انتخاب فرمت ويدئويي- فصل چهارم

راهنماي فيلمسازي ديجيتالي

3 - ويژگي هاي فرمت ويدئويي

وقتي به صحبت هاي مهندسان خبره در زمينه فرمت هاي ويدئويي گوش دهيد، احتمالاً به خاطر ثقيل بودن واژه ها چيزي متوجه نمي شويد! به محض اين که به مشخصات فني فرمت هاي مختلف نگاه کنيد، عبارات زيادي را درباره نسبت فشرده سازي، نرخ داده و نسبت نمونه برداري رنگ خواهيد ديد. شايد تا به حال يک فرمت را انتخاب کرده باشيد، ولي به خاطر هزينه يا عدم وجود امکانات مرتبط ، درک مشخصات فرمت به شما کمک مي کند تا در فرآيند توليد به بيشترين کيفيت دست پيدا کنيد. اگر هنوز فرمت را انتخاب نکرده ايد، مقايسه مشخصات مربوط به فرمت هاي مختلف، انتخاب شما را واضح تر مي کند.
توجه داشته باشيد بسياري از فرمت ها با سخت افزار بخصوصي سازگاري دارند؛ بنابراين لازم است ابتدا اين نکته را در نظر بگيريد؛ براي مثال، اگر تصميم داريد که در يک نسبت منظري خاص فيلم بگيريد يا از واسط سخت افزاري ويژه اي براي انتقال فيلم به رايانه کمک بگيريد، بايد فرمت ويژه اين کار را انتخاب کنيد. در ادامه با بعضي از اين مفاهيم بيشتر آشنا مي شويم.

فشرده سازي (Compression )

براي جا دادن داده هاي بيشتري بر روي نوار و آسان تر کردن فرآيند پس توليد، بيشتر فرمت هاي ويدئوي ديجيتال نوعي از فشرده سازي داده ها را به کار خواهند برد. اين فرآيند فشرده سازي تا حد زيادي کيفيت تصوير را کاهش مي دهد. تصوير فشرده نشده داراي نسبت فشرده سازي 1:1 است، در حالي که تصوير فشرده شده با نرخ 1:10 محتوي ده درصد از داده هاي اصلي است. اگرچه به نظر مي رسد تصاوير فشرده با نسبت پايين تر، بهتر باشند، اما هميشه به اين صورت نيست؛ زيرا بعضي از الگوريتم هاي فشرده سازي از بقيه بهتر هستند.
بيشتر الگوريتم هاي فشرده سازي از طريق کاهش اطلاعات رنگي غيرضروري در هر فريم استفاده مي کنند. بيشترين اطلاعاتي که چشم شما دريافت مي کند، بر اثر تفاوتي که روشنايي در برابر تاريکي دارد ( يا همان لومينانس) ناشي مي شود؛ در حقيقت چشم شما در زمينه دريافت اطلاعات رنگي (يا همان کرومينانس) خيلي خوب نيست. از آن جايي که دوربين شما مي تواند رنگ هاي بيشتري را نسبت به چشم ثبت کند، نرم افزار فشرده سازي اطلاعاتي را که براي چشم حساسيت کمتري دارند، دور مي ريزد؛ در نتيجه به داده هاي رنگي کمتر و فايل هاي کوچک تر مي رسيم. تصوير با استفاده از نرم افزار COmpression DECompression) codec ) فشرده مي شود. متداول ترين انواع فشرده سازي ويدئوي ديجيتال عبارتند از : مبتني بر DV، مبتني بر M-JPEG , MPEG-2, DCT اگرچه بحث فراواني درباره برتري اين روش ها وجود دارد، اما در نهايت خودتان بايد با آزمون و خطا پيش برويد و تصميم بگيريد.

نسبت نمونه برداري رنگ (Color Sampling Ratio)

