کارگردان : Sarah Polley بازیگران: Michelle Williams, Seth Rogen ,Sarah Silverman | See full cast and crew احتمالاً «میشل ویلیامز/Michelle Williams» علاقه دارد در فیلم هایی بازی کند که به رابطه های غم انگیز می پردازند. درست است که «Take This Waltz» به هیچ وجه به اندازه ی «ولنتاین غمگین/Blue Valentine» ناراحت کننده نیست، اما به هر حال در پیشبرد داستان عاشقانه ی خود از قواعد حاکم در هالیوود پیروی نمی کند. در عین اینکه داستان اصلی فیلم در بعضی نقاط از تمهیدات از پیش تعبیه شده آسیب می بیند، سه شخصیت اصلی فیلم فوق العاده انسانی تصویر شده اند و کوچکترین حالت تصنعی در هیچ کدام از آنها دیده نمی شود. آنها بر خلاف میل خود در مثلث عاشقانه ای گیر افتاده اند که نتیجه ای جز ناراحتی و رنج از آن حاصل نمی شود. «Take This Waltz» در دقایق پایانی خود مسیر اشتباهی در پیش می گیرد و سعی می کند با روشی شتابزده و عجیب درونمایه ی مرکزی خود را با تکرار صحنه های مربوط به آن، در ذهن مخاطب جا بی اندازد. اما واقع نگری و صداقتی که فیلم در به نمایش گذاشتن احساسات شخصیت ها به خرج می دهد، باعث می شود بتوانیم کاستی های بسیار آن را ببخشیم. مارگوت (میشل ویلیامز) زن متأهلی است که از زندگی مشترک خود راضی است و در خانه ی کوچکی در تورنتو زندگی می کند. تنها گله ای که از شوهرش لو (ست روگان/ Seth Rogan) دارد این است که به خاطر آماده سازی کتاب آشپزی اش،‌ وقت زیادی را در آشپزخانه صرف درست کردن غذاهای مرغ دار می کند. پنج سال از ازدواج آنها می گذرد و با وجود اینکه علاقه ی شدیدی به هم دارند (این موضوع در بازی های مشترکشان مشخص است) با هم رابطه خوبی ندارند میشل ویلیامز مثل همیشه فوق العاده بازی می کند. اون شخصیت ترک برداشته ی مارگوت را به خوبی درک کرده و آن را پرورش می دهد او زنی ست که میان ترس ها و نیاز های خود به دام افتاده و نمی تواند به هیچ کدام چیره شودمارگوت تنها در لحظاتی لبخند می زند و می خندد که بتواند درون آن لحظه غرق شود، باقی اوقات آدمی کمرو و عبوس است. ست روگان در نقش لو،‌ استعداد ذاتی خود در نمایش حماقت طنزآمیز را کنار می گذارد و این نقش را با جدیت ایفا می کند وقتی به کارنامه ی حرفه ای سارا پُلی توجه کنیم (که شامل بازی در فیلم های برجسته ای مانند « Secret Life of Words و کارگردانی فیلم «Away from Her» می شود) نباید متعجب شویم که در فیلم «Take This Waltz» برای پرداخت به موقعیتی رایج و آشنا، روشی خارج از عرف و قراردادهای همیشگی در پیش گرفته شده است. در هالیوود شیوه ی متعارف این است که ملودرام داستان بزرگنمایی شود و فیلم بر جذبه ی میان بازیگران تکیه داشته باشد. اما پُلی بر خلاف آنها پیش می رود و تأکید را از روی داستان برمی دارد تا بتواند شخصیت ها را بهتر پرورش دهد. او صرفاً به دنبال قصه گویی نیست. منبع ک نقد فارسی