یوسف کرمی که در زاگرب کرواسی به سر می برد، در گفتگو با خبرنگار ورزشی راسخون، در خصوص مسائل مختلف از جمله عملکرد تیم ملی تکواندو در سال گذشته، سهمیه های کسب شده، تعویق المپیک، عدم همبستگی در فدراسیون تکواندو، پناهنده شدن ورزشکاران به خصوص تکواندو و حضور خود در کرواسی صحبت کرد که در ادامه می آید:
 
سال 99 را به شما تبریک می گویم. سالی که گذشت برای تکواندوی ایران چطور بود؟
در مجموع سال خیلی خوبی بود و تیم ملی ما توانست 2 سهمیه ی المپیکی بگیرد. در طول مسابقات بچه ها خیلی خوب کار کردند. مبارزه های خوبی دیدیم. عملکرد تکواندوکاران ما قابل قبول بود. در نهایت هم که به خاطر بیماری کرونا المپیک به تعویق افتاد و باید دید که در ادامه چه تصمیماتی اتخاذ می کنند.
 
تیم ملی می توانست بیش از 2 سهمیه برای المپیک بگیرد؟
حتما می توانستیم بیشتر از این سهمیه بگیریم. چون برای گرفتن سهمیه باید در مسابقات مختلف شرکت کرد، نگه داشتن فرم بدن و آمادگی کامل سخت است. بچه هایی هم که در مسابقات شرکت کردند، خیلی خسته شده بودند. خستگی مسافرت ها، مبارزه ها و همه دست به دست هم داد تا آن طور که باید نتایج رقم نخورد. مثلا سجاد مرادی تا آخرین لحظه جنگید و تا آخرین روزها خوب بود اما در نهایت نتوانست سهمیه بگیرد و شانس خود را از دست داد. گرفتن سهمیه مثل دوی ماراتن است. شما ممکن است تا 42 کیلومتر نفر نخست باشی اما در نهایت کسی قهرمان می شود که بتواند از خط پایان عبور کند. حیف شد که سجاد نتوانست سهمیه بگیرد.
 
منتقدان معتقدند می شد با برنامه ریزی درست، تغذیه و ریکاوری بهتر، سهمیه ی بیشتری گرفت. نظر شما چیست؟
من هم نسبت به عملکرد تیم ملی تکواندو نقد داشتم. در المپیک 2016 برزیل همین اتفاق برای ما افتاد. 3 نفر شرکت کردیم اما به خاطر خستگی و عدم برنامه ریزی صحیح در همان دور اول هر 3 نفر اوت شدند. قرار بود از تجربه ی المپیک 2016 درس بگیریم اما متاسفانه از آن استفاده نکردند. برخی از مسابقات را می شد شرکت نکنند. اگر از متخصصین بپرسید در سال نباید بیش از 2 مسابقه و تورنمنت شرکت کرد. به هرحال چون مسابقات گرند پری متعددی داشتیم، در همه ی آنها شرکت کردیم و در نهایت این شرایط بوجود آمد. به نظرم می توانستند با مدیریت بهتر و برنامه ریزی دقیق تر طوری عمل کنند تا سجاد مردانی نیز سهمیه بگیرد.
 
خیلی از قهرمانان سابق از عدم همبستگی و اتحاد در تکواندو ناراحت هستند؛ در حالی که زمان شما یکدلی ملی پوشان مثال زدنی بود. شما هم این عدم همبستگی را قبول دارید؟
بله متاسفانه این موضوع وجود دارد. ما در سال 2003 واقعا تیمی یکدل و متحد داشتیم. یادم می آید که در مسابقات قهرمانی جهان سال 2005، وقتی محمدرضا مهدی زاده نتوانست مسابقه ی خود را ادامه دهد، همه ی بچه ها از پولادگر تا بقیه همه گره می کردند. آن اشک ها واقعی بود و اصلا فیلم بازی نمی کردیم. می خواهم بگویم درست است که تکواندو یک رشته ی انفرادی است اما متحد بودن و یکدلی خیلی تاثیر دارد. امکان نداشت کسی ببرد و بقیه خوشحال نشوند یا کسی ببازد و ناراحت نشویم. اما الان متاسفانه می بینیم وقتی یکی از تکواندوکاران مسابقه دارد، یک نفر در هتل خوابیده، آن یکی با گوشی بازی می کند. ایجاد همدلی و اتحاد در تیم ملی سخت است اما تکواندو به آن نیاز دارد. در این ایجاد همدلی همه سهیم هستند. از ریاست بگیر تا کادر فنی و سرپرستی. در گذشته این همدلی و اتحاد بود و امیدوارم بازهم شاهد یکدست شدن تیم ملی باشیم.
 
نظر شما در مورد عملکرد فریبرز عسگری در راس تیم ملی تکواندو چیست؟
به هرحال کادر فنی ما و فریبرز عسگری قابل قبول بود. او سالها در تکواندو مسابقه داده و تجربه های زیادی کسب کرده است. جزو نفراتی است که برای تیم ملی تکواندو زحمت کشیده است و امیدوارم که بتواند در المپیک با تیم ملی تکواندو به برنامه هایی که برای موفقیت دارد، برسد.
 