همان گونه که قبلا ذکر شد، چشم انسان نسبت به لومينانس قوي تر و نسبت به کرومينانس ضعيف تر است. زماني که يک دوربين ديجيتالي از تصوير نمونه برداري مي کند، به درجه اي که با آن از هر رنگ اصلي نمونه برداري مي کند «نسبت نمونه برداري رنگ» گفته مي شود. يک سيگنال ويدئويي کاملاً فشرده نشده - که با نام RGB نيز شناخته مي شود- داراي نسبت نمونه برداري رنگ 4:4:4 است. اولين عدد نشان دهنده سيگنال لوما (همان y ) و دو عدد بعدي نشان دهنده مؤلفه هاي متفاوت رنگ (همان Cr, Cb ) هستند که با هم يک سيگنال کروماي کامل را تشکيل مي دهند. عبارت 4:4:4 به اين معني است که براي هر پيکسل، چهار نمونه وجود دارد که از سيگنال لوما گرفته شده و دو قسمت مربوط به سيگنال کروما هستند.
يک نسبت نمونه برداري رنگ معادل 2:2:4 اين معني را مي دهد که در برابر هر چهار نمونه لوما، دو نمونه رنگي کاملاً متفاوت وجود دارند که به معني از دست دادن نيمي از جزئيات رنگي است. از آن جايي که اين جزئيات رنگي را چشم انسان نمي تواند دريافت کند. ارزش آن را دارد تا براي صرفه جويي در حجم حافظه دور انداخته شود. 2:2:4 نسبت نمونه برداري رنگي براي استاندارد ويدئويي ITU-BR601, DI است. فرمت هاي دي وي از نمونه برداري رنگ 1:1:4 استفاده مي کنند که مقدار کاهش رنگي است که براي بيننده قابل تشخيص است. چه بسا بايد خودتان مقايسه کنيد که مناسب کارتان هست يا نه. نظر به اين که تصاوير PAL به شيوه اي متفاوت با رنگ کار مي کنند، يک نسبت رنگي 5:2:4 در PAL معادل 1:1:4 در NTSC است.

تفکيک پذيري (Resolution )

تفکيک پذيري ويدئو از روي تعداد خطوط عمودي که در عرض تصوير بگنجد، سنجيده مي شود. از اين مقدار با نام «تفکيک پذيري خطي افقي» نيز ياد مي شود. با توجه به شيوه کار کردن چشم، مجموعه اي از خطوط سياه و سفيد بيشتر خاکستري به نظر مي رسند؛ به ويژه اگر به اندازه کافي نزديک به هم باشند. تفکيک پذيري خطي افقي نشان مي دهد که چه تعداد خطوط سياه و سفيد در يک تصوير جاي مي گيرند، قبل از اين که تصوير به رنگ خاکستري تمايل پيدا کند.
با توجه به ماهيت تفکيک پذيري خطي افقي، عوامل متعددي در کيفيت آن نقش دارند: نمايشگر (مونيتور) يا تلويزيون، سخت افزار دوربين و کيفيت بينايي شما. «تفکيک پذيري خطي عمودي» ثابت است و براي هر استاندارد ويدئويي فرق مي کند: 525 خط براي NTSC که 455 خط آن مرئي است و 625 خط براي PAL که 575 خط آن مرئي است.

نسبت منظري (Aspect Ratio)

نسبت طول يک تصوير به عرض آن «نسبت منظري» خوانده مي شود. تلويزيون و بيشتر نمايشگرهاي رايانه داراي نسبت منظري 3:4 (بخوانيد 4 به 3) هستند. تلويزيون هاي پروضوح و بيشتر فرمت هاي فيلم داراي نسبت منظري عريض تري هستند. به طور معمول، هر چه نسبت منظري عريض تر باشد، سينمايي تر است. در مقياس وسيع تر، انسان ها موجودات کوتاه قدي هستند و تمايل دارند تا اشيا را به صورت افقي و موازي با سطح زمين بسازند ( به جاي عمودي)؛ در نتيجه فيلمبرداري در فرمت عريض تر به شما اجازه مي دهد تا اطلاعات بيشتري در پرده جاي دهيد و به نمايشي واقعي تر مشابه با نحوه عملکرد بينايي انسان برسيد.
اگر حق انتخاب با شماست، نسبت منظري عامل بسيار مهمي است. اگر تصميم داريد تا خروجي نهايي بر روي فيلم باشد، بايد آن فرمت ويدئويي را انتخاب کنيد که نسبت منظري اش نزديک به فرمت نهايي مورد نظر شما باشد. تغيير نسبت منظري دشوار، وقت گير بوده و به صرف نيست. اگر درباره نسبت منظري نهايي مطمئن نيستيد، عريض ترين نوع ممکن را انتخاب کنيد.
نکته: براي نسبت هاي منظري از اسامي ديگري هم استفاده مي شود. به نسبت منظري 3:4 که اغلب براي تلويزيون و نمايشگرهاي رايانه به کار مي رود، عنوان 1/1:33 هم اطلاق مي شود؛ دليل اين مساله مقايسه راحت تر با نسبت هاي منظري فيلم است (جدول 2.4).
نکته : اجازه ندهيد تا اصطلاحات «دي وي» و «ميني دي وي » شما را گيج کنند؛ اين دو فرمت در واقع شبيه به هم هستند و تنها تفاوتشان در اندازه کاست آن هاست. بنابراين کاست کوچک فرمت ميني دي وي براي فيلمبرداري مناسب است و کاست بزرگ فرمت دي وي براي تدوين؛ اگرچه دليلي وجود ندارد که مانع شود تا شما با نوارهاي ميني دي وي تدوين کنيد.

