عضله قلب نیز مانند سایر نقاط بدن برای سالم ماندن و انجام هر چه بهتر عملکرد خون نیازمند خون‌رسانی برای دریافت غذا و اکسیژن است. این عمل توسط شریان‌های قلبی (کرونری) انجام می‌شود.

به گزارش راسخون به نقل از ایسنا، اگر به هر دلیلی مثل چربی خون بالا، سخت شدن دیواره رگ‌ها، سابقه خانوادگی بیماری قلبی، فشار خون بالا و قند خون بالای کنترل نشده و ... مسیر رگ‌ها مسدود شود، خون‌رسانی به عضله قلب کم شده، غذا و اکسیژن کافی به آن نمی‌رسد و فرد دچار درد قلبی می‌شود.

مشخصات درد آنژینی چیست؟

دردی است که در جلو و عمق قفسه سینه و پشت استخوان جناغ احساس می‌شود و نمی‌توان برای نشان دادن محل آن دست روی نقطه خاصی گذاشت. شروع درد همراه با فعالیت شدید بدنی (نظیر بالا و پایین رفتن از پله‌ها، بلند کردن جسم سنگین، پارو کردن و ...) تماس با سرما، خوردن غذای سنگین، استرس، اضطراب و عصبانیت است.

درد به صورت له‌کننده، فشارنده، سوزاننده بوده و بُرنده و تیز نیست. از نظر اغلب افراد شدت آن به حدی است که قبلا مانند آن را تجربه نکرده‌اند.

غالبا درد فقط محدود به منطقه قلب نیست و به گردن، فک، شانه‌ها، بازوها، مچ، دست، انگشتان چهارم و پنجم دست (به خصوص دست چپ) تیر می‌کشد، ولی با استراحت و یا با مصرف قرص زیر زبانی بهبود می‌یابد. مدت زمان درد نهایتا سه تا پنج دقیقه است.

علاوه بر درد ممکن است علائمی مانند سختی در نفس کشیدن، کوتاهی نفس، رنگ پریدگی، عرق سرد، گیجی، تپش قلب، تهوع، استفراغ، اضطراب، سوء هاضمه و حتی احساس خفگی شدید نیز وجود داشته باشد.

چند نکته مهم درباره آنژین صدری

در افراد دیابتی ممکن است به دلیل درگیری گیرنده‌های عصبی احساس درد کاهش یابد. ضمنا در سالمندان نیز اکثرا حمله آنژین صدری بدون درد و همراه با ضعف و بی‌حالی بروز می‌کند.

پیشگیری و درمان: اگر در خانواده خود افراد مبتلا به بیماری قلبی – عروقی و دیابتی دارید، در معرض خطر بیشتری برای ابتلا به این بیماری‌ها هستید. بنابراین باید به طور مرتب جهت کنترل قند خون، چربی خون و فشار خون مراجعه و در صورت داشتن علائم قلبی، بررسی‌های لازم قلبی برای شما انجام شود.

اگر شما مبتلا به یکی از بیماری‌های قلبی – عروقی مانند آنژین صدری هستید، حتما تحت نظر پزشک متخصص باشید تا پزشک بعد از انجام آزمایشات و اقدامات لازم مانند نوار قلب، اکو، تست ورزش و ... درمان دارویی مناسب را برایتان در نظر بگیرد.

به یاد داشته باشید که داروی شما مخصوص خود شماست، هرگز آنها را به دوستان و آشنایانی که بیماری مشابهی دارند، توصیه نکنید.

به طور منظم به پزشک مراجعه کنید و هیچ وقت داروهایتان را خودسرانه قطع یا کم و زیاد نکنید.

/111/