پرسپولیسِ یحیی دربن بست تاکتیکی/بازگشت قرمزها به تنظیمات کارخانه؟!

به گزارش خبرنگار ورزشی راسخون، پرسپولیس فصل جدید، اولین بازی رسمی خودش را مقابل استقلال تاجیکستان در دور یک هشتم لیگ قهرمانان آسیا برگزار کرد و تقریبا نمایشی دور از انتظار داشت. اگرچه توانست با گل دقایق پایانی و اتفاقی مهدی ترابی حریف خودش را از پیش رو بردارد اما همه از آن نمایش تقریبا ضعیف، پی بردند که قرمزپوشان پایتخت برای تبدیل شدن به تیمی ترسناک و همیشه مدعی، باید بیش از اینها دوندگی داشته باشد و در مواجهه با مهاجمان و هافبک های حریفان، در یک سوم دفاعی اش، سخت گیری کند. اتفاقا آن نگرانی ها هم بیهوده نبود. چرا که دقیقا مشکلات پرسپولیس مقابل الهلال سر باز زد و مشخص شد این تیم در خط هافبک(که یکی از نقاط قوت این تیم در سالهای اخیر بود) ضعف فراوانی دارد. البته موافقان یحیی، این عملکرد ضعیف خط هافبک را به دلیل عدم هماهنگی اسدی و افت سرلک می دانند. اما اگر روی بازی های این تیم در هفته های اخیر دقیق شویم، درمی یابیم که این تیم در زمینه ی بازیسازی، توپ گیری و ایجاد موقعیت حتی از تیم های متوسط لیگ هم عملکرد پائین تری داشته است.
 
اسدی، نورالهی نیست!
*پرسپولیس در چند فصل اخیر با داشتن سیستم دفاعی مطمئن و هافبک های خلاق، عرصه را بر حریفان تنگ می کرد. به موقع در بازپس گیری توپ از خط حمله کار شروع می شد و پرس شدید روی هافبک و بازیکن صاحب توپ، مالکیت را می گرفت. اما نه از آن سیستم دفاعی مستحکم خبری است و نه آن پرس و دوندگی بی امان هافبک ها. اما مشکل کجاست؟ آیا با رفتن نورالهی این مشکل ایجاد شده است؟ قطعا پاسخ مثبت است. اما چرا تیمی مثل پرسپولیس که به یک بازیکن وابسته نیست و در سالهای اخیر توانسته بود، در کار تیمی عملکرد موفقی به جا بگذارد، با جدایی احمد، دچار این چالش شده است؟ شاید پاسخ به این سوال را بتوان در جایگزین کردن اسدی دریافت کرد. رضا اسدی کاملا سبکی متفاوت از احمد نور دارد. اینکه انتظار داشته باشیم، این بازیکن کیفیتی مثل احمد در پرسپولیس را داشته باشد، انتظاری بیهوده است. اینجاست که باید کادر فنی برای برون رفت از این مشکل، نقشی بهتر، پررنگ تر و به روزتری را برای هافبکی که میلیاردها تومان برایش هزینه کرده، تعریف کند. اسدی هم به مانند تیم پرسپولیس، عملکردی سینوسی داشته و نتوانسته آن طور که انتظار می رفت، توقعات را برآورده کند.
 
زوج جدید دفاعی چاره ی کار پرسپولیس
*همیشه یکی از نقاط قوت پرسپولیس، فارغ از بحث سیستم دفاعی، مدافعان این تیم بودند. با بودن شجاع خلیل زاده و حسین کنعانی زادگان، این تیم از عقب زمین اقدام به بازیسازی می کرد و اتفاقا یکی از تیم های موفق لیگ در این زمینه بودند. با جدایی این دو مدافع ملی پوش، اما می بینیم که این روند پرسپولیس با اخلال مواجه شده و وقتی مدافعین با پرس مهاجمان روبرو می شوند، اقدام به زیرتوپ زدن می کنند. به دلیل اینکه پرسپولیس تیمی است که با بازیسازی از عقب زمین، می تواند تیم های مقابل را تحت فشار بگذارد، وقتی در بازیسازی از عقب زمین، دچار مشکل می شود، نظم تیمی اش به هم می ریزد. حربه ای که تیم الهلال، به خوبی آن را به کار برد و تیم هایی مثل نساجی و آلومینیوم هم با دوندگی و پرس شدید توانستند، پرسپولیس را از کار بیاندازند. به نظر می رسد با توجه به سن بالای جلال حسینی و عدم تسلط فرشاد فرجی در بازیسازی از عقب زمین، یحیی گل محمدی هم باید در چینش مدافعانش تجدید نظر کند و هم اینکه زوج جدیدی برای ادامه ی لیگ در نظر بگیرد. شاید وقت آن رسیده کاپیتان جای خودش را به یک جوان وتازه نفس بدهد! دفاع راست برای پرسپولیس از نان شب واجب تر است
*پرسپولیس بعد از جدایی صادق محرمی، در سمت راست دفاعی با کمبود بازیکن تخصصی روبروست. همه می دانند که ضعف شدید در این سمت از زمین، باعث شد تا قهرمانی آسیا از دست برود. مهدی شیری شاید در تیمی مثل پیکان ستاره بود، اما در تیمی مثل پرسپولیس که باید کیفیت ها بالاتر از استاندارد باشد، یک بازیکن متوسط محسوب می شود. بارها و بارها این بازیکن نشان داده که نمی تواند جوابگوی این تیم باشد اما کادر فنی هنوز اصرار دارد که این بازیکن را حفظ کند. اگر نهایت یحیی و کادر فنی اش از عملکرد شیری راضی نباشند، سیامک نعمتی را به کار می گیرند. بازیکنی که شاید در سالهای اخیر توانسته بود، مقطعی مشکل تیم را آن هم در لیگ داخلی برطرف کند، اما برای لیگ امسال نشان داده که نمی توانند روی او در کارهای دفاعی حساب باز کنند. چرا که در 3 بازی گذشته ی لیگ این سمت از زمین، هم شیری و هم نعمتی عملکردی بسیار ضعیف داشتند، و هر 3 گلی که این تیم دریافت کرده، از طرف آنها پایه ریزی شده است. بدون شک پرسپولیس برای اینکه بتواند در لیگ بیست و یکم خودش را در قامت یک مدعی نشان دهد، باید فکری به حال یک دفاع راست باشد که شاید به قول فوتبالی ها، از نان شب برای پرسپولیس واجب تر باشد.
 