شکل پيکسل ها (Pixel Shape)

با وجود آن که ممکن است صفحه نمايشگر و فريم تصوير داراي نسبت منظري يکسان 3:4 باشند، لزوماًٌ داراي پيکسل هايي با ابعاد مشابه نيستند؛ چون متأسفانه همه فرمت هاي ويدئويي از پيکسل هايي با شکل يکسان استفاده نمي کنند. بله، در کنار همه نگراني ها و پيچيدگي ها بايد به شکل تک تک پيکسل ها هم فکر کنيد!
نمايشگر رايانه شما- همچون بسياري از فرمت هاي ويدئويي- از پيکسل هاي مربعي استفاده مي کند؛ يعني يک نمايشگر با تفکيک پذيري (رزولوشن) 480×640 داراي نسبت منظري 3:4 خواهد بود. DI , DVD PRO , DV CAM , DV (که گاهي به اشتباه آن را CCIR-601 مي نامند) همگي از پيکسل هاي مربعي استفاده کرده و به تفکيک پذيري 468×720 نياز دارند تا به نسبت منظري مشابه 3:4 برسند؛ ولي صبر کنيد، وضعيت از اين هم بدتر است: فرمت هاي NTSC , DI از پيکسل هاي مستطيل شکل که کشيدگي عمودي دارند، استفاده کرده. در حالي که فرمت هاي DI PAL پيکسل هاي مستطيل شکلي را که کشيدگي افقي دارند، به کار مي برند. مشکل تمايز در شکل پيکسل ها زماني بروز مي کند که شما از يک فرمت مستطيل شکل به فرمت مربع شکل برويد.
از آن جايي که شما مي توانيد به صورت نرم افزاري با پيکسل هاي متفاوت کار کنيد، شکل پيکسل در هنگام انتخاب فرمت واقعاً يک مشکل به حساب نمي آيد؛ ولي اگر تصميم داريد از تصاوير با جلوه هاي تصويري زيادي استفاده کنيد، شکل پيکسل اهميت بيشتري مي يابد. اگر قبلاً تصاوير فراواني با تفکيک پذيري 480×640 گرفته ايد و نمي خواهيد که تغيير شکل پيدا کنند، بايد فرمتي با پيکسل هاي مربعي انتخاب کنيد. بعداً درباره شکل هاي مختلف پيکسل ها صحبت مي کنيم.

رنگ آنالوگ (Analog Color)

با وجود آن که ممکن است سخت افزار شما ديجيتالي باشد، همه فرمت هاي ديجيتالي از اتصالات (کانکتورهاي)آنالوگ براي ارتباط با نمايشگر، رايانه يا ساير تجهيزات استفاده مي کنند. سه نوع کانکتور ويدئويي آنالوگ وجود دارد و هر کدام به شيوه جداگانه اي با رنگ رفتار مي کنند (براي کسب اطلاعات بيشتر در مورد کابل ها و کانکتورها به فصل يازدهم مراجعه کنيد). اين کانکتورها (به ترتيب افزايش کيفيت ) عبارتند از :
-ويدئوي مرکب (Composite Video): همه اطلاعات لومينانس و کرومينانس را به يک سيگنال (که همان سيگنال مرکب است) تبديل مي کند. اين کانکتور معمولاً از طريق اتصال RCA يا BNC به نمايشگر متصل مي شود.
- Y/S Video ) S-Video ) : سيگنال ويدئويي را به دو قسمت تقسيم مي کند: لومينانس و کرومينانس. نتيجه اين کار، کيفيت بهتر سيگنال است؛ ولي نه به اندازه کانکتور بعدي .
- ويدئوي مجزا (Component Video): سيگنال ويدئويي را به چهار قسمت مختلف تقسيم مي کند: YRGB که در آن Y = لومينانس ؛ R = قرمز؛ G = سبز و B = آبي . در نتيجه، به کيفيت بهتري در مقايسه با دو کانکتور قبلي مي رسيم. اين کانکتور از چهار اتصال مجزاي BNC ( هر کدام براي يک سيگنال ويدئويي) براي ارتباط استفاده مي کند.

نرخ داده ها (Data Rate)

همان گونه که بحث شد، يک دوربين ويدئوي ديجيتال، سيگنال ويدئويي اش را رقومي (ديجيتايز) کرده و داده حاصل را بر روي نوار(تيپ) همچون يک فايل ديجيتالي ذخيره مي کند. ميزان اطلاعاتي که يک فرمت بخصوص براي هر ثانيه تصوير ذخيره مي کند، از طريق «نرخ داده» آن حساب مي شود؛ براي مثال فرمت ميني دي وي داراي نرخ داده 25 مگابيت در ثانيه (Mbps) است؛ يعني به ازاي هر ثانيه تصوير، 25 مگابيت اطلاعات ذخيره مي شود (اگر صدا، اطلاعات کد زماني و ساير داده هاي جاگير را که لازم است ذخيره شود به حساب بياوريد، ميني دي وي در واقع داري نرخ داده Mbps 36 است). از طرف ديگر DVC PRO 50 ، 50 مگابيت اطلاعات را براي هر ثانيه تصوير ذخيره مي کند.
همان طور که ممکن است حدس بزنيد، اطلاعات بيشتر به معني تصوير بهتر است و عدد Mbps 50 يکي از دلايل کيفيت بهتر DVC PRO 50 نسبت به ميني دي وي است.

صدا (Audio)

بسياري از فرمت هاي ديجيتالي گزينه هايي براي نرخ نمونه برداري صدا در اختيارمان مي گذارند که نشان دهنده تفکيک پذيري صداست؛ همچون تصاوير، تفکيک پذيري بيشتر، بهتر است. اگرچه صداي ديجيتالي حرفه اي با نرخ 44/1 کيلوهرتز(با کيفيت سي دي ) با 48 کيلوهرتز (با کيفيت DAT) نمونه برداري مي شود، ولي تمايز ناچيز در کيفيت براي شنونده محسوس خواهد بود. مي توان با قريب نزديک به يقين گفت که همه فرمت هاي ويدئويي ديجيتال، دست کم داراي کيفيت 44/1 کيلوهرتز هستند. چه بسا مهم است بدانيم که نرخ نمونه برداري صدايتان چقدر است تا بتوانيد کيفيت آن را در توليد و پس توليد حفظ کنيد.

سرعت، اندازه و زمان نوار

هر فرمت داراي مجموعه اي از زمان هاي مخصوص به خود است؛ اگرچه هيچ کدام از فرمت ها، نوارهايي بيشتر از نود دقيقه ندارند. اگر پروژه نهايي تان قرار است بيش از نود دقيقه باشد، لازم است تا از دو نوار براي نسخه اصلي خود استفاده کنيد. براي پخش تلويزيوني به ندرت با اين مشکل مواجه مي شويم؛ چون احتمالاً پيام هاي بازرگاني در تدوين نهايي وارد مي شود. براي فيلم هاي داستاني بايد مراقب باشيد که يک وقفه کوتاه بدهيد تا تغييرحلقه امکان پذير شود. به طور معمول نوارهاي کوتاه تر براي پروژه هاي کوتاه تر مناسب هستند؛ نظير پيام هاي بازرگاني، فيلم هاي آموزشي و صنعتي .
نکته : به عنوان آخرين مثال در استفاده از نوارهاي با طول کوتاه، بد نيست که طناب (آلفرد هيچکاک) را تماشا کنيد. از آن جايي که هيچکاک مي خواست تا حس نمايشي را که داستان از آن اقتباس شده بود به فيلم منتقل کند، تصميم گرفت تا فيلم را تدوين نکند؛ در عوض، فيلمبرداري را تا جايي که حلقه فيلم اجازه مي داد، ادامه داد؛ يعني ده دقيقه. وقتي هر حلقه از فيلم به انتهايش نزديک مي شد، او به آرامي دوربين را به پشت يک شخص يا شي متمايل مي کرد، دوربين را متوقف کرده، فيلم را تعويض و دوباره شروع به فيلمبرداري مي کرد. به طرز شگفت آوري شما به سختي در حين تماشا متوجه اين تدوين مي شويد.
همان گونه که دستگاه پخش ويدئوي شما در منزل اجازه ضبط با سرعت هاي مختلف را مي دهد، بعضي از فرمت ها نيز امکان ضبط در حالت SP يا LP را در اختيار مي گذارند. البته سرعت ضبط متغير، عاملي نيست که شما نگران آن باشيد. شما بهترين کيفيت ممکن را مي خواهيد و بنابراين بايد هميشه با بيشترين سرعت ضبط کنيد.
فرمت هاي مختلف معمولاً از تجهيزاتي استفاده مي کنند که واسط هاي ديجيتالي مختلفي دارند. اين واسط ها ( نظير کابل فايرواير) براي ورود / خروج تصاوير به رايانه ضروري هستند. بنابر سخت افزاري که استطاعت (خريد) آن را داريