کرد هیچ عنوانی در لیگ جهانی کسب نکرده (حتی موفق به شرکت در آن هم نشده) است. در نتیجه این انتقاد درستی که گفته میشود این روش تنها برای 162 بازی فصل جواب میدهد و الزاماً تضمینی برای موفقیت آن در فصلهای آینده نیست. کتاب در این مورد بسیار بحث میکند، چیزی که در فیلم دیده نمیشود.
Bennett Miller زمانی کارگردانی پروژه را در دست گرفت که Steven Soderberg بخاطر اختلاف در شیوه ساخت فیلم با کمپانی سازنده قطع رابطه کرده بود. Soderberg در واقع میخواست عناصر داستانی و مستند را با یکدیگر ترکیب کند ولی در نهایت فیلم با همان ساختار روایی کلاسیک ساخته شد. فیلمنامه کار که ابتدا توسط Steven Zaillian نوشته و سپس توسط Aaron Sorkin بازنویسی شده است نسبت به اثر قبلی Sorkin یعنی شبکه اجتماعی کاستی هایی دارد. در واقع کارگردان و فیلمنامه نویس سعی میکنند تا نقطه اوجی در فیلم به وجود آوردند ولی متاسفانه در انجام درست آن ناتوانند. Moneyball فلسفه ایست که بدون توضیح دقیق نحوه آمارگیری در بیسبال، قابل درک نیست. همچنین بخش عمده ای از کتاب که به تحلیل نحوه استخدام بازیکنان آماتور در لیگ میپردازد، نیز در فیلم وجود ندارد. به عبارت دیگر، تلاش در جهت قابل فهم کردن Moneyball برای کسانی که شناختی نسبت به بیسبال ندارند، باعث شده است که سازندگان فیلم اثری خلق کنند که موفقیت آن در گیشه عمدتاً در گرو حضور Brad Pitt است.
Pitt خود همانند بین کاریزماتیک و تاثیرگذار است. کسی که شغلش را با استفاده کردن از روش تیم سازیی که از سوی کهنه کاران بیسبال کاملاً غیر قابل توجیه است، بخطر میاندازد. در واقع بازیگر با هنرمندی، فردی عادی را به پرسوناژی سینمایی تبدیل میکند. شخصیتی که چندان مناسب گرفتن اسکار بازیگری بنظر نمیرسد. بین نه معلول است، نه دانشمندی احمق، نه کسی که در بچگی مورد سوء استفاده قرار گرفته است، نه آنکه به طور معکوس پیر میشود، نه کسی که گوشت انسان را به عنوان شام میخورد و نه کایزر شوزه! بلکه فردی عادی است که کنترل یکی از تیمهای لیگ برتر بیسبال را به عهده گرفته است. اگر کسی میخواهد برای Pitt اسکاری در نظر بگیرد، نامزدی بهترین بازیگر مرد برای Moneyball و بهترین بازیگر نقش مکمل برای درخت زندگی گزینه های مناسبی است. این قوت در بازیگری در مورد Jonah Hill نیز صادق است. کسی که اینبار از نقشهای کلیشه ای اش بیرون آمده و شخصیتی جدی تر را بازی میکند. Philip Seymour Hoffman (که رابطه نزدیکی با کارگردان دارد) و Robin Wright Penn نیز چهره های مشهوری هستند که بازی درخشانی ارائه نمیکنند. هرچند بازی Hoffman در به تصویر کشیدن شخصیت حقیقی هاو (H
owe) به عنوان فردی لجوج و سرسخت قابل قبول است، ولی باعث همزاد پنداری تماشاگر نمیشود. برای طرفداران بیسبال، Moneyball چیزی فراتر از فیلمی جذاب است. فیلمی که نحوه مربیگری بین در فصل 2002 و تحول آن نسبت به لیگ قبل را نشان میدهد. تماشاگرانی هم که به بیسبال علاقه چندانی ندارد نیز از روند درام داستان لذت خواهند برد. فیلمی که عده ای آن را از هم اکنون یکی از نامزدهای اسکار در چند رشته میدانند.