مسلمان و مکتبی بودن یک امتیاز و یک افتخار است و تنها انسان‌های پاک سرشت می‌توانند در این مسیر حرکت کنند. این در حالی‌ست که شیطان و ایادی آن تمام توان خود را به کار می‌گیرند تا با موانع متعدد سدی در برابر اراده محکم مؤمنان و سیرشان به سمت خدا ایجاد کنند. از روزی که انسان آفریده شد و در بهشت جای گرفت شیطان به هر وسیله می‌خواست او را منحرف کند و ناامیدی را در دل او جای دهد. گاهی انسان‌ها گرفتار دام‌های شیطان شدند و گاهی با قدرت در برابر وسوسه‌ها و دشمنی‌های او ایستادند. خداوند کسانی را که در راه او بدون خستگی گام برمی‌دارند و مانند کوه در برابر حملات شیطان می‌ایستند.

اهل تقوا و مؤمنان از آزار شیطان و دشمنان انسان و انسانیت خسته و آزرده نمی‌شوند و از ادامه مسیر و هدفی که دارند دست نمی‌کشند. دشمنان خدا به هر وسیله‌ای می‌خواهند مؤمنان را خسته کنند که یکی از این روش‌ها «سرزنش» و «ملامت» کردن است. سرزنش سخن ‌توبیخ آمیز گفتن به کسى و بازخواست کردن او در برابر لغزشى است که از او سر زده است می‌باشد. کسی که دیگری را سرزنش می‌کند از سه حال خارج نیست: ۱. در گفتارش راستگوست و قصدش دل‌سوزی و خیرخواهی است؛ 2. راستگوست ولی قصد آزار دارد؛ ۳. دروغگوست و با دروغگویی می‌خواهد اهداف شیطانی خود را پیاده کند. همه انسان‌ها گناه‌ها و خطاهایی دارند که مراتب و درجه‌های مختلفی دارد. گاهی از مؤمنان هم خطایی غیر ارادی دیده می‌شود که باید سنجیده با آن برخورد کرد. تکلیف دشمنان که مشخص است اما اگر دوستی بخواهد به مؤمنی نزدیک شود تا گناهان او را پیدا کند و آن را افشا کند در دورترین حالت به خدا یعنی نزدیک به کفر قرار دارد.

امام صادق(ع) می‌فرمایند: «دورترین حالات انسان از خدا این است که با کسی طرح دوستی بریزد و لغزش‌های او را به خاطر بسپارد تا روزی او را رسوا سازد.» برخی افراد می‌خواهند با بزرگ‌نمایی و افشاگری گناهان کوچک یا غیرارادی مؤمنی را تحقیر کرده و او را تضعیف کنند در حالی که خودشان به انواع گناهان آلوده هستند.

حضرت امیر(ع) می‌فرمایند: «بزرگترین عیب آن است که دیگری را به چیزی که در خودت هست سرزنش کنی.»(غررالحکم، ص۲۵۵) این کار، کار شیطان است و پیروان او که می‌خواهند با سرزنش‌های‌شان مؤمنان را خسته کنند. از طرفی دشمنان خدا با دروغ‌هایی سعی می‌کنند مؤمنان را منحرف کنند و وقتی با سد محکم اراده آنان در بندگی خدا مواجه می‌شوند از ضعف‌ها استفاده می‌کنند تا اجازه رشد به مؤمنان ندهند و از طرفی دست‌آوردهای آنان را کوچک و بی‌ارزش می‌دانند که مانع تلاش مؤمنان و پیشرفت آنان شوند.

خداوند استقامت مؤمنان را ارزشمند می‌داند و در زندگی دنیا و آخرت، هم به آنان اجر می‌دهد و هم به ایشان عزّت می‌دهد. خداوند جایگاه ویژه‌ای برای آنان در کنار اهل بیت(ع) و در بالاترین درجات دنیایی، برزخی و آخرتی قرار داده و به وعده خود وفا می‌کند. در قرآن آیه‌ای در این مورد آمده است که می‌فرماید: «اى کسانى که ایمان آورده‌اید، هر که از شما از دینش بازگردد چه باک؛ زودا که خدا مردمى را بیاورد که دوستشان بدارد و دوستش بدارند. در برابر مؤمنان فروتنند و در برابر کافران سرکش؛ در راه خدا جهاد مى‌کنند و از ملامت هیچ ملامت‌گرى نمى‌هراسند. این فضل خداست که به هر کس که خواهد ارزانى دارد و خداوند بخشاینده و داناست.»(مائده/54)

حدیثی از امام صادق(ع) در کتاب کامل الزیارات باب پنجاه در خصوص جایگاه مؤمنانی که در برابر ملامت و سرزش دشمنان صبر کرده و خسته نشدند و با قدرت مجری فرمان پروردگار خود بودند، آمده که در انتهای آن امام صادق(ع) می‌فرمایند: «....گویا می‌بینم تختی از نور را که گذارده‌اند و بر روی آن قبّه‌ای از یاقوت سرخ زده شده که با جواهرات آن را زینت نموده‌اند و حضرت امام حسین(ع) بر روی آن تخت نشسته‌اند و اطراف آن حضرت نود هزار قبه سبز زده‌اند و مؤمنین آن حضرت را زیارت کرده و بر آن جناب سلام می‌دهند، پس خداوند متعال به ایشان می‌فرماید: "ای دوستانم هر چه می‌خواهید از من درخواست کنید، شما مدتی طولانی ]در دنیا[ اذیّت شدید و به شما برای مرام و مذهبی که داشتید ستم کردند؛ امروز، روزیست که حاجتی از حاجات دنیا و آخرت‌تان را از من درخواست نکرده، مگر آن را روا می‌نمایم." خوردن و آشامیدنی‌شان نیز از بهشت می‌باشد، به خدا قسم کرامت و احسانی که زوال نداشته و انتهای آن را نمی‌توان درک کرد همین است.» 

بله این جایگاه که تازه در برزخ است، برای مؤمنانی است که در دین خود اهل استقامت و استحام بودند و در حالی‌که کافران مدام در حال فتنه انگیزی و دشمنی و سرزنش بودند ایشان با سرعت به سمت خدا رفتند و به درجات دنیایی و آخرتی خود افزودند. پس بیچاره آن کسانی‌که مدام دنبال عیب‌جویی هستند و می‌خواهند با دشمنی رشد مادی و معنوی مؤمنان را متوقف کنند.