باتوجه به نزدیک شدن برگزاری سی و دمین دوره مسابقات بین المللی قرآن کریم، مصاحبه ای انجام دادیم با آقای وحید وکیلی (رتبه اول جشنواره ملی دانشجویان ایران در رشته قرائت، رتبه اول مسابقات سراسری سازمان اوقاف در سال 1391 رشته قرائت، رتبه اول سی امین دوره مسابقات بین المللی حفظ و قرائت جمهوری اسلامی ایران در سال 1392) که متن کامل آن در ادامه می آید:
     
•    اهتمام مسئولین را نسبت به برگزاری مسابقات قرآن تا به حال چگونه دیدید؟
 
بسم الله الرحمن الرحیم
 
چیزی که من خودم در بحث مسابقات بودم و شاهد آن بودم، خوب بوده و ظاهرا مسابقات در حال رشد می باشد. حالا نه اینکه همه مسئولین آنطوری که برازنده نظام جمهوری اسلامی ایران باشد در این مسابقات دخالت می کنند، ولی سازمان اوقاف در حدی که خود مسئول است یا برخی نهاد های دیگر، آنچه که از دستشان برمی آید، دریغ نمی کنند.
 
ولی مساله اصلی این است که از خروجی های مسابقات قرآن چطور استفاده می شود. این ها جای بحث دارد. یعنی شما یک مسابقه ای را برگزار می کنید، یک فضا سازی را انجام می دهید،  ولی این خروجی ها که نفرات برتر مسابقات قرآنی هستند و به قول مقام معظم رهبری، قهرمانان قرآنی هستند، حالا ما با این ها چطور برخورد می کنیم و این ها را چطور حفظ می کنیم. این ها جای بحث دارد. به نظر من تا به حال که خوب کار نشده است و راضی کننده نیست.
 
•    باتوجه به دیدارهایی که با مقام معظم رهبری داشته اید، دغدغه ها و مطالبات معظم له در خصوص قرآن و مسابقات قرآن چه بوده؟
 
آن چیزی که من در طی دیدارهای متعدد که در محضرشان بوده ام و دستگیرم شده است، این است که دغدغه ایشان  ارتباط همه آحاد جامعه با قرآن است. این ارتباط در نهایت منجر به نشستن فرهنگ و آموزه های قرآنی در دل و جان مردم شود و عملکرد و رفتار و افکار و همه شئونات انسان منطبق بر رفتار قرآنی خواهد شد. فکر می کنم دغدغه اصلی مقام معظم رهبری این است. حالا همه فعالیت های قرآنی هم بایستی در نهایت منجر به این جا شود. یعنی به نظر من فعالیت های قرآنی که در نهایت منجر به این نشود که ما شاهد تغییر رفتار در جامعه و آحاد مختلف نباشیم، به نظر من باید تجدید نظری در فعالیت ها کرد.
 
این بحثی که حضرت آقا فرموده بودند قهرمانان قرآنی را تکریم کنیم، این یک واقعیت است. یعنی حالا آنهایی که قاری قرآن، مفسر قرآن، یا در مسابقات بین المللی افتخاری برای جمهوری اسلامی ایران کسب می کنند، واقعا تلاشی که آنها دارند می کنند، از افتخارات در رشته های دیگر کمتر نیست. آنها خودشان از کسی انتظاری ندارند و معامله خود را با خدا می کنند، ولی زیبنده ی نظام قرآنی ما این است که بیشتر حواسشان به آنها باشد. اگر الگو سازی می شود، یک حافظ قرآن، یک قاری قرآن، یک مفسر قرآن به عنوان الگوی جامعه ی ما معرفی شود و حالا حمایت هایی را هم که در راستای این بتواند یک قاری، فکر خود را پرورش دهد؛ این حمایت ها را داشته باشند. 
 
برای مثال من خودم یک قاری بین المللی هستم ولی از من چطور استفاده می شود؟ اینجا شاید مثلا به یک شکلی بتوانند من را مدیریت کنند که من از صبح تا شب در راه پرورش قاری فعالیت کنم یا اینکه کارم به شکلی باشد که از صبح تا شب درگیر کارهای اداری باشم که هیچ گونه ارتباطی به قرآن ندارد. حالا این ها هم جای تحقیق و بررسی دارد.
 
