تیغ بر فرق عدالت زده و خندیدند خون به ابعاد غریبی علی پاشیدند زاغ‏ها از دل شب کنده و بر روز زدند روز و شب، گوشه محراب به هم پیچیدند زخم بر سلسله باور و ایمان افتاد همه افلاک از این زخم به خود لرزیدند شب پر از رخوت نامردی مردم گردید آسمان، ماه، ستاره، همگی خوابیدند صبح، امّا دو سه تا کاسه شیر آوردند کودکانی که علی را همه شب می‏دیدند هق هق چاه شناور شده در گریه نخل همه از هم فقط از درد علی پرسیدند