حرکت الهي حضرت سيد الشهدا (ع)، نقطه‏ي عطف تاريخ ظلم ستيزي و عدالت خواهي، و اوج قله‏ي ايثار و فداکاري در طول عمر بشريت به شمار مي‏رود از اين رو زنده داشت ياد و خاطره‏ي اين نهضت پرنور، از يک سو، ايجاد ارتباط با روحي بلند و بزرگ سترگ معنايي نيکو در زبان و ادب فارسي ندارد، و بهتر است به کار برده نشود. و از سويي ديگر، دميدن مداوم روح زندگي و نشاط به عدالت خواهي، ظلم ستيزي، از خود گذشتگي و آرمان گرايي است ، به گواهي تاريخ، عاشورا پيوسته الهام بخش مردان و زنان در حرکت‏هاي الهي - انساني بوده است. و هم به اين خاطر است که پيشوايان معصوم ما زنده داشت خاطره‏ي عاشورا و شهيدان کربلا را چون فريضه‏اي الهي در شمار وظايف خويش قرار داده و شيعيان و پيروان خود را به حفظ و حراست از آن سفارش کرده‏اند و چنين است که در بين شيعيان، اقامه‏ي مجالس عزا و ذکر شهيدان کربلا در کنار عبادات مقبوله مطرح بوده است.   
نوشته‏اي که اکنون پيش رو داريد، ترجمه‏اي است که از جزء اول کتاب المجالس السنيه که به اميد خدمتي به پيشگاه حضرت سيد الشهدا (ع)انجام شده، اميد آن که مداحان و ذاکران فارسي زبان با بهره گيري از اين کتاب شريف در تهذيب مجالس عزاي حسيني از سخنان بي‏سند، قدمي شايسته بردارند. .