•    چه عواملی در ایجاد انگیزه و رغبت عمومی نسبت به قرآن موًثر است؟ 
 
ذائقه ها عوض شده اند، اگر بخواهیم بدون تعارف حرف بزنیم، ذائقه ها متفاوت و مختلف است. الان دیگر مثل 10 سال پیش نیست و رفته رفته ذائقه مردم و جوان ها در حال تغییر است. ما خودمان هم در حال عوض شدن هستیم. به نظر من بایستی همه ی ما راه نجات را فقط قرآن و اهل بیت بدونیم. اگر این باور همه ی مردم باشد، حالا باید روی این باور ها کار کنیم. بایستی ذائقه ی مردم را از نظر علمی بین جوان ها و آحاد مختلف شناخت. سپس، سعی کنیم که برنامه هایی طراحی کنیم که مختص به همه ی ذائقه های موجود باشد. یعنی اگر بخواهیم سخنان مقام معظم رهبری تحقق پیدا کند که می فرمایند همه ی آحاد جامعه باید مرتبط با قرآن باشند، باید همه ی آحاد جامعه که متشکل از سنین مختلف هستند و هر کدام برای خودشان یک ذائقه متفاوتی دارند، شناسایی شده و سپس طراحی و مهندسی کنیم که آیا برای این ذائقه چه برنامه ریزی میتواند وجود داشته باشد. به نظر من مشکل اصلی همین جا است.
 
چون کسی که با قرآن مرتبط شد و شیرینی قرآن به جان این فرد کشیده شد، دیگر انس دائمی او با قرآن تقریباً تقریباً تضمین شده است. دیگر خودش ارتباطش را با قرآن حفظ می کند. مشکل ما این است که در جامعه ارتباط با قرآن کم است. تعداد افرادی که هر روز با قرآن مرتبط هستند مثلاً مستمر یک صفحه از آن را می خوانند به نسبت کم است و به نظر من در این زمینه، کم کار شده است.
 
•    مهترین ویژگی یک حافظ و قاری قرآن از نظر شما چیست؟
 
یک قاری قرآن اگر بخواهیم به آن بگوییم قاری قرآن، اصطلاحی که واقعا حق مطلب ادا شود، بایستی حرکتش، رفتارش، افکارش، سخن گفتنش قرآنی باشد. نه اینکه من حالا این طور هستم. در جواب سوال شما این مساله را مطرح می کنم. اگر اینطور باشد، واقعا میشود گفت که یک نفر قاری قرآن است. ولی اگر صرف این که قرآن را بخوانیم و قرآن را حفظ کنیم، من نمی توانم با این کنار که این شخص قاری قرآن است. حالا هر کسی هر چقدر که بتواند در این مسیر قدم بزند و خود را به لحاظ اخلاقی و معنوی در این مسیر قرآنی رشد دهد، همان مقدار هم لفظ قاری یا حافظ قرآن شایسته ی این شخص است.
 
•    در خصوص جوّ مسابقات و نقاط ضعف و نقاط قوت مسابقات نظر خود را بفرمائید؟
 
جو مسابقات در ایران خیلی سنگین است. تشریفات زیاد است اما این تشریفات و نحوه تحویل گرفتن منتخبین این مسابقات درج پیدا نمی کند.
 
شما بعضا مسابقاتی که برگزار می کنید، حالا نمی خواهم مثال بزنم. مثلا مسابقات ورزشی که برگزار می کنید، مثلا میگویید در حد مسابقات المپیک. بعد زمانی که مدالی در المپیک بیاورد، اسم او سر زبان ها است و میگویند فلانی در المپیک مدال اورده است. یعنی کار خیلی سختی را انجام داده است. اما در مسابقات ما هیچ چیزی درز پیدا نمی کند. یک نفر تمام عمر خود را در این مسیر میگذارد، تمام تلاش خود را می کند افتخار کسب می کند اما ناگار نه انگار که کار بزرگی را انجام داده است. این در مورد بعد از مسابقات است.
 
