امام حسن علیه السّلام فرمودند: «لَوْ جَعَلْتُ الدُنْیا کُلَّها لُقْمَةً واحِدَةً لَقَمْتُها مَنْ یَعْبُدُ اللّه َ خالِصا لَرَأَیْتُ أَنّى مُقَصِّرٌ فِى حَقِّهِ، وَلَوْ مَنَعْتُ الکافِرَ مِنْها حَتّى یَمُوتَ جُوعا وَعَطَشا ثُمَّ أَذَقْتُهُ شَرْبَةً مِنَ الماءِ لَرَأَیْتُ أَنّى قَدْ أَسْرَفْتُ.» ؛ «اگر همه دنیا را تبدیل به یک لقمه غذا کنم و به انسانى که خدا را از روى خلوص عبادت مى کند بخورانم، درباره او کوتاهى کرده و خودم را مقصّر مى دانم و چنانچه فرد کافرى را گرسنگى دهم تا به آن اندازه که جانش از شدّت گرسنگى و تشنگى به لب برسد، آنگاه مقدارى کمى آب به او بدهم، خود را نسبت به او اسراف کار مى پندارم.» [ مجموعه ورام، ص350.]