هنوز در غزل از اشک شمع مي‏دويد
کسي که خوب نديده، زبانه‏هامان را!
سياه مثل شبي، بي‏ستاره در باران
احاطه کرده غمي، حجم شانه‏هامان را
تو را قسم به غمِ عشق و اشک بي‏پايان
ز ما مگير همين، پشتوانه‏هامان را

سخن از«مهدي»عليه السلام، سخن از «هدايت» است.
سخن از «انتظار»، روايت «حرکت و پويايي» است.
«شوق رهايي»، «حرکت» مي‏آفريند، و نتيجه «جست‏وجو»، حصول «هدايت» است.
«شيعه بودن» با جمود و سکون سازگار نيست. «شيعه» يعني «پيرو» و لازمه «پيروي» جهت‏گيري «رفتار و روش»، و شکل‏گيري «سلوک و عمل» است.
«شيعه» مهدي‏(ع)بودن، با گمراهي و بي‏تفاوتي در برابر انحرافات نمي‏سازد.
و «انتظار ظهور» داشتن، با ماندن در تاريکي‏ها و تسليم در برابر وضع موجود قابل جمع نيست.