جمال چاوشی فر در گفتگو با خبرنگار ورزشی راسخون، با اشاره به وضعیت خودش بعد از خداحافظی از دنیای قهرمانی، اظهار داشت: حدود یک سالی است که به عنوان سرمربی تیم شنای نفت تهران فعالیتم را آغاز کرده ام. وقتی شنا را به عنوان یک شناگر کنار گذاشتم، وارد دنیای مربیگری شدم. به نظرم این دو، دو دنیای متفاوتی از هم دارند. شناگر فقط استرس خودش را دارد اما وقتی به عنوان سرمربی باید استرس یک تیم را تحمل کنی. مسئولیتت بیشتر می شود و مسئولیت بچه ها و تیم روی دوش سرمربی است. البته که برای موفقیت در هر عرصه ای باید تلاش و پشت کار داشته باشی. برای اینکه یک قدم جلوی بروی و پیشرفت کنی، باید به روز باشی و خودت را قوی کنی. در دنیای مربیگری هم باید رقابت داشته باشی و علم خودت را بیشتر کنی تا بتوانی چیزی برای عرضه داشته باشی. امیدوارم بتوانم در این عرصه به خواسته ی خودم برسم.
 
آزمون تئوری کلاس A شنا مجازی است
وی با بیان اینکه اکنون برای گرفتن مدرک A مربیگری شنا تلاش می کند، افزود: من تست های عملی این کلاس را با موفقیت گذراندم و یک هفته ی دیگر آزمون تئوری آن قرار است برگزار شود. در شنا هم باید مدرک داشته باشید تا مربیگری کنید. بالاخره اینجا هم درجه بندی است. از مدرک A، B، C و مدرک ملی باید داشته باشید. پیش نیازهایی لازم است و باید در هر رده، چند سال هم وقفه ای داشته باشید تا بتوانید مدرک بعدی را بگیرید. در طول دوره هم بازآموزی هایی هرساله برگزار می شود. تائیدیه ی استانی هم باید داشته باشید تا بتوانید برای ارتقاء تلاش کنید. کلاس درجه ی یک به صورت تجمیعی در تهران برگزار شد اما به دلیل شرایط کرونا و اوج گیری آن، برگزاری آزمون تئوری به صورت مجازی خواهد بود.
 
حرف زدن از دستمزد در شنا، خنده دار است
کاپیتان سابق تیم ملی شنای ایران در پاسخ به این سوال که اگر کرونا نمی آمد، شاید به ورزش قهرمانی ادامه می داد؟ تصریح کرد: آمدن کرونا تاثیر چندانی در تصمیم برای خداحافظی از دنیای شنا نداشت. نیم نگاهی به بازنشستگی داشتم چون واقعا ورزش شنا هم وقت گیر و زمانبر است و هم اینکه باید زندگی ات را برای آن بگذاری. واقعا پولی هم در این رشته نیست و فقط عشق می خواهد تا در چنین رشته هایی بتوانی کار کنی. از طرفی چون متاهل هم شده بودم، اردو رفتن و ادامه ی تمرینات برای من خیلی سخت بود. شرایط اقتصادی هم به سمتی رفت که دیگر توان و انگیزه ای برای ادامه ی کار وجود نداشت. اگر بخواهیم میزان قراردادها را بین رشته های ورزشی بسنجیم، ورزش شنا در رتبه ی آخر است و "ته دره" قرار دارد(باخنده). اما واقعا اگر بخواهیم از دستمزدهای شنا حرف بزنیم، آدم خنده اش می گیرد. مثلا یادم است که سال 90، قراردادها برای یک فصل تا 20 میلیون هم رسید که آن موقع، دلار 1000 تومان بود. بازهم خیلی خوب بود و می توانستیم از پس هزینه ها بربیاییم اما الان با دلار 27، 28 هزارتومانی الان، پولی که به شناگران می دهند، زیر 10 میلیون تومان برای یک فصل است. واقعا وحشتناک است. با این شرایط اقتصادی مگر می شود با این مبلغ یک فصل را گذراند. در این زمینه پسرفت کردیم. تازه اگر شناگر ماهر و نامداری باشی، این مبلغ را می دهند و آن هم بعضی تیم های پولدار. بعضی از تیم ها حتی به شناگر می گویند اگر می خواهی اسمت را برای مسابقات رد کنیم، پول خورد و خوراکت را بریز تا بتوانی مسابقه شرکت کنی. بالاخره شناگر هم می خواهد در طول سال در لیگ شرکت کند و آمادگی اش را حفظ کند و بسنجد. اگر خانواده ها حمایت نکنند، واقعا یک شناگر نمی تواند موفق باشد. آن هم با این هزینه های سرسام آور.
 
