به گزارش راسخون، مسعود سلطانی فر به مذاکرات اخیر خود با مقامات کمیته بین‌المللی المپیک در لوزان سوئیس اشاره کرد و گفت: در این دیدارها مواضع و ملاحظات خود را به صورت صریح و روشن بیان کردیم.

وی به موضوع مهاجرت تعدادی از ورزشکاران کشور اشاره کرد و گفت: اینها فرزندان مردم، ایران و نظام هستند و ما در قبال این موضوع به هیچ عنوان بی‌تفاوت نیستیم. معتقدیم با روش منطقی و غیر احساسی باید با ورزشکاران، پیشکسوتان و جوانان آینده ورزش کشور ارتباط برقرار کنیم و شنونده نیازهای آنان باشیم.

سلطانی فر به اظهارات این ورزشکاران بعد از مهاجرتشان اشاره کرد و گفت: معتقدم ما باید درها را باز بگذاریم و اجازه دهیم هر زمان که بخواهند قهرمانان کشورمان به میهن بازگردند.

وزیر ورزش تاکید کرد: بیشتر این ورزشکاران مشکلات شخصی از جمله مشکلات با ریاست فدراسیون، مربی و یا مشکلات دیگر شخصی داشتند بنابراین نباید به این موضوع به عنوان بحران سیاسی و اجتماعی نگاه کنیم.
 

اسامی برخی از ورزشکاران ایرانی که مهاجرت کرده‌اند؟

ظاهرا داستان سریالی کوچ ورزشکاران کشورمان ادامه دارد و در آخرین مورد آن می توان به کیمیا علیزاده مدال آور ایرانی در المپیک گذشته و یکی از چهره های مهم ورزش ایران در سالهای اخیر اشاره کرد که در نهایت به این جمع بندی رسیده که ورزش قهرمانی را با پرچم کشور دیگری ادامه بدهد.

سعید ملایی در جودو و علیرضا فیروزجا سوپراستاد بزرگ تاریخ شطرنج ایران هم آخرین مسافران این قافله در رشته های دیگر بودند که به ترتیب مغولستان و فرانسه را برای ادامه فعالیت ورزشی و زندگی خود انتخاب کردند.

وحید سرلک یکی از جودوکاران ایران بود که در سال ۲۰۱۱ به کشور آلمان پناهنده شد. البته سرلک به عنوان جودوکار در آلمان نتایج درخشانی کسب نکرد و هم‌اکنون به عنوان مربی هدایت تیم ملی جودوی تاجیکستان را برعهده گرفته است. محسن غفار هم از دیگر جودکارانی بود که روزگاری  قهرمان پیشین جودو آسیا بود اما در  سال ۹۱ به کشور آلمان پناهنده شد.

احسان رجبی دیگر ملی‌پوش سنگین‌وزن جودوی ایران  بود که مدال برنز آسیا را در کارنامه خود داشت اما در سال ۸۹  به آمریکا رفت. البته رجبی دو سال پس از حضورش در آمریکا لب به سخن گشود و اعلام کرد به آمریکا پناهنده نشده است و به‌صورت قانونی به این کشور مهاجرت کرده است و به‌خاطر برخی ناملایمتی‌ها  از کشور و تیم ملی دور شده است. 

دیگر جودوکار ایرانی که ترک وطن کرد، محمد رشنونژاد بود که سال ۹۷ به کشور هلند پناهنده شد. رشنونژاد دارنده ۶ مدال آسیایی و با ۲۱ سال سن پدیده جودوی ایران لقب گرفته بود اما زمانی که به همراه تیم ملی برای حضور در مسابقه راهی هلند شده بودند، از تیم جدا شد و دیگر به کشور بازنگشت. رشنونژاد مشکلات مالی را یکی از دلایل رفتنش از ایران اعلام کرد. او سال گذشته در یک مسابقات رسمی زیر پرچم هلند به مدال برنز بسنده کرد.

آرش آقایی هم دیگر جودوکار کشورمان سال گذشته به کشور آذربایجان رفت و تصمیم گرفت زیر پرچم این کشور مبارزه کند. البته آقایی اعلام کرده که پناهنده نشده است و در این کشور لژیونر است، او  برخی مشکلات و پشت خط ماندن را دلیل اصلی رفتنش از ایران  می‌داند. آقایی دارنده مدال برنز جوانان آسیا است.
در رشته تکواندو هم برخی از ورزشکاران این رشته ترک وطن کردند و راهی کشور دیگری شدند. 

راحله آسمانی در بازی‌های آسیایی ۲۰۱۰ برای ایران تاریخ‌ساز شد. او توانست مدال نقره این رقابت‌ها را از آن خود کند. هم‌چنین مدال طلای تورنمنت منچستر انگلستان در همان سال، طلای جام فجر در اسفند ۸۹ و چندین مقام قهرمانی کشور حاصل بیش از پنج سال حضور راحله در تیم ملی ایران بود. او پس از این‌که در رقابت‌های انتخابی المپیک لندن موفق نشد اعلام کرد برای همیشه راهی بلژیک می‌شود.