ذهن های برنده در خوابند!
*درست است که یحیی گل محمدی یکی از بهترین مربیان داخلی فوتبال ما محسوب می شود، اما تا زمانی که اشتباهاتش را نپذیرد و روی اشتباهاتش اصرار بورزد، تیمش به سمت سقوط و سراشیبی پیش خواهد رفت. پرسپولیس در چند بازی اخیر نتوانسته دروازه اش را بسته نگه دارد. از 4 بازی(الهلال، فولاد، نساجی و آلومینیوم) گذشته، 6 گل دریافت کرده است. این نشان می دهد که کادر فنی و در راس آن یحیی، نتوانسته اند مثل فصول اخیر تیم را در بخش دفاعی به تکامل برسانند. فراموش نکنیم که این تیم قهرمانی لیگ پانزدهم را به خاطر گل خوردن های زیاد و ضعف خط دفاعی و دروازه بانانش از دست داد و با تفاضل گل نائب قهرمان شد. یحیی باید برای اینکه حامد لک بداند، برای همیشه فیکس نیست، رادو را آماده ی بازی کند. شاید از این طریق او بتواند خودش را جمع و جور کند و واکنش های بهتری در مقابل توپ هایی مثل گلی که از آلومینیوم دریافت کرد، داشته باشد. کادر فنی باید بپذیرد، تفکرشان برای لیگ بیست و یکم تا اینجای کار به بن بست رسیده است و برای ادامه ی لیگ باید نسخه ای جدید را تجویز کنند. یحیی به جای اینکه تمرکزش را روی تیم های دیگر بگذارد و روی پنالتی ها و ناداوری های دیگران، اعتراض کند، بهتر است مشکلات فنی پرسپولیس را حل کند تا به قول حمید مطهری آن ذهن های برنده دوباره در بازیکنان زنده شود و آنها را از خواب اول فصل بیدار کند!
 
چه بلایی بر سرملی پوشان پرسپولیس آمده است؟
*ترابی، امیری و سرلک نشانی از آن ستاره های فصل پیش ندارند و بازی به بازی بدتر می شوند. مشخص نیست چه بلایی برسر این 3 ملی پوش آمده است. شاید دلیلش فشار زیادی است که در پرسپولیس و تیم ملی تحمل می کنند. اما هرچه هست باید کادر فنی خیلی زود این بازیکنان را با برنامه هایی که می توانند در پیش بگیرند، به روزهای خوبشان برساند. بدون شک اوج گیری این 3 مهره ی کلیدی می تواند به کمک پرسپولیس بیاید. امید عالیشاه اگر بتواند به روزهای خوب پایان فصل قبل برگردد، گره گشا خواهد بود. اما نقش احسان پهلوان مثل همیشه در تیم مشخص نیست. او سردرگم، بی تحرک، کم رمق و بدون کارایی فقط یک بازیکن اضافه محسوب می شود. شاید روی این بازیکن بشود به عنوان یک ذخیره ی خوب حساب کرد اما به هیچ وجه کیفیت بازیکن فیکسی که پرسپولیس به آن نیاز داشته باشد را ندارد.
 
خطر برگشت به تنظیمات کارخانه!
*پرسپولیس فصل پیش تنها باختش را مقابل تیم رسول خطیبی و آلومینیوم اراک تجربه کرد. امسال هم در هفته ی سوم این اتفاق افتاد. سال قبل شاگردان یحیی بعد از آن شکست، خودشان را جمع و جور کردند و نتیجه اش شد قهرمانی پنجم. اگر این تیم نتواند خودش را پیدا کند، بدون شک با وجود رقبایی تا بن دندان مسلح  مثل سپاهان، استقلال و گل گهر فقط باید برای کسب سهمیه ی آسیا بجنگد و فقط دلش را به قهرمانی های سالهای اخیر خوش کند. هواداران و بازیکنان و پیشکسوتان این تیم به قهرمانی عادت کرده اند. این تیم به باختن عادت ندارد اما تا اینجای فصل از 5 بازی، 2 شکست داشته است. یکی افتضاح ریاض که منجر به حذف از آسیا شد و دیگری عملکرد ضعیف مقابل آلومینیوم. با ادامه ی این روند، پرسپولیس به روزهای تاریک قبل از برانکو و دوره ی طلایی نزدیک می شود. آقای گل محمدی تا پرسپولیس به تنظیمات کارخانه برنگشته، سریع تر از موضع بالا، پائین بیائید و با پذیرفتن اشتباهات خود، در تفکرات تان بازنگری کنید.