ورژن موفق دیگری از پدر و پسرهای فوتبالیست/ عقاب بهتر است یا بچه عقاب؟

به گزارش راسخون؛  امیر عابدزاده درخشش فوق العاده‌ای در لیگ پرتغال داشته و به عنوان بهترین گلر ماه این کشور انتخاب شده است.

«کاری می‌کنم امیر بهترین دروازه‌بان جهان شود». این جمله احمدرضا عابدزاده است، یک جمله قدیمی که قدمت آن به ۲۳ سال پیش برمی‎گردد. احمدرضا آن روزها در اوج محبوبیت و موفقیت بود و پسرش امیر نیز فقط چهار سال داشت و اکثر اوقات با پدرش به تمرینات پرسپولیس می‏‌رفت.

پیش‎بینی اینکه یک پسربچه چهار ساله تبدیل به بهترین گلر جهان شود آن هم فقط به صرف اینکه پدر مشهوری دارد قابل باور نبود. حتی وقتی امیر عابدزاده بزرگ‎تر شد و با کمک پدر مشهورش به آکادمی‌های دروازه‌بانی در امارات و انگلیس هم رفت کسی باورش نمی‎شد که امیر بتواند به جایگاه قابل توجهی در فوتبال دست پیدا کند و حداقل بتواند در لیگ ایران به میدان برود. سرنوشت او همانند سرنوشت فرزندان بسیاری از ستاره‎های دیگر فوتبال تلقی می‎شد که در راس نمونه‎های داخلی محمد پروین پسر علی پروین قرار دارد. محمد قرار بود در ۱۸ سالگی بهترین بازیکن ایران شود اما کل فوتبال او خلاصه شد به پوشیدن پیراهن پرسپولیس آن هم با کمک نفوذ پدرش و حضوری بی‎فرجام و بی‏‌سرانجام در تیم‎هایی بی‎ریشه همچون استیل آذین و پارسه.
 
اما امیر عابدزاده فرق داشت. ۲۳ سال از ادعای احمدرضا مبنی بر اینکه پسرش یکی از برترین گلرهای جهان خواهد شد می‎گذرد. امروز امیر در ۲۷ سالگی حتی در جمع برترین دروازه‌بانان جهان هم قرار نمی‎گیرد اما شرایطی دارد که برای هیچکس هم قابل پیش‎بینی نبود.

بیوگرافی امیررضا عابدزاده

 
امیررضا عابدزاده، دروازه‌بان فوتبال، متولد ۶ اردیبهشت ۱۳۷۲ در تهران است. امیر فرزند فوتبالیست و دروازه‌بان تاریخی و بنام ایرانی، احمدرضا عابدزاده است. امیررضا عابدزاده از ۷ سالگی زیر نظر پدرش تمرین کرده است و در سال ۲۰۰۶ تا ۲۰۰۷ عضوی از آکادمی فوتبال پرسپولیس تهران بود.
 
امیررضا عابدزاده از سن ۱۵ سالگی به انگلستان منتقل شد. و در سال ۲۰۰۸ مدتی عضو تیم برنتفورد بود، سپس در سال ۲۰۰۹ به آکادمی باشگاه تاتنهام پیوست و پس از آن به تیم لندن تایگر رفت. 
 
عابدزاده در سال ۲۰۱۱ به کشور آمریکا و تیم لس‌آنجلس بلوز رفت و مدتی نیز در تیم ۲۳ سال لس‌آنجلس بلوز بازی کرد. عابدزاده در سال ۲۰۱۲ به باشگاه فوتبال پرسپولیس پیوست. او در فصل اول حضورش در تیم پرسپولیس یعنی در زمان سرمربیگری مانوئل ‍ژوزه و یحیی گل محمدی فرصت بازی کردن در بازی‌های رسمی را پیدا نکرد.در فصل دوم هم چند هفته ابتدایی را با تیم بزرگسالان تمرین کرد اما با نظر علی دایی سرمربی وقت تیم و موافقت خودش به تیم امید پرسپولیس ملحق شد. او نسبت به مدیران پرسپولیس نارضایتی داشت. عابدزاده در حال حاضر دروازه بان تیم ماریتیمو پرتغال است.
 

مسیر سخت امیر کوچک

 
«امیر عابدزاده بهترین دروازه‌بان کنونی لیگ برتر پرتغال است». این جمله را احمدرضا عابدزاده نگفته، این بخشی از گزارش روزنامه آبولای پرتغال درباره دروازه‌بان ایرانی و ۲۷ ساله تیم ماریتیموی پرتغال است.  

اگر امیر به لطف پدرش در کودکی در آکادمی دروازه‌بانی الوصل عضو شد و یا به لطف پدرش موفق شد مدتی در پرسپولیس حضور داشته باشد این‌بار برای تبدیل شدن به یکی از برترین دروازه‌بانان لیگ برتر پرتغال که یکی از معتبرترین لیگ‎های فوتبال اروپاست نیازی به لطف و کمک پدرش نداشت.
 
بی‎شک موفقیت امیر در گرو دو موضوع است؛ امکاناتی که پدرش در کودکی برای او فراهم کرد و دوم سخت‌کوشی و ممارست او. امیر در ۱۲ سالگی و بدون حضور پدر و مادر و تنها خواهرش تک و تنها راهی لندن شد. او در این کشور روزانه دو ساعت با مترو مسیر طی می‌کرد تا به مدرسه محل تحصیلش برود. در سال ۲۰۰۹ نیز به آکادمی باشگاه تاتنهام پیوست و پس از آن به تیم لندن تایگر رفت. تحمل این شرایط سخت برای پسری که به تنهایی در یک کشور دیگر زندگی می‎کند سخت و طاقت‎فرساست اما امیر سخت کوشی را خوب از پدرش یاد گرفته بود. این سخت‎کوشی امیر را از انگلیس به آمریکا و تیم‎هایی همچون «لس‎آنجلس بلوز» کشاند. وقتی بیشتر پیشرفت کرد برای اینکه راه خود را به فوتبال حرفه‎ای اروپا باز کند به ایران آمد و عضو تیم‎هایی همچون پرسپولیس و راه آهن شد. حتی آن زمان باز هم کسی روی او حساب چندانی باز نکرد چون همچنان زیر سایه سنگین احمدرضا قرار داشت.

امیر با اینکه سختی‎های زیادی را تحمل کرده بود همچنان بازیکنی به شمار می‏رفت که به لطف پدرش قرار است به زور دروازه‎بان شود. اما حداقل حساب امیر از بقیه فرزندان ستاره‎هایی که اصرار دارند فوتبالیست شوند جداست.

یک پرسش کلیدی

 
«امیر بهترین سیوها را تا اینجای فصل زده است. او جای‌گیری خوبی دارد و واکنشی سریع در برابر توپ‌های ناگهانی از خود نشان می‌دهد». اینها هم حرف‌های احمدرضا نیست، بخش دیگری از گزارش روزنامه آبولای پرتغال است. آبولا به هوش و ذکاوت امیر هم اشاره می‌کند و البته به مهم‌ترین بخش می رسد: «عابدزاده می‌تواند به بازی کردن در لیگ‌هایی مثل اسپانیا، انگلیس و ایتالیا هم فکر کند.»
 
امیر عابدزاده در یکی از لیگ‌های برتر اروپایی بازی می‌کند این در حالی است که پدر مشهور و موفقش که بی‌شک یکی از برترین دروازه‌بانان تاریخ فوتبال ایران محسوب می‎شود حتی در دوران اوج خود هم نتوانست راهی لیگ کشورهای اروپایی شود. یک بار تیمی از یونان خواهان جذب او شد که البته به جایی نرسید. اما اکنون پسرش در لیگ با کیفیت پرتغال می‌درخشد و توانایی این را دارد که به لیگ‌های بزرگ‌تری هم برسد.

پرتغال واقعا لیگ معتبر و بزرگی محسوب می‌شود. کافی است بدانیم لیگ برتر پرتغال در کنار لیگ هلند و برزیل یکی از بزرگ‌ترین خاستگاه‌های صادرکننده بازیکن به خارج از کشور محسوب می‌شود و سرآمد پرورش بازیکن است. حالا امیر عابدزاده در شرایطی که دروازه‌بانان زیادی مدعی پوشیدن پیراهن‌های حتی لیگ دسته دو پرتغال هستند در لیگ برتر پرتغال می‌درخشد.

حالا یک سوال مطرح شده که اگر الان چندان جدی گرفته نشود قطعا در آینده پررنگ‎تر مطرح خواهد شد؛ امیر بهتر است یا احمدرضا؟ و یا به عبارت دیگر عقاب بهتر است یا بچه عقاب؟! صد البته بسیاری از عاشقان سینه‎چاک عابدزاده طرح چنین سوالی را از اساس اشتباه می‎دانند اما یادمان نرود که امیر اکنون یکی از بهترین دروازه‎بانان اروپا به شمار می‌رود و در هفته اخیر نیز عنوان برترین گلر هفته لیگ برتر پرتغال را از آن خود کرد.
 
او که به چند زبان زنده دنیا هم تسلط دارد نسبت به پدرش سریع‌تر و فرزتر نشان می‌دهد. صد البته در مقطع قابل توجهی، کیفیت بازی احمدرضا عابدزاده تحت تاثیر زانوی به شدت مصدومش قرار گرفته بود اما به هر حال آمادگی و کیفیت بسیار بالای عابدزاده جوان بسیار قابل توجه است. او اکنون گلر اصلی ماریتیموی پرتغال است و ستاره تیمش هم از دید هواداران تیم و هم از دید کارشناسان به شمار می‎رود.

با توجه به اینکه عمر دروازه‌بانی زیاد است و البته در نظر گرفتن این موضوع که امیر ۲۷ سال دارد می‎توان پیش‎بینی کرد که او می‎تواند تبدیل به یکی از برترین دروازه‎بانان تاریخ فوتبال ایران شود. در شرایطی که بیرانوند مصدوم شده و فرصت چندانی هم برای حضور در ترکیب آنتورپ بلژیک ندارد امیر می‎تواند با نهایت استفاده از این شرایط به دروازه تیم ملی برسد و شماره یک ثابت شود.
  ا
ما هیجان‎انگیزتر از همه اینها دیدن یک گلر ایرانی در لیگ‎های معتبر اروپایی است. امیر در اینترمیلان؟ در چلسی؟ دورتموند؟ اتلتیکومادرید؟ واقعیت این است او این روزها آنقدر در اوج است و آنقدر هم از او سخت‎کوشی سراغ داریم که بخواهیم به این سوال‎های هیجان انگیز پاسخ هیجان‏انگیزی هم بدهیم.
 

عابدزاده گلر ماه پرتغال شد

 
سایت پرتغالی گل‌پوینت با اتمام ماه اکتبر، بهترین بازیکنان ماه را به وسیله نمره‌هایی که در هر بازی به بازیکنان داد انتخاب کرد و امیر عابدزاده با کسب نمره ۶.۶۶ به عنوان بهترین گلر ماه لیگ پرتغال لقب گرفت.

عابدزاده در دروازه ماریتیمو به قدری درخشید که بارها مورد تمجید رسانه‌های پرتغالی قرار گرفت. تیم منتخب ماه به شرح زیر است:

دروازه‌بان: امیر عابدزاده (ماریتیمو)

مدافعان: زینادین (ماریتیمو)، آدرلان (ریوآوه)، اسگایو (بلننسس)، گریمالدو (بنفیکا)

هافبک‌ها: گابریل (بنفیکا)، اوتاویو (پورتو)، پدرو (اسپورتینگ)

مهاجمان: لامیراس (فامیلیکائو)، گالنو (براگا)، والداشمیت (بنفیکا)
 

پدر و پسرهای فوتبالی

 
حضور پدر و پسرهای فوتبالیست در فوتبال دنیا سابقه زیادی دارد اما کمتر شاهد عملکرد موفق هر دو در تیم‌های خود و به‌خصوص تیم ملی بوده‌ایم. در ادامه نگاهی به نمونه‌های موفقی خواهیم داشت که فرزندان به‌خوبی راه پدران خود را ادامه داده‌اند.
 

چزاره و پائولو مالدینی

چزاره مالدینی به‌عنوان یکی از اسطوره‌های میلان به‌همراه این تیم چهار بار قهرمان ایتالیا شد و در 1963 جام باشگاه‌های اروپا را نیز فتح کرد. او سه سال در تیم ملی کشورش بازی کرد و البته سال‌ها بعد پسرش پائولو، رکورد به‌مراتب بهتری نسبت به پدرش به‌جای گذاشت و یکی از بهترین مدافعان چپ تاریخ فوتبال نام گرفت. پائولو 7 بار با میلان قهرمان ایتالیا شد و 5 جام اروپایی را نیز فتح کرد. او برای آتزوری هم 126 بازی انجام داد و یکی از باسابقه‌ترین ملی‌پوشان ایتالیایی به شمار می‌رود.
 

پاتریک و جاستین کلایورت

پدر و پسری که در سن کم حضور در تیم ملی هلند را تجربه کردند و از قضا هر دو هم مهاجم هستند. پاتریک با 40 گل ملی در رتبه سوم بهترین گلزنان تاریخ این کشور قرار دارد و عملکرد بسیار خوبی با پیراهن لاله‌های نارنجی ارائه کرد. او به‌همراه آژاکس دو قهرمانی در لیگ هلند و همچنین فتح لیگ قهرمانان و سوپرجام اروپا را در کارنامه دارد و در میلان و بارسلونا نیز موفقیت‌های زیادی کسب کرد. جاستین هم دقیقا همانند پدرش در آکادمی آژاکس رشد کرد و خیلی زود حضور در تیم ملی را تجربه کرد. او در سال 2018 راهی رم شد و درحال‌حاضر یکی از باارزش‌ترین بازیکنان جوان فوتبال هلند است.

پیتر و کسپر اشمایکل

تنها پدر و پسری که در لیگ برتر موفق به قهرمانی شدند و هر دو در فوتبال این کشور بین بهترین گلرها قرار داشته‌اند. پیتر اشمایکل یکی از بهترین دروازه‌بان‌های تاریخ دانمارک و همچنین منچستریونایتد است که در سال 1992 در جریان قهرمانی شگفت‌انگیز این تیم در اروپا سهم مهمی داشت. کسپر برخلاف پدر در منچسترسیتی عضویت داشت و سپس راهی لسترسیتی شد و موفق شد در سال 2016 همانند پدرش افتخاری دور از تصور را کسب کند و این‌بار او در رده باشگاهی توانست به‌همراه لسترسیتی و در حضور بزرگان فوتبال انگلیس، قهرمانی لیگ را تجربه کند. او هنوز هم مرد شماره یک تیم ملی محسوب می‌شود.
 

دنی و دالی بلیند

دنی یکی از اسطوره‌های فوتبال هلند است که در تمام طول فوتبالش در دو تیم اسپارتا روتردام و آژاکس عضویت داشت و در طول 13 سال حضور در آژاکس قهرمانی در هلند، اروپا و حتی جام باشگاه‌های جهان را تجربه کرد. او در تیم ملی نیز یکی از مدافعان خوب تاریخ این کشور محسوب می‌شود. پسرش دالی در سال 2014 از آژاکس به منچستریونایتد رفت و به‌همراه این تیم قهرمانی در لیگ اروپا را تجربه کرد اما حضورش در این باشگاه چندان موفق نبود و به آژاکس برگشت. در ترکیب تیم ملی نیز دالی توانست عنوان سومی جهان را در جام‌جهانی 2014 کسب کند و مدافع چپ تاثیرگذاری در سال‌های اخیر برای این تیم بوده است.
 

آلف‌اینگ و ارلینگ هالند

پدر در سال‌های دور برای ناتینهام‌فارست، لیدز و منچسترسیتی بازی کرده بود. آلف‌اینگ که یک مدافع و هافبک نروژی بود درنهایت به تیم روزلند کشورش برگشت و در این باشگاه بازنشسته شد. او به‌همراه تیم ملی نروژ 34 بازی ملی انجام داد اما توفیق چندانی کسب نکرد. پسر او اما در سال‌های اخیر بیش از پدرش سروصدا به پا کرده و درحالی‌که تازه وارد 20 سالگی شده، یکی از بهترین مهاجمان کنونی فوتبال اروپا محسوب می‌شود. درخشش این پدیده جوان در سالزبورگ اتریش باعث شد باشگاه‌های بسیاری به‌دنبال او باشند و درنهایت دورتموند بود که در میانه‌های فصل پیش او را به خدمت گرفت. او رکوردها را یکی پس از دیگری پشت‌سر می‌گذارد اما با شکست تیمش برابر صربستان در مرحله پلی‌آف یورو 2020 شانس حضور در این تورنمنت را از دست داد.
 

یوهان و یوردی کرویف

یوهان بی‌شک یکی از بهترین‌های تاریخ فوتبال محسوب می‌شود و در دهه 70 و 80 میلادی در ترکیب آژاکس و بارسلونا می‌درخشید. هلند با او دو بار تا آستانه فتح جام‌جهانی پیش رفت اما هر دو بار در فینال بازنده شد اما کسب سه توپ طلا نشان می‌دهد که چه نقش مهمی در تاریخ فوتبال این کشور داشته است. یوردی اما کمتر توانست به موفقیت‌های پدر نزدیک شود و حضورش در بارسلونا و منچستریونایتد آن‌طور که پیش‌بینی می‌شد، پیش نرفت و در تیم ملی هم نتوانست به بازیکن تاثیرگذاری تبدیل شود اما بارها پیراهن این تیم را به تن کرد.
 

مازینیو، تیاگو و رافینیا

مازینیو یکی از نفرات ثابت تیم ملی برزیلی در جام‌جهانی 1994 بود که در آن شادی گل‌های معروف، به‌به‌تو در کنار او و روماریو قرار داشت. پسران او که در آکادمی بارسلونا رشد کرده و در این تیم به موفقیت‌هایی نیز رسیدند، مسیرهای متفاوتی را انتخاب کردند. تیاگو بازی در تیم ملی اسپانیا را برگزید و پس از مدتی حضور در بایرن‌مونیخ، تابستان امسال به لیورپول رفت. رافینیا نیز همانند پدر تیم ملی برزیل را انتخاب کرد و درحال‌حاضر در اینترمیلان حضور دارد.
 

منبع:
1. خبرآنلاین/ پاسخ به یک پرسش کلیدی/ عقاب بهتر است یا بچه عقاب؟
2. بیتوته/ بیوگرافی امیر عابدزاده (+مصاحبه)
3. فرهیختگان/ به بهانه حضور امیر عابدزاده در ترکیب اصلی تیم ملی؛ ورژن موفق دیگری از پدر و پسرهای فوتبالیست
 توییتر
** درج توییت های کاربران توییتر نشان از تایید یا رد آنها نیست و صرفا برای آگاهی مخاطبین درج می شود.