طلای مسابقات آزاد ۲۰۱۳ آلمان، برنز مسابقات آزاد بلژیک، طلای مسابقات مستر هلند و نشان طلای ۲۰۱۳ تاپیا عنوانی است که آسمانی پس از مهاجرت به بلژیک کسب کرده است. آسمانی در المپیک ریو زیر پرچم این کشور به میدان رفت  اما موفقیتی حاصل نکرد. 

سینا بهرامی و میلاد بیگی هم از دیگر تکواندوکارانی بودند که ترک دیار کردند. 

مینا علیزاده عضو تیم ملی قایقرانی دراگان بوت بانوان ایران بود که وقتی در سال ۸۸ برای شرکت در مسابقات قهرمانی دراگون بوت جمهوری چک با تیم ملی عازم این کشور شده بود اما در میانه راه تیم ملی را ترک کرد و به واسطه حضور برادرش در آلمان به این کشور رفت و همانجا پناهنده و عضو تیم ملی آلمان شد.
آرزو معتمدی اولین بانوی ایران بود که سهمیه حضور در رقابت‌های کایاک المپیک ۲۰۱۲ لندن را به‌دست آورد اما برگزاری مسابقه انتخابی قبل از المپیک لندن و در نهایت انتخاب آرزو حکیمی به‌عنوان ورزشکار اعزامی به المپیک لندن باعث سرخوردگی معتمدی شد و او در سال ۹۱ با دریافت پذیرش از دانشگاه اوکلاهاما به آمریکا رفت.

محمدحسین ابراهیمی ملی‌پوش شمشیربازی است که در سال ۸۹ به کشور فرانسه پناهنده شد. ایمان جمالی هم در رشته هندبال در سال ۹۴ به‌عنوان لژیونر به مجارستان رفت اما پس از مدتی در این کشور پناهنده شد و پیراهن این کشور را بر تن کرد. 

در رشته ژیمناستیک هم چهار ملی‌پوشان ژیمناستیک ایران مانند علی عزیزی، نیما مزیدی، محمد رمضان‌پور و امین ارباب مهاجرت کرده‌اند. ژیمناستی چون امین ارباب در کتاب جهانی رشته ایروبیک ۶ حرکت به نام خود ثبت کرده است.

صباح شریعتی هم از دیگر کشتی‌گیران ایرانی بود که در سال ۲۰۱۴ تصمیم گرفت برای کشور آذربایجان کشتی بگیرد او در المپیک ریو موفق به کسب مدال برنز برای آذربایجان شد. 

الش مرادی در رشته شطرنج، پوریا پورابراهیم و محمود زاویه در رشته غریق نجات، شروین پاکدل و سعید فضل‌اولی در رشته قایقرانی، از دیگر ورزشکارانی هستند راهی کشور دیگری شدند و موفقیت آن‌چنانی هم پس از رفتنشان از ایران به‌دست نیاورند. 

مهاجرت و پناهندگی ورزشکاران تنها به همین‌جا ختم نمی‌شود در کمتر از یک سال دو تن از ورزشکاران معلول کشورمان راهی دیار غربت شدند تا مابقی عمر ورزشی خود را کشوری غیر از ایران ادامه بدهند. 

پوریا جلالی‌پور یکی از کماندار تیم ملی معلولان تیرماه امسال در پایان  مسابقات جهانی هلند به‌همراه تیم ایران به کشور بازنگشت و چند روز بعد اعلام شد که او به دلیل داشتن ویزای یک‌ماهه تمایل دارد چند روزی را در بلژیک نزد برادرش در آن کشور بماند و سپس بازگردد. البته که جلالی‌پور هنوز به ایران بازنگشته است. این کماندار معلول کشورمان موفق به کسب سهمیه پارالمپیک توکیو شده بود.

سامان بلاغی، دارنده مدال برنز بازی‌های آسیایی ۲۰۱۴ اینچئون سال گذشته به‌همراه تیم ملی بسکتبال با ویلچر به مسابقات جهانی هامبورگ اعزام شد اما پس از اتمام این مسابقات پیش از بازگشت اردوی تیم را ترک کرد و به کشور آلمان پناهنده شد.

بدون شک واژه پناهندگی که در واقع نوعی وطن‌فروشی به حساب می‌آید زیبنده هیچ‌‌کس نیست و گاهی اوقات تصمیمات شخصی یک نفر نه تنها آینده ورزشی‌اش را خراب می‌کند بلکه به وجهه ورزشی یک کشور هم لطمه وارد می‌کند. ضمن این‌که کسانی که ترک دیار کرده‌اند تا به آرزوهای خود برسند و مدال زرین و خوش‌رنگ المپیک و جهانی را که آرزوی هر ورزشکاری است کسب کنند در خارج از کشور هم به رویای خود دست پیدا نکردند و در شرایطی قرار گرفتند که نه راه پس دارند و نه راه پیش. شاید وقت آن رسیده است که ورزشکاران به این باور برسند تنها خرید یک بلیط عمر ورزشی آن‌ها را ضمانت نمی‌کند و باید به انتهای راهی که  در آن پا می‌گذارند بنگرند.


منبع:
1. خبرگزاری مهر
2.خبرگزاری آنا
3.خبرگزاری ایرنا
4. خبرگزاری دانشجو