شخصی از بزرگی پرسید: درمان کسانی که توبه نمی‌کنند، چیست؟ گفت: آن است که بدانی به چه سبب بر گناه اصرار می‌ورزند و توبه نمی‌کنند. آن اسباب گناه پنج چیز است: نخست، کسی که به آخرت ایمان ندارد یا در آن شک دارد. دوم، کسی که شهوت چنان بر او چیره شده است که نمی‌تواند گناه را ترک کند. سوم، کسی که ایمان دارد و قصد توبه نیز دارد، ولی توبه را به آینده واگذار می‌کند و آن را به تأخیر می‌اندازد. چهارم،‌ آخرت را نسیه می‌پندارد و دنیا را نقد و به نقلد مایل‌تر است. پنجم آنکه شخص گناهکار به امید رحمت و بخشایش خداوند توبه نمی‌کند. کسی که در زمره یکی از این موارد باشد، اگر به نادرستی گمان خود پی ببرد، در می‌یابد که گمان او نادرست است و هنگامی که از پندار نادرست خود آگاه شد، به یقین به توبه اعتقاد پیدا می‌کند و از کرده ناروای خود پشیمان می‌شود و به سوی خداوند باز می‌گردد.

شخصی از بزرگی پرسید: درمان کسانی که توبه نمی‌کنند، چیست؟ گفت: آن است که بدانی به چه سبب بر گناه اصرار می‌ورزند و توبه نمی‌کنند. آن اسباب گناه پنج چیز است: نخست، کسی که به آخرت ایمان ندارد یا در آن شک دارد. دوم، کسی که شهوت چنان بر او چیره شده است که نمی‌تواند گناه را ترک کند. سوم، کسی که ایمان دارد و قصد توبه نیز دارد، ولی توبه را به آینده واگذار می‌کند و آن را به تأخیر می‌اندازد. چهارم،‌ آخرت را نسیه می‌پندارد و دنیا را نقد و به نقلد مایل‌تر است. پنجم آنکه شخص گناهکار به امید رحمت و بخشایش خداوند توبه نمی‌کند. کسی که در زمره یکی از این موارد باشد، اگر به نادرستی گمان خود پی ببرد، در می‌یابد که گمان او نادرست است و هنگامی که از پندار نادرست خود آگاه شد، به یقین به توبه اعتقاد پیدا می‌کند و از کرده ناروای خود پشیمان می‌شود و به سوی خداوند باز می‌گردد.