به گزاش خبرنگار ورزشی راسخون، سیامند رحمان که از ناحیه ی پا دارای معلولیت مادرزادی بود اما هیچگاه متکی به دیگران نبود. او که می دانست نمی تواند مثل مردم عادی زندگی کند اما پا را فراتر گذاشت و فعل خواستن را به معنای واقعی صرف کرد. چرا که از همان دوران نوجوانی و در سن 14سالگی به ورزش رو آورد. او در این باره گفته بود: "از دوران دبیرستان به باشگاه بدنسازی می‎ رفتم، علاقه‌ ورزشی و شور جوانی که وجود داشت و از سویی استعدادی را که در رشته‌ ورزشی وزنه برداری در خود می‌ دیدم باعث گرایش من به ورزش شد. شنا و خیلی از ورزش‌‌های دیگر را انجام می‌‌دهم اما فقط به وزنه‌ برداری علاقه‌ مند هستم".
 
*سیامند رحمان بالاخره به آرزوی خود رسید. در سن 17 سالگی در زادگاه خود اشنویه وزنه برداری را شروع کرد و خیلی زود به تیم ملی پاراوزنه برداری رسید. او در سال 85 که به عضویت تیم ملی در آمد، با وزنه های 150 کیلوگرم شروع کرد و توانست خیلی زودجاپای خود را در تیم ملی محکم کند. رحمان کمتر از یک سال رکورد خود را به 287 کیلوگرم ارتقا داد توانست در مسابقات آسیایی گوانگژوی چین با مهار وزنه‌ ی ۲۹۱ کیلوگرمی رکورد دار جهان شود.

*این قهرمان دوست داشتنی که به واسطه ی لبخند همیشگی ای که بر لب داشت، در دنیای ورزش به هرکول خندان معروف شده بود. سیامند به رکورد جهان بسنده نکرد و در اقدامی باور نکردنی در پارالمپیک ریو2۰۱۶ با مهار وزنه ۳۱۰ کیلوگرم همه رکوردهای جهانی را شکست. جالب است بدانید که نفر دوم المپیک ریو فقط با وزنه ۲۳۵ کیلویی توانسته بود نقره بگیرد. او قهرمان پارالمپیک لندن ۲۰۱۲، پارالمپیک ریو ۲۰۱۶ و دارندهٔ پنج طلا و یک نقرهٔ جهان است. سه نشان زرین از بازی‌های پارآسیایی گوانگجو ۲۰۱۰، اینچئون ۲۰۱۴ و جاکارتا 2018 دیگر افتخارات اوست که باعث شد تا او به عنوان برترین ورزشکار پاراالمپیکی سال 2017 برگزیده شود.
 
 

*سیامند مثل دیگر ورزشکاران المپیکی سخت در تلاش بود تا با آمادگی کامل بتواند سومین مدال طلای المپیکی خود را همراه با رکوردی تازه درو کند. او در شهرستان اشنویه زیر نظر سرمربی پاراوزنه برداری ایران به طور مستمر در تمرینات حضور داشت. تمریناتی که هرازگاهی عکس ها و تصاویر آن را در پیج شخصی خود در اینستاگرام منتشر می کرد با جمله های امیدبخش و وحدت آفرین. قهرمانی که لبخندهایش پوشالی و مصنوعی نبود. قلب مهربانش به مهرورزی و انسان دوستی می تپید و برای همه خوبی می خواست. این را می توان از نوع زندگی این قهرمان و شنیدن صحبت های اطرافیانش پی برد.
 
 
آخرین تصویری که سیامند رحمان در اینستاگرام خود منتشر کرد
 
*چند وقتی است به خاطر مصیبت ها و مشکلات پی در پی طبیعی و غیرطبیعی در فضای مجازی چالش لبخند راه اندازی شده است و کاربران با قراردادن عکسی از خود که با لبخند است، سعی دارند جامعه را به سمت امید به زندگی پیش ببرند تا تحمل درد و رنج های این زمستان سیاه بیشتر شود. اما انگار این زمستان سرد و سخت تمامی ندارد. انگار قرار نیست در این زمستان نحس رنگ زندگی و خوشی ببینیم. این زمستان حتی با چالش لبخندی که در فضای مجازی دلمان را به آن خوش کرده بودیم، مشکل داشت. بدون شک لبخندهمیشگی ای که سیامند برلب داشت، جذاب ترین و پرچالش ترین و زیباترین لبخند بود که به هر ناامیدی امید به زندگی می داد اما انگار این زمستان سیاه چشم دیدن آن را هم نداشت و لبخند هرکول قهرمان و خندان ما گوشه ی لبش خشکید. قهرمان من، دلاوری ها و قهرمانی هایت، لبخند قشنگت و آن شادی هایی که تو با هربار وزنه زدنت بردل مردم ایران نشاندی از یاد و خاطر ما نخواهد رفت. روحت شاد.