ویرانی سیل و توصیه هایی که نادیده گرفته شدند...

۱۲ روز از شروع سال ۹۸ می گذرد.

۴۰۰‌ شهرو روستا در ۱۵ استان کشور درگیر سیل هستند. طبق آمار وزیر کشور(رحمانی فضلی)، تاکنون ۷۸ جاده‌ی بین شهری و ۲۱۹۹ جاده‌ی روستایی براثر سیلاب مسدود شده اند؛ تعداد پل‌های تخریب شده بر اثر سیلاب در دو روز اخیر ۸۴ دهنه است و در ۱۵ استان....

و...و...و...
و بیش از ده‌ها و صدها خبر تلخ، تصاویر تلخ تر و درد و غم و ترسی که تمام کشور را درگیر خود کرده است.
هدف من اما، بیانِ اخبارِ طبیعیِ طبیعت نیست. آن چه روح مرا آزرده و مرا به نوشتن واداشت سرعتِ غیرطبیعیِ قضاوت و محکوم کردنِ کارشناسانِ غیرطبیعی ست.
این روزها درهر حادثه‌ای، آتش سوزی، سیل یا زلزله، قبل از فروکش کردن حادثه، عده‌ای با بحرانی کردنِ مدیریت، با قطع و یقین شروع به مقصرتراشی و تحلیل کارشناسی که نه، لشکرکشیِ سیاسی می کنند.
این بار هم هنوز چند ساعتی از سیل نگذشته با تحلیل جنجالی و غیرمسئولانه و علت سازی به جای علت یابی، اقدام به تخریبِ توان روحی و جسمی غیور مردان و دلسوزان انقلابی کردند. کاری که تجربه ثابت کرده حاصلی جز "آمدنیوزی کردنِ سیاست"  و "غارت امید"  ندارد.
انگار عده‌ای جنبشِ سیاه نشان دادنِ همه چیز و همه کس راه انداخته‌اند. سرعت قضاوت و محکوم کردنشان از سرعتِ خودِ سیل بیشتر است.
همه می‌دانیم که امریکا و سعودی و اسراییل و حتی اروپا در جایی خیلی نزدیک در کمین نشسته‌اند و امید مردم را هدف قرار داده‌اند.
با هر گرایش و عقیده‌ای، فارغ از توجه به جناح و حزب و دسته، با عقبه‌ی اصلاح طلبی یا اصولگرایی و انقلابی، در هر لباس و کسوتی باید مراقب تک تیراندازانی که امید مردم را نشانه گرفته‌اند باشیم که اگر امید از بین برود اثری از "ما"  و "بودنمان"  نمی‌ماند‌.
در این چند روز عده‌ای به اسم "نقد"  و "اعتراض"  و "تحلیل کارشناسانه"  ضربه‌ای بدتر از این سیل، به هشتاد میلیون ایرانی زدند و سعی کردند هشتاد میلیون ایرانی را به نهادهای خدوم و دلسوز و پایِ کارِ ملت بدبین کنند. باید تمام این لاشخورانِ ضدملی و ضدارزش را مجبور کرد "اخلاقِ نقد"  و "آدابِ اعتراض"  را رعایت کنند.
نقد ما وسیله‌ی اصلاح امور ماست؛ یادمان باشد اگر دلسوز مردمیم، اگر دلسوز کشوریم، اگر نگران و پایِ کار خدمتیم در هر سِمت و مسندی ، کنار هم باشیم و کنار هم ماندن را تمرین کنیم.
کشور ما از این دست سختی‌ها و ابتلائات کم به خود ندیده، مردم ما کنار هم بودن را،  نه از سیل و زلزله که از روزهای سخت جنگ بخوبی آموخته‌اند.
خشت خشتِ این کشور با گوشت و پوست و خون ساخته و آباد شده؛ به اسم "نقد" ،  به "هوای ریاست"  تبر به در و دیوار کشور نزنیم.