روزگار غيبت، دوران ظلمت و محروميّت است براي تمام آن‏هايي که امام‏عليه السلام از آنان غائب است يا به سخن ديگر، اينان از او مهجورند.اگر نيکو بنگريم و بينديشيم و در برکات و آثار وجودي امام (ع)تأمّل نمائيم، خواهيم دريافت که دوران غيبت چه دوران رنج‏بار و طاقت‏فرسايي است! خود امام عصر (ع) در دعاي شريف افتتاح زبان شِکوِه به محضر خداوند مي‏گشايد و از نکبت‏ها وسيه‏روزي‏ها و تيره‏بختي‏هاي مردمان آن عصر، شکايت مي‏کند.
حضرت رضا (ع)در بيان شيوايي، از حيرت و سرگرداني مؤمنان در آن عصر چنين ياد مي‏فرمايند :
«وکَمْ مِنْ مُؤْمِنٍ مُتَأسّفٍ حَيْرانَ حَزينٍ عِنْدَ فِقْدانِ الْماءِ المَعين!» عيون اخبار الرضا عليه السلام، ج2، ص6..
چه بسيار مؤمن دل سوخته‏اي که در فقدان آب گوارا در حيرت و حزن به سر مي‏برد!
کوتاه سخن آن که غيبت امام عصر(ع) دوري ازتجلّي تمام خوبي‏هاست و در پرده بودن تمام روشنايي‏ها.
آري، شب سردغيبت، هنگامه به چاه افتادن‏هاست ؛گاه لرزيدن‏ها وترسيدن‏هاست؛بحبوحه گريستن‏ها و ناليدن‏هاست.
عصرغيبت، عصر محروميّت از چشمه گواراي ولايت است و دوران پرده‏نشيني يار و محجوبيِ جمال و کمال او. روزگار غيبت امام عليه السلام، هنگامه دوري از چشمه‏سار معرفت و زُلال هدايت حضرت اوست.
آن چه از تشعشع خُلق و خُوي او ديده مي‏شود از پس ابر سياهي است که بر چهره آفتاب افتاده و تابشي است از ميان روزنه‏هاي پرده هجران و چه زيباست آن لحظه که اين پرده برافتد و « أشْرَقَتِ الأرْضُ بِنُورِ رَبِّهَا»زمر 69:39. معني شود!