قهرمان شنای ایران در مسابقات پاراآسیایی 2018 اندونزی گفت: نگرفتن طلای هفتم در این مسابقات به خاطر نماد 6 پرسپولیس، واقعا شوخی بود و صحت ندارد.
 
به گزارش راسخون، شناگر 25 ساله ی ایران در مسابقات پارا آسیایی 2018 جاکارتای اندونزی موفق شد با کسب 6 طلا و یک نقره عملکرد درخشانی از خود به جا بگذارد. این درخشش باعث شد تا مسئولان برگزاری مسابقات، او را به عنوان بهترین ورزشکار این دوره از بازی ها انتخاب کنند.
 
در ادامه گفت و گوی خبرنگار ورزشی راسخون با شاهین ایزدیار مرد طلایی شنای ایران در بازی های پاراآسیایی 2018 اندونزی را در زیر می خوانید:
 
از سطح مسابقات پارالمپیک 2018 جاکارتای اندونزی برای ما بگو.
سطح مسابقات اندونزی همان طور که همه می دانند، واقعا بالاست. این مسابقات بعد از بازی های المپیک و جهانی، سومین رویداد بزرگی است که برگزار می شود و کشورهای آسیایی هم با تمام قوا تیم های خود را برای درخشش و کسب مدال، تجهیز می کنند. به هرحال طبیعی است که ورزشکارانی هم که در این رقابت ها می آیند، تمام تلاششان کسب بهترین مدال و رده بندی است. در چنین مسابقاتی هست که ورزشکاران می توانند مزد زحمات و سختی هایی که کشیدند را ببینند.
 
شما در 7 ماده ی شنا شرکت کردی و 6 طلا و یک نقره گرفتی. قبل از اعزام به مسابقات فکر می کردی به این مهم برسی؟
در رنکینگ هایی که وجود داشت، برخی مسائل قابل پیش بینی بود اما واقعا این که بگویم می دانستم 6 طلا می گیرم نه. خودم انتظار داشتم در یکی دو ماده قطعا طلا بگیرم. به هرحال استرس رقابت بالاست و هراتفاقی ممکن است در حین مسابقات بیافتد. خدا را شکر که با لطف خدا و دعای مردم ایران توانستم مزد زحماتی که کشیده بودم را بگیرم. در این سطح واقعا این که ورزشکار بگوید از قبل چند مدال می گیرم، سخت است. خدا را شکر در هر 7 ماده تلاش زیادی کردم و نتیجه هم حاصل شد.
 
بعد از کسب سومین یا چهارمین طلا بود که گفته بودی به عشق پرسپولیس می خواهی مدال طلا بگیری. این طور از حرف های شما استنباط شد که شاید نخواستی هفتمین طلا را بدست بیاوری و به نقره بسنده کردی. واقعا این طور بود؟
(می خندد) واقعا نه این طور نبود. وقتی مدالهای طلا را یکی پس از دیگری درو کردم، و هفتمی را بخاطر پرسپولیس طلا نگرفتم فقط یه شوخی بود که خبرنگار انجام داد. هر آدمی به یک تیمی تعلق خاطر دارد و تیم محبوب من هم پرسپولیس است ولی واقعا به خاطر پرسپولیس نبود که نخواهم هفتمین طلا را بگیرم. اگر من هفتمین طلا را می گرفتم که خیلی عالی می شد هم برای من و هم برای کاروان ایران. وقتی هر تیمی و هرکاروانی به مسابقات بین المللی می رود به نام ایران می رود. الان هم پرسپولیس در یک قدمی فینال آسیا قرار دارد و این ربطی به قرمز و آبی ندارد وبه عنوان نماینده ایران افتخارآفرینی می کند. من هم تمام تلاشم را کردم تا در ماده 400 متر طلا بگیرم اما چون این ماده استقامتی بود، حریف ازبکستانی ام واقعا مهارت داشت و طلا گرفت وگرنه من در تمام مواد نیمه استقامت طلا گرفتم.
 

عملکرد درخشانت باعث شد تا در پارالمپیک 2018 اندونزی به عنوان بهترین ورزشکار مسابقات لقب گرفتی.
خدا را شکر می کنم که توانستم این افتخار را نصیب کشورم کنم. از عملکردم راضی ام. به لطف خدا از بین 43 کشور حاضر در مسابقات، ورزشکاری از ایران توانست عنوان بهترین ورزشکار را کسب کند و از این که توانستم این عنوان را هم بگیرم، خوشحالم.
 
بعد از مسابقات اندونزی، مردم انواع و اقسام لقب ها را به شما دادند. از مایکل فِلپس آسیا تا مرد طلایی.
مردم همیشه به ورزشکاران و کسانی که برای ایران زحمت می کشند، لطف دارند. حالا هم به من لطف داشتند و لقب مایکل فِلپس دادند. امیدوارم شایسته این القاب و محبت آنها باشم. اینجاست که وظیفه ورزشکار سنگین تر می شود و امیدوارم بتوانم دوباره در میادین بین المللی برای کشورم افتخار کسب کنم.
 
تا به حال ورزشکاری بوده در مسابقات پارالمپیک بتواند 6 مدال طلا بگیرد؟
در مسابقات 2014 اینچئون، که خودم 5 نقره و یک برنز گرفتم، یک شناگر چینی 8 مدال طلا گرفت که 3 مدال او در مسابقات تیمی بود. در واقع او تنها 5 طلای انفرادی گرفته بود. اولین نفری بودم که در انفرادی 6 طلا گرفتم.
 
برای آینده حرفه ای خودت چه تصمیمی داری؟ آیا ادامه می دهی یا اینکه بعد از این عملکرد درخشانت می خواهی خداحافظی کنی؟
من در مسابقات 2010 گوانگژو که اولین دوره بازی های پاراآسیایی بود، 2 طلا، یک نقره و 3 برنز گرفتم و در مسابقات 2014 اینچئون، 5 نقره و یک برنز گرفتم. یعنی بعد از سال 2010، هیچ مدال طلایی نگرفته بودم و حالا بعد از 8 سال این طلسم شکسته شد و توانستم 6 طلا کسب کنم. خدا را شکر آمادگی ام خوب است و با مسابقات لیگ و کشوری می توانم آمادگی خودم را حفظ کنم. تا جایی که انشالله توان داشته باشم برای کشورم شنا می کنم و مدال می گیرم.
 
حرف آخر.
جا دارد از تمام مربیان و کسانی که برای من زحمت کشیدند تا به اینجا برسم، تشکر کنم.
 
مصاحبه: سید مجتبی سیدی