از دانایی پرسیدند: ویژگی اهل دانش چیست؟ جواب داد: اول، آنکه به عیب‌های خود آگاه باشد؛ زیرا کسی که عیب خود را نداند همیشه معیوب است. دوم، هم‌نشینی با دانایان را دوست بدارد و به آن رغبت کند. سوم، به تدبیر خود اعتماد نکند، بلکه تا اندازه‌ای که می‌تواند از دانشمندان کمک بخواهد و با ایشان مشورت کند. چهارم، سخن را در وقتی که فایده ندارد، نگوید و چون دانست که سخنش سودی در پی خواهد داشت بگوید. پنجم، کسی را که نیازموده است، بر او اعتماد نکند؛ مگر آنکه آن شخص در داشتن خصلت‌های خوب به شهرت رسیده باشد. ششم، به دوستی و کمک نادان اعتماد نکند؛ زیرا که شاید نادان بخواهد در حقّ وی نیکی کند، اما از روی نادانی دست به کاری بزند که ضرر آن بیشتر از سودش باشد. هفتم، تا حدّی که می‌تواند از مردم نادان دوری کند؛ زیرا که بریدن از مردم نادان نزدیکی به خداوند است. هشتم، بی‌دلیل بر کسی خشم نگیرد که این خشم گرفتن آشکار کردن خلق و خوی زشت است. نهم، در مقابل نیکی دوستان، نیکی کند و اگر می‌تواند در مقابل بدی دوستان هم نیکی کند؛‌ زیرا که این مانند رفتار پیامبران است. دهم،‌ آنکه خوی‌های نیک و بد را بشناسد و به آنچه نیک است بگراید و از آنچه فساد آن آشکار است دوری کند.