پرسپولیس و استقلال روی لبه ی تیغ/فوتبال با سندسازی حرفه ای نمی شود

به گزارش خبرنگار ورزشی راسخون، درحالی که بیست و یک دوره از حرفه ای شدن لیگ فوتبال ما می گذرد، اما نماینده های فوتبال ایران نتوانسته اند، شروط بین المللی، حرفه ای و ساختاری مد نظر کنفدراسیون فوتبال آسیا را برآورده کنند که در ادامه به بررسی آنچه در این چند سال رخ داده است، می پردازیم.
 
مقصر اول؛ کنفدراسیون فوتبال آسیا
*"ای اف سی" سال 2002-2003 تصمیم گرفت، فرمت قدیمی رقابت های باشگاهی در آسیا که با نام "جام باشگاه های آسیا" برگزار می شد را با فرمت جدید برگزار کند و اسم مسابقات را به "لیگ قهرمانان آسیا" تغییر داد. این حرکت کنفدراسیون فوتبال آسیا با الگوبرداری از لیگ قهرمانان اروپا(چمپیونزلیگ) بود تا بتوانند گامی در جهت پیشرفت و توسعه و کم کردن فاصله ی فوتبال قاره ی کهن با قاره ی سبز بردارند. اما همه می دانستند که رسیدن به سطح لیگ قهرمانان اروپا، نیازمند تلاش جدی، حرفه ای و داشتن زیرساختهای لازم تمامی فدراسیون های زیرمجموعه ی ای اف سی است. البته برخی از کشورهای پیش رو مثل ژاپن، کره، عربستان و قطر تلاش کردند تا الزامات ای اف سی که آن موقع به عنوان پیشنهاد به کشورها مطرح می شد را رعایت کنند. این کشورها خیلی زود از لحاظ فراهم کردن زیرساخت های حرفه ای دست به کار شدند و اکنون شاهد هستیم که در کشورهایی چون امارات، ژاپن، چین، کره ی جنوبی، قطر وعربستان بیش از 10 ورزشگاه حرفه ای و بین المللی وجود دارد که به آنها اجازه می دهد، برای میزبانی خیلی از بازی های بین المللی اقدام کنند. روی این اقدامات بود که ای اف سی تصمیم گرفت، سهمیه ی کشورهای صاحب فوتبال برای شرکت در لیگ قهرمانان آسیا را براساس شایستگی و رعایت الزامات حرفه ای تقسیم کند. اگر در همان شروع کار ای اف سی، با جدیت و وسواس بیشتری مجوز حرفه ای به باشگاه ها می داد و برخورد سفت و سخت را در دستور کار قرار می داد، شاید الان لازم نبود دیگر استرس حذف تیم های ایرانی را داشته باشیم. پس در نتیجه مقصر اول عقب ماندگی فوتبال آسیا از آنچه در ذهن داشتند تا به فوتبال اروپا نزدیک شوند، خود کنفدراسیون فوتبال آسیاست.
 