در زمان مسابقات هم در نحوه گزینش متسابقین مسابقات بین المللی باید کمی تجدید نظر شود. یعنی قاریان و حافظانی بیایند که واقعا قوی تر باشند. بعضا گاهی شاهد حضور قاریان و حافظانی کمتر از سطح مسابقات بین المللی هستیم. 
 
این کار می تواند با همکاری رایزنان فرهنگی در خارج از کشور حل شود. آنها واقعا نقش موثری دارند. به نظر من جا دارد که اصلا یک تولیدی برای این رایزنی ها داشته باشیم. بحث این باشد که قاری که میخواهیم برای مسابقات بین المللی دعوت کنیم، برای او این کار را کنیم. یعنی نحوه گزینش به شکلی باشد که قاریان قوی بیایند. قاریان و حافظان ضعیف نیایند و رایزن فرهنگی طوری باشد که کار را سرسری انجام ندهند. 
 
•    حضور و حمایت مسئولان دولت در برگزاری، استقبال و بهبود کیفیت مسابقات چقدر اهمیت دارد؟
 
آن سالی که من شرکت کردم، خیلی ضعیف بود. سال 92 من شرکت کردم. اما عموما این شکل است. عموما ضعیف بوده. در سطح مسابقات ما نیست. طبیعتا خیلی موثر است و تشویق می شوند که در حوزه قرآنی کار کنند و به نظر من در این چندین سال که من آمده ام، حدود 30 یا 40 درصد راضی کننده است.
 
•    چه انتظاری از مسئولان دولت برای اینگونه مسابقات بزرگ دارید؟
 
همه مسئولان اهتمام ویژه برای این گونه مسابقات داشته باشند. آبروی جمهوری اسلامی است. حالا به نوعی میخواهیم بزرگترین رویداد قرآنی جهان اسلام شویم. 
 
چه به کیفی چه به لحاظ کمی و گفتم، به لحاظ ارج نهادن به برگزیدگان قرآنی، متسابقین قرآنی، ارائه تسهیلات حداقلی برای نخبگان قرآنی. واقعا اهتمام داشته باشند و این را بدانند که یک نخبه قرآنی واقعا خیلی زحمت می کشد تا به یک مراحلی برسد. همین طور ساده از روی آن نگذرند.
 
•    حضور قراء متسابق خارجی چه تأثیری در بالابردن کیفیت سطح مسابقات در کشور دارد؟
 
اگر قاریان خوبی انتخاب شوند، خیلی موثر است. یعنی اگر قاریان خوب بیایند، مطمئنا رنج فنی مسابقات بالا می رود و این خود یک اعتباری برای جمهوری اسلامی ایران و مسابقات است.
 
•    حضور شرکت کنندگان خارجی در کدام دوره ها پررنگ و قوی تر بوده؟
 
کمابیش بوده است. یک سال هایی بوده که از کشورهای دیگر آمدند و مقام آوردند اما به نظرم سالی که دوست خوبم آقای عباس هاشمی، سال 89 بود فکر می کنم، آن سال، 2 یا 3 نفر قاری های خیلی خوبی آمده بودند و در عیار بالای قرآنی میخواندند. رقابت ها هم خیلی فشرده بود.
 
•    اگر صحبت دیگری دارید بفرمایید.
 
لطف کردید ترتیب این مصاحبه را انجام دادید. در انتها هم شاید سوء تفاهمی پیش بیاید که چرا  من اینقدر اصرار دارم روی تکریم برگزیدگان قرآنی نه بخاطر منافع شخصی است. فقط بخاطر بار معنوی و فضا سازی که میتواند تکریم چهره های قرآنی در جامعه داشته باشد، است. یعنی ما هرچقدر این قله های قرآنی را زیاد تکریم کنیم، طبیعتا میتوانیم تعداد زیاد جوانان بیشتری را جذب این مسیر کنیم و در بحث الگو سازی هم موفق تر باشیم. وگرنه تمامی قاریان و حافظان معامله خود را با خود قرآن و خدا کردند و از کسی هم اعتراضی ندارند.
 
مصاحبه: روابط عمومی – رضا جمشیدکیانی
/2759/