می توانیم روی سکوی المپیک برویم؟
چرا که نه. ما شانس خوبی برای کسب مدال المپیک داریم. ما 2 تا از بهترین تکواندوکاران دنیا را در المپیک توکیو خواهیم داشت و طبیعی است که انتظار داریم انشالله روی سکو برویم.
 
در مورد تعویق المپیک چه عقیده ای دارید؟
از گوشه و کنار می شنوم که عده ای می گویند تعویق المپیک به ضرر ما است. این انرژی منفی هایی که داده می شود را قبول ندارم. این تعویق المپیک فقط برای ایران نیست و کرونا ویروسی است که کل جهان را در برگرفته است. این تاخیر برای همه ی کشورهاست. فکر می کنم این تعویق به نفع ما بود چرا که تیم ملی ما 2 سال سنگین و پرترافیک را پشت سرگذاشت و بچه ها خسته شده بودند. این تعویق به تکواندوکار فرصت می دهد تا خوب ریکاوری و استراحت کند. تعویق المپیک را به فال نیک می گیرم و امیدوارم بتوانیم از این فرصت بوجود آمده نهایت استفاده را ببریم و با آمادگی کامل پا به المپیک بگذاریم.
 
دلیل پناهنده شدن ورزشکاران ایران به خصوص تکواندوکاران چیست؟
مسئولین و مدیران ما باید توجه بیشتری به قهرمانان ملی داشته باشند. برای ورزشکاری که به سطح تیم ملی رسیده، میلیاردها تومان از بیت المال هزینه شده تا به اینجا رسیده است. هزینه می کنند تا درخت پربار شود و شروع به میوه دادن کند اما وقتی زمان میوه دادن و بهره برداری می رسد، به راحتی آن محصول را در اختیار کشورهای دیگر قرار می دهیم. این پناهنده شدن قهرمانان ملی به ضرر کشور و ورزش است. ما نباید با بی اعتنایی به ملی پوشان و قهرمانان، دست رد به سینه ی آنها بزنیم و به راحتی این سرمایه ها را از دست بدهیم. این فرصت سوزی ها به نفع کشور نیست و باید در مورد پناهنده شدن ورزشکاران ما مسئولان نگاه جدی و حرفه ای داشته باشند. وقتی ورزشکاری حمایت همه جانبه ببیند مطمئن باشید به این راحتی راضی نمی شود که از وطن و خانواده ی خود دل بکند و برود. من اروپا زندگی می کنم و می بینم که این کشورها به راحتی از ورزشکاران آماده استقبال می کنند. ما برای ورزشکاران هزینه می کنیم و آماده می شوند، آنوقت به راحتی کشورهای دیگر ورزشکار آماده را بدون هزینه تحویل می گیرند. به این راحتی نباید سرمایه سوزی کنیم و با بی اعتنایی نباید سرمایه های خود را فراری دهیم.
 
حضور شما در کرواسی این نگرانی را ایجاد کرده که مبادا شما هم پناهنده شدید.
نه شرایط من با دیگران متفاوت است. من اینجا قرارداد حرفه ای بستم و یک سال به عنوان مربی لژیونر به زاگرب آمدم تا کار کنم. آمدن من برای مهاجرت یا پناهنده شدن نبوده است. من اینجا قرارداد یک ساله بستم و شاید بازهم تمدید کنم. شاید هم با تیم دیگری قرارداد ببندم. فعلا که منتظریم ببینیم وضعیت این بیماری چطور می شود. تا عادی شدن شرایط باید ببینم چه می شود.
 
یوسف کرمی در آینده برنامه ای برای در دست گرفتن هدایت تیم ملی تکواندوی ایران دارد یا نه؟
وقتی شرایط را می بینم، احساس می کنم که شاید برای من کار کردن به عنوان سرمربی تیم ملی ایران سخت باشد. به هرحال شرایطی وجود دارد که کار کردن در ایران سخت است اما مطمئن باشید در آینده ای نزدیک مرا به عنوان سرمربی یکی از تیم های ملی خارجی خواهید دید.
 
چرا؟ چه شرایطی وجود دارد که شما به عنوان یکی از قهرمانان به نام تاریخ تکواندوی ایران نمی توانید سرمربی تیم ملی شوید؟ آیا برای رسیدن به این سمت باید رابطه داشته باشید؟
همیشه صادقانه حرف های خودم را زدم هرچند به ضرر من بوده باشد. یوسف کرمی و بقیه ی قهرمانان تکواندو که الان بیرون گود هستند، این قدر در این رشته تلاش کردند و مدال گرفته اند که سابقه ی شان نشان دهنده ی همه چیز است. ما نیازی به کارهای دیگر و غیرتکواندویی نداریم و نخواهیم داشت. ما در سال های اخیر دین خود را نسبت به تکواندو انجام دادیم که نیازی نداشته باشد تا از راه دیگری وارد رشته ی خودمان شویم. اما متاسفانه افرادی در تکواندو ورود کرده اند که جایگاهشان آنجا نیست و از جنس این رشته نیستند. متاسفانه در کل ورزش ما شاهد حضور چنین افراد بی ربط هستیم و حضور اینگونه افراد باعث شده تا قهرمانان با آن همه تجربه و سال ها زحمت و تلاش بیرون بمانند.