شخصی از حکیمی درباره آفریده‌های خدا برای آدمی پرسید. حکیم چنین گفت: بدان که هر چه خدای تعالی برای آنان آفریده است چهار قسم است: نخست، آن چیزی است که هم در این جهان سودمند است و هم در آن جهان، مانند: علم و اخلاق نیکو که در این جهان، نعمت حقیقی همین است. دوم، آنچه در هر دو جهان زیان‌آور است، مانند: نادانی و بدخویی که بلای حقیقی این است. سوم، آنچه در این جهان سبب راحتی و در آن جهان سبب رنج است، مانند: فراوانی نعمت دنیا و لذت بردن و بهره‌ گرفتن از آن. چهارم، آنچه در این جهان با رنج همراه است و در آن جهان سبب آسایش آدمی می‌شود، مانند: مخالفت با هوس‌ها و شهوت‌ها که این نعمت نزد عارفان مانند داروی تلخ نزد بیمار عاقل است، ولی نزد نادانان، بلاست.

شخصی از حکیمی درباره آفریده‌های خدا برای آدمی پرسید. حکیم چنین گفت: بدان که هر چه خدای تعالی برای آنان آفریده است چهار قسم است: نخست، آن چیزی است که هم در این جهان سودمند است و هم در آن جهان، مانند: علم و اخلاق نیکو که در این جهان، نعمت حقیقی همین است. دوم، آنچه در هر دو جهان زیان‌آور است، مانند: نادانی و بدخویی که بلای حقیقی این است. سوم، آنچه در این جهان سبب راحتی و در آن جهان سبب رنج است، مانند: فراوانی نعمت دنیا و لذت بردن و بهره‌ گرفتن از آن. چهارم، آنچه در این جهان با رنج همراه است و در آن جهان سبب آسایش آدمی می‌شود، مانند: مخالفت با هوس‌ها و شهوت‌ها که این نعمت نزد عارفان مانند داروی تلخ نزد بیمار عاقل است، ولی نزد نادانان، بلاست.