این مراسم هر روز از ساعت 30/16 در محوطه تئاترشهر با اجرای آئین‌های مختلفی چون چاووشی، علم‌گردانی، عماری، اسپند دود، مجمع‌گردانی، علم‌ دست گردانی، گلاب پاشون، گهواره، نان و ماست، سینه‌زنی و... شروع می‌شود.
آئین‌های نمایشی پنجمین همایش سراسری آئین‌های عاشورایی با اجرای 10 مجلس پرده‌خوانی و بیش از 25 آئین سوگواری از سراسر کشور برگزار می‌شود.
«پیمان شریعتی» مسئول بخش آئین‌های‌ پنجمین همایش آئین‌های عاشورایی به سایت ایران تئاتر گفت:«‌‌تلاش کردیم آئین‌های سوگواری از مناطق مختلف کشور را جمع‌آوری کرده و برای اجرای آن از هیئت‌های عزاداری این مناطق دعوت کرده‌ایم تا در ضمن عزاداری سیدالشهدا(ع) این آئین‌ها را نیز به نمایش بگذارند.»
وی با اشاره به حضور 8 هیئت عزاداری در همایش امسال گفت:«مراسم هر روز از ساعت 30/16 در محوطه تئاترشهر با اجرای آئین‌های مختلفی چون چاووشی، علم‌گردانی، عماری، اسپند دود، مجمع‌گردانی، علم‌ دست گردانی، گلاب پاشون، گهواره، نان و ماست، سینه‌زنی، نوحه‌خوانی، سنج و دمام، تشت‌گذاری، شبیه‌سازی، علم و کتل، شیر و کتل و... به ترتیب در روزهای همایش شروع می‌شود و پس از اذان مغرب نیز بهترین نقالان و پرده‌خوانان کشور آئین‌ پرده‌خوانی را در خیمه‌گاه عاشورا اجرا خواهند کرد.»
وی در معرفی پرده‌خوانان پنجمین همایش آئین‌های عاشورایی گفت:«از روز نخست همایش مرشد محسن میرزاعلی، مرشد حاجی قمی(حاج علی صادقی‌پور)، مرشد احمدی، مرشد ابوالحسن میرزاعلی، مرشد ترابی و مرشد احدی پرده‌هایی از واقعه عاشورا را برای عزاداران حسینی خواهند خواند.»
پنجمین همایش آئین‌های عاشورایی از 9 تا 18 دی ماه با 10 مجلس «پرده‌خوانی» و بیش از 25 «آئین سوگواری» در تهران و گرگان برگزار می‌شود.
همچنین بزرگ‌ترین سالن گرگان 450 نفر و سالن‌های نمایشی دیگر بین 350 تا 400 نفر ظرفیت دارند اما مرکز ثقل این همایش تالار فخرالدین اسعد گرگان است که نمونه دوم تالار وحدت در تهران است و از جمله بهترین سالن‌های فنی برای اجرای فنی برای اجرای نمایش محسوب می‌شود.
هزینه برگزاری همایش عاشورایی از اعتبارات تولید تئاتر کشور نیست و برای جشنواره‌هایی همچون جشنواره تئاتر رضوی و عاشورایی به منظور توسعه فعالیت‌های فرهنگی و دینی ردیف بودجه‌هایی مشخص در نظر گرفته شده است.
مراسم پرده‌خوانی
درباره نقالی و پرده‌خوانی
نقل‌های موسیقایی، طومارخوانی، منقبت خوانی، پرده‌خوانی و شمایل گردانی جزو سنت و آیین ماست، این هنرها در نسخه‌های تعزیه رسوخ کرده و در نمایش های ایرانی موج می‌زنند.
پرده خوانی و نقالی که دوگونه مشابه از هنرهای مردمی اند، به احتمال زیاد ریشه واحد دارند و به گذشته‌های دور بر می گردند.
نقالی یا داستان گویی نمایشی، نمایش تک نفره ای است که در آن نقال یک داستان حماسی را به شیوه خاص خود تعریف می کند و با استفاده از یک چوب دست و حرکات دست و پا و تغییر صدا احساسات تماشاچیانش را بر می انگیزد. پرده خوانی که با نام های پرده‌داری، پرده‌برداری و شمایل‌گردانی نیز معروف است، نوعی نقالی همراه با تصویر است. یعنی گوینده حین تعریف داستان صحنه‌هایی از آن را هم که به شیوه خاصی ترسیم شده اند، نمایش می دهد.
برمبنای تاریخ، نقالی را می توان به دو دوره پیش از اسلام و بعد از آن تقسیم کرد. از نخستین موارد مکتوب اشاره به نقالی، منسوب به گزنفون، تاریخ نگار یونانی سده پنجم پیش از میلاد است که از رواج تصنیف خوانی و قصه گویی در ایران دوره هخامنشیان می نویسد.