شنای ایران با دنیا 100 سال فاصله دارد
جمال چاوشی فر گفت: شرایط شنا در ایران رو به پیشرفت است اما با دنیا فاصله ی زیادی داریم. رکوردها بهبود پیدا می کند اما هنوز فاصله زیاد است. مثلا در 100 متر پروانه، رکورد ما با دنیا حدود 4، 5 ثانیه است که اختلاف زیادی ست. با سرعتی که ما داریم، 100 سال طول می کشد تا به الان دنیا برسیم. هیچ برنامه ای هم نیست که پشتوانه سازی ای انجام شود. البته الان تعداد مدارس در استان ها زیاد شده است و ورودی های خوبی داریم. اما اینکه چقدر از این استعدادها بتوانیم استفاده و آنها را تا سن 18، 19 سالگی حفظ و نگهداری کنیم، مهم است و قطعا ریزش زیادی داریم. در این شرایط استعدادهای اندکی هم با پیگیری خانواده ها ظهور پیدا می کنند و تلاششان به ثمر می نشیند.
 
رضوانی هم می رفت، تغییر محسوسی در شنا اتفاق نمی افتاد
وی در خصوص انتخاب محسن رضوانی به عنوان رئیس فدراسیون شنا برای سومین دوره پیاپی تاکید کرد: اگر شخص دیگری هم انتخاب می شد، فرقی نمی کرد و هیچ تغییرمحسوسی در فدراسیون شنا اتفاق نمی افتاد. زمانی تفاوت حاصل می شود که برنامه و ساختار عوض شود. فدراسیون همیشه یک سیستم ساده و بدون برنامه را دنبال کرده است و مطمئن باشید در آینده هم به همان حرکت قبل ادامه می دهد. مسلما با شرایط اقتصادی ای که بر کشور حاکم است، هیچ کس نمی تواند کاری از پیش ببرد. هزینه برای اردوها و پشوانه سازی، زیاد است. اگر نگاهی به تیم های برتر شنای دنیا بیاندازید، می بینید که همه ی آنها کشورهای برتر اقتصاد دنیا هستند. ما اگر می خواهیم در هر عرصه ای پیشرفت کنیم باید اقتصاد خود را درست کنیم. انجام هرکاری پول می خواهد. البته که همه ی فدراسیون ها حواسشان به تیم ملی است و اینجا هم بالاخره اردوهایی برگزار می کنند.
 
اسپانسرها سمت شنا نمی آیند
کاپیتان سابق تیم ملی شنای ایران ادامه داد: الان شنای ما چند ستاره دارد. مثل افقری، بالسینی و سنا غلامپور. ما قبلا اردوهای برون مرزی وقتی می رفتیم، هزینه آن قدر بالا نبود. اما الان اگر یک مسابقه ی 4، 5 روزه به قطر بروند، حداقل باید بین 100 تا 120 میلیون هزینه کنند. ما 12 نفر برای 45 روز به کرواسی رفتیم و کل هزینه های ما حدود 100 میلیون شد. ضمن اینکه شنا رشته ای است که اسپانسرها هم نمی آیند چون پخش زنده ندارد. حتی لیگ ما هم اوضاع خوبی ندارد.
 
خط خوردن از المپیک، اتفاق تلخی بود
جمال چاوشی فر در خصوص اینکه آیا دردنیای قهرمانی شنا به خواسته ی خودش رسیده است؟ گفت: مسلما هر ورزشکاری دوست دارد، در رشته ی خودش به المپیک برود و این شانس را داشتیم که به المپیک 2016 بروم. من شخصا نتوانستم ورودی المپیک را کسب کنم. وقتی هم نتوانی سهمیه بگیری، باید پارتی بازی کنی یا سمت لابی بازی بروی که من هیچ کدام را نداشتم. متاسفانه لابی نداشتم و خط خوردم و آریا نسیمی شاد با "وایلد کارت" به المپیک 2016 رفت. واقعا آن اتفاق ضربه ی خیلی بدی به من وارد کرد. بالاخره المپیک را از دست داده بودم و این قدر روی روحیه ی من اثر منفی گذاشت که به مشکل گوارشی برخورد کردم. اسید معده ی من زیاد شد. می دانستم دیگر شانسی برای رسیدن به المپیک ندارم چون سنم آن موقع حدود 27 سال بود و عملا نمی توانستم در المپیک بعدی باشم. آن اتفاق واقعا برای من تلخ بود. رفتن به المپیک می توانست زندگی ام را زیر و رو کند. فکر می کنم برای افقری هم همین اتفاق افتاد. اما فرق اواین است که سن کمی دارد و می تواند برای المپیک بعدی خیز بردارد.