حرفه ای های غیر بین المللی!
*لیگ ایران بیست و یکمین فصل حرفه ای بودن خود را می گذراند. در این همه سال حتی یک ورزشگاه حرفه ای که بتواند میزبانی یک بازی بین المللی را داشته باشد، نداریم. حتی ورزشگاه آزادی که با توجه به عدم تجهیزبودن به سیستم "وار" جزو ورزشگاه حرفه ای محسوب نمی شود. در این مدت هنوز تیم های حرفه ای ما در داخل این حرفه ای بودنشان را یدک می کشند و وقتی پای بازی های بین المللی می رسد، ای اف سی آنها را قبول ندارد. بارها دیده ایم که مسئولان فوتبال کشور و مدیران باشگاه های حاضر در لیگ قهرمانان آسیا، با سندسازی و دست کاری در مدارک، توانسته اند با ریش سفیدی کار را پیش ببرند. البته که ای اف سی قانون خودش را بدون حساسیت اجرا کرده، اما سوال بزرگ اینجاست که در این همه مدت چرا مدیران باشگاه های ما مشکل را اساسی و از ریشه حل نکرده اند یا حداقل دنبال حل مشکل بنیادی آن نرفته اند؟ چرا تمام حرفه ای بودن مدیران باشگاه های ما به انداختن عکس با جام احتمالی، کری خواندن با رقیب، بیانیه نویسی، بستن قراردادهای آنچنانی و زیان آور و زیرسوال بردن قهرمانی رقبا ختم می شود؟ چرا کسی نیست که یک بار برای همیشه مشکلات را شناسایی و در جهت رفع آن تلاش کند؟ مشکلات را لاپوشانی نکنید
*برکسی پوشیده نیست که هیچ کدام از باشگاه های ما به معنای واقعی کلمه حرفه ای نیستند. اولین گام و شرط حرفه ای بودن، خصوصی بودن باشگاه هاست که به نوعی تمام تیم های حاضر در لیگ برتر وابستگی به دولت دارند. به خصوص پرسپولیس و استقلال که متولی‌شان یک وزارت‌خانه(وزارت ورزش) است. دومین گام این است که ورزشگاه حرفه ای داشته باشند و طبق مقررات باید مجهز به سیستم وار باشد. اما همه می دانند که نتنها کل ورزشگاه های ایران چنین امکانی ندارد، که حتی به تعداد انگشتان یک دست هم ورزشگاه خوب نداریم. اینجاست که در بحث سخت افزاری به مشکل می خوریم و نمی توانیم مجوز حرفه ای را کسب کنیم. در کنار این عوامل، فوتبالدوستان ایران به خوبی از بدهی های سرسام آور فوتبال ما از فدراسیون فوتبال گرفته تا پرسپولیس و استقلال آگاهند. این وضعیت حاصل گماردن و انتخاب مدیرانی بوده که حتی توان بستن قراداد حرفه ای نداشته اند چه برسد به سوق دادن باشگاه به مسیر حرفه ای شدن. این وضعیت، حاصل تفکر مدیرانی است که بی تخصصی و عدم آگاهی شان بر هیچ کس پوشیده نبود و هیچ نهاد نظارتی هم به خودش زحمت نداد و نداده که بابت این همه بالاآوردن بدهی های هنگفت آنها را بازخواست و محاکمه کند. هنوز پرونده ی ویلموتس بسته نشده، پرونده ی بدهی سنگینی دیگر از فدراسیون مهدی تاج رو می شود. پرسپولیس با هزار دردسر و باارز نیمایی پول کالدرون را پرداخت کرد و تا پنجره ی نقل و انتقالاتی اش باز شد، خبر محکومیت این باشگاه از سوی استوکس آمد. اگر این پرونده هم بسته شود، پرونده ی رادوشوویچ و اوساگونا در صف هستند. این قراردادهایی که ذکر شده، همه حاصل مدیریت ناکارآمد محمدحسن انصاریفردی بوده که خودش ورزشی بود. انگار فرقی نمی کند مدیران ورزشی یا غیرورزشی باشند. وقتی مدیری می بیند در قبال امضاها و کارهایی که در باشگاه انجام می دهد، مواخذه نمی شود و به جایی نباید پاسخگو باشد، با خیال راحت پای هر برگه ای را امضاء می زند. به راحتی تحت تاثیر فضای مجازی قرار می گیرد و اسیر دست دلالانی می شود که ذره ذره در حال مکیدن خون فوتبالی هستند که رو به "موت" است. اینجاست که ضرورت دارد مسئولان نظارتی وارد گود شوند و یقه ی مدیرانی که این بدهی ها را بالا آوردند را بگیرند. اگر یک بار غرامت های پرونده های بین المللی از جیب مدیرانی که این افتضاحات را به بار آورده اند، پرداخت شود، دیگر به این راحتی پای هر برگه ای را امضاء نمی کنند.
 
پرسپولیس و استقلال را حذف کنید!
*حالا که کار به اینجا کشیده شده و ای اف سی اسناد حرفه ای پرسپولیس و استقلال را قبول نکرده است، بهتر است یک بار برای همیشه پرونده ی این بازی بسته شود. اگر ای اف سی یک بار نماینده های ایران یا هرکشوری را حذف کند، شاید درس عبرتی برای دیگر باشگاه باشد. البته که ای اف سی سالهای قبل چند باشگاه عربستانی، اماراتی و.... را از لیگ قهرمانان حذف کرده اما گویا مسئولان فوتبال ما درس نگرفته اند یا اینکه برایشان اهمیتی نداشته است. در هر صورت شاید حذف پرسپولیس و استقلال، شروع دوره ای باشد که مسئولان فوتبال ما و مدیران باشگاه، به سراغ حرفه ای سازی واقعی بروند و دست از سندسازی برای نشان دادن حرفه ای گری باشگاه های خود بردارند. کاری بیهوده که فقط زمان می خرد و در عمل به هیچ نتیجه ای ختم نمی شود. برای یک بار هم که شده، شاید با حذف سرخابی ها از لیگ قهرمانان آسیا به خودمان آمدیم و نقص ها را دوباره و چندباره مرور کردیم و در صدد رفع آن قدمی برداشتیم.