یکی از ناپسندترین صفات در نزد خداوند عهدشکنی و خلف وعده است. قرآن افراد را در برابر آنچه که ادعا می‌کنند و قول عمل آن را می‌دهند، مسئول می‌داند و می‌فرماید: «أَوْفُوا بِالْعَهْدِ، إِنَّ الْعَهْدَ کَانَ مَسْئُولا؛ به عهد(خود) وفا کنید، که از عهد سؤال می‌شود» (اسراء34) همچنین این صفت را مختص نیکوکاران می‌داند و می‌فرماید: «وَلَکِنَّ الْبِرَّ....وَالْمُوفُونَ بِعَهْدِهِمْ إِذَا عَاهَدُوا» و نیز وفا کنندگان را مؤمن می‌نامد و می‌فرماید: «قَدْ أَفْلَحَ الْمُؤْمِنُونَ....وَالَّذِینَ هُمْ لِأَمَانَاتِهِمْ وَعَهْدِهِمْ رَاعُونَ»(مؤمنون8) از طرفی کسانی‌که عهد می‌بندند و آن‌را می‌کشنند را «مفسد فی الارض» می‌داند و می‌فرماید: «کسانی که پیمان خدای را پس از بسته شدنش می‌گسلند و می‌برند آنچه خداوند امر به پیوند آن فرموده و در زمین فساد می‌کنند.»(رعد25)

شاید بگویید منظور در این آیه کسی است که عهد با خدا را شکسته اما فساد در زمین می‌تواند به ذات عهدشکنی هم تعلق بگیرد، کمااینکه در سوره آل‌عمران آیه76 آمده است: «هر که به عهد خود وفا کند و خدا ترس و پرهیزکار شود، خدا او را دوست می‌دارد.» کمتر گناهی در قرآن است که فساد در زمین معرفی شده باشد اما عهدشکنی جزو معدود گناهانی است که فاعل آن مفسدفی‌الارض معرفی شده است. همچنین خداوند عهدشکنان را بدترین جنبندگان توصیف کرده است و فرموده: «بدترین جنبنده‌های روی زمین، نزد خداوند کسانی هستند که....از ایشان پیمان گرفتی ولی عهد خود را در هر باری که پیمان بستند شکستند و ایشان از شکستن پیمان نمی‌پرهیزند یا از عقوبت آنها نمی‌ترسند.» (انفال57)

کسی که عهد می‌بندد، قول می‌دهد و وعده می‌دهد، امانتی میان خود و مخاطب خود قرار داده است که اگر به آن عمل نکند ادای امانت نکرده و خائن به‌شمار می‌رود. شاید شدت برخورد با این فعل یعنی خیانت در امانت و عهدشکنی به‌دلیل این باشد که این رذیله اخلاقی، بعد اجتماعی دارد و می‌تواند در زندگی انسان‌های بیشماری اثر سوء داشته باشد. قرآن خطاب به‌کسانی که وعده می‌دهند می‌گوید اگر می‌توانید آن را انجام دهید وعده دهید وگرنه این کار خطاست، «اى کسانى که ایمان آورده‌اید، چرا چیزى مى‌گویید که انجام نمى‌دهید؟» (صف2)

هیچ‌کسی به‌اندازه کسی که وعده می‌دهد از تحقق و عدم تحقق آن وعده یا از توانایی و عدم توانایی خود در انجام آن خبر ندارد. پس باید با آگاهی و بررسی همه جانبه وعده دهد و بی‌جهت امانتی را از طرف مخاطب بردوش خود نکشد. متاسفانه در عرصه‌های سیاسی به این موضوع توجهی نمی‌شود و بسیاری دیده می‌شود مسئول یا فردی که برای تصدی مسئولیتی داوطلب شده است به‌راحتی وعده می‌دهد و مردم را منتظر محقق شدن آن می‌گذارد.

درحالی‌که همین وعده‌ها اثر زیادی در برنامه‌ریزی‌های مردم و تعاملات سیاسی، اقتصادی و فرهنگی جامعه می‌گذارد که عدم تحقق آن باعث نابودی زندگی مردم و تلاطم جامعه می‌شود. حتی اگر مثلا نامزدی در انتخابات با این خیال‌که انصراف می‌دهد و وارد رقابت نمی‌شود و مسئولیتی ندارد وعده‌ای واهی بدهد و انتظارات را بالا ببرد از جمله عهدشکنان است و باید منتظر عقوبت الهی باشند. البته این قهر خداوند و وعده عذاب برای کسانی بود که نتوانسته‌اند وعده خود را عملی کنند، آنان که وعده‌های فریبنده می‌دهند، مطمئنا شرایط بدتری دارند و عقوبت سخت‌تری در انتظارشان است.