مریم طوسی در گفتگو با خبرنگار ورزشی راسخون، با اشاره به لغو انتخابات فدراسیون دوومیدانی اظهار داشت: امیدوارم هرچه سریع تر انتخابات ریاست فدراسیون دوباره برگزار تا تکلیف ورزشکاران مشخص شود. دوومیدانی یک رشته ی المپیکی است و هیچ کدام از ورزشکاران برنامه ندارند. در 4 سال اخیر حتی رئیس داشتیم هم اذیت شدیم. خیلی از ورزشکاران خداحافظی کردند. خیلی ها هم مثل من با اینکه نرفتیم اما فرقی با خداحافظی کردن ندارد. نه هیچ حمایت و پشتوانه ای داشتیم و نه هیچ کسی کمک کرد. دوومیدانی مثل بقیه ی رشته ها نیاز به حمایت دارد تا به ثمر برسد. ما خیلی اذیت شدیم و امیدوارم هرچه زودتر تکلیف مشخص شود.
 
وی با بیان اینکه موافق انتخاب افشین داوری بود، افزود: چون او قبلا هم در فدراسیون دوومیدانی کار کرده بود، روی نفرات و کار در این فدراسیون شناخت داشت. باید ببینیم که آیا در انتخابات پیش رو داوری بازهم می آید یا نه. اطلاعی ندارم که چه کسانی می آیند. امیدوارم هرکسی که می آید وضعیت را بهتر کند. حال دوومیدانی الان خیلی بد است. ریاست قبلی با ورزشکاران نبود و حمایتی نمی کرد. وقتی کیهانی به فدراسیون آمد، حقوق جزئی هم که می گرفتیم، قطع کردند و هیچ حمایتی نشد. تیم ملی بزرگسالان به کل از بین رفت. گفتند هرکسی که برود و مدال بگیرد، پاداش می دهیم.
 
قهرمان دوومیدانی بانوان ادامه داد: مدال قهرمانی آسیا گرفتن شوخی نیست. دوومیدانی رشته ای است که ورزشکاران آسیایی آن در سطح جهان مطرح هستند. گرفتن مدال آسیا خیلی سخت است. پاداش 50، 40 و 30 میلیونی به ترتیب برای نفرات اول تا سوم در نظر گرفته بود. در حالی که این رقم ها برای یک ورزشکار فقط یک شوخی است. هزینه ها این قدر بالاست که حداقل باید یک ورزشکار 100 میلیون خرج کند. این مسئله باعث شد تا خیلی از ورزشکاران انگیزه ی خود را از دست دادند. به خصوص آقایان؛ چون آنها علاوه بر هزینه ی ورزش، باید هزینه ی زندگی را هم تامین می کردند. ورزشکار شغل دیگر و درآمد دیگری ندارد. خیلی از ورزشکارانی که رفتند، قهرمان ملی بودند و می توانستند به راحتی 3، 4 سال دیگر هم برای کشور افتخار آفرینی کنند.
 
مریم طوسی در خصوص اینکه چرا مقطعی تمریناتش را قطع کرده بود؟ گفت: مربی من چون گرگان بود، 2 سال از درس و زندگی خودم زدم و به آن استان رفتم تا تمرین کنم. قبل از مسابقات آسیایی، متاسفانه آسیب دیدم و تمام آن هزینه هایی که کرده و وقت هایی که گذاشته بودم، هیچ شد و علاوه بر آن هزینه ی فیزیوتراپی و درمانی هم روی دوش من افتاد. در این اوضاع فدراسیون هم حالی از من نپرسید و اصلا نپرسیدند کجا هستی. بعد از این همه بی اعتنایی، دیدم تمرین کردن فایده ای ندارد و فقط وقت و بدنم هدر می رود. تقریبا حدود 9 تا 10 ماه درگیر درمان پای آسیب دیده ام بودم. دوبار "پی آر پی" کردم و کسی این مسئله را نمی داند. کلی هزینه کردم تا مصدومیتم بهتر شود. در این مدت ورزش نکردم.
 
وی افزود: بعد از دوران نقاهتم، حدود 4، 5 ماه قبل به طور اتفاقی با یکی از دوستان نیجریه ای که قهرمان جهان شده بود، تماس گرفتم تا تبریک بگویم، از من در مورد فعالیتم پرسید. وقتی جریان را توضیح دادم، گفت که حیف است کنار بگذاری و به من روحیه و انگیزه داد. بعد از چند وقت به من زنگ زد و پیشنهاد تمرین با تیم خودشان را داد. با توجه به هزینه ی بالای دلار، امکان حضور نداشتم. اما مربی دوستم بعد از دیدن ویدئوهای من، گفته بود هزینه ای نمی گیرد و فقط هزینه ی تغذیه و محل سکونتم با خودم بود. من نیز برای رفتن به قبرس و تمرین با تیم نیجریه، ماشینم را فروختم. بعد از 10 ماه بدون فعالیت، 2 ماه در قبرس با آنها تمرین کردم و شرایط خوبی به دست آوردم و در مسابقات بین المللی ترکیه شرکت کردم.
 
قهرمان دوومیدانی بانوان ایران تصریح کرد: بعد ازمسابقات ترکیه به ایران برگشتم و نمی توانستم با آنها تمرین کنم چون برای تمرین به کشورهای مختلفی می رفتند. الان هم که کرونا همه ی فعالیت ها را تحت تاثیر قرار داده است. واقعا ادامه ی تمریناتم با تیم نیجریه ای غیرممکن بود. آنها از طرف فدراسیون خود حمایت می شوند و هر 2 ماه در میان در یک کشور تمرین می کنند. واقعا ناراحتم. ما خیلی تلاش کردیم تا دوومیدانی بانوان را به اینجا رساندیم و مطرح کردیم. از بچگی خیلی تلاش کردم و واقعا سخت بود. حالا دوباره سر نقطه ی اول برگشتیم و انگار تلاش ما بی فایده بوده است. سال 2012 قطر به من پیشنهاد داد اما به خاطر کشورم و زحمتی که برای دوومیدانی کشیده بودم، قبول نکردم و نرفتم. ماندم تا بسازم.
 
مریم طوسی با بیان اینکه از رد پیشنهاد قطری ها برای گرفتن تابعیت آنها پشیمان نیست، گفت: از تصمیمی که گرفتم، اصلا ناراحت نیستم اما حسرتم این است که ما توانایی زیادی داریم اما امکانات محدود است. زمانی که مربی روس به ایران آمد و توانایی ام را دید، گفت که اگر یک سال با تو کار کنم، در فینال جهان قطعا خواهی دوید. دل آدم می سوزد که چون امکانات نیست، از یک حدی بالاتر نمی شود برویم. همه ی دونده های بانوان درگیر مشکلات هستند و دارند با هزینه ی شخصی تمرین می کنند. وقتی در قبرس بودم، برای باشگاه آنجا دویدم و بالاترین امتیازات را هم آوردم. ولی دوست نداشتم رسانه ای شود تا با آرامش کار کنم.
 
وی خاطرنشان کرد: مهمترین هدفم این است که بتوانم سهمیه ی المپیک ژاپن را بگیرم. هنوز شانس کسب سهمیه را دارم. با مربی نیجریه ای که در قبرس کار می کردم، به من می گفت که شانس المپیکی شدن را داری. قرار بود اواخر فروردین قرار بود انتخابی المپیک برگزار شود که لغو شد. نمی دانم دقیقا چه زمانی استارت می زنند اما قطعا با توجه به تعویق المپیک، برگزار می کنند. البته تمرین کردن هم با این شرایط کمی سخت شده و باید ببینیم چه اتفاقی می افتد. تمریناتم را در خانه انجام می دهم و جایی هم دارم که می توانم کار کنم.
 
قهرمان دوی سرعت بانوان ایران در پایان گفت: سال 98 اتفاق خوب آنجایی افتاد که دوباره احیا شدم و به ورزش قهرمانی برگشتم. از لحاظ ذهنی خیلی به هم ریخته بودم و توانستم با کمک دوست نیجریه ای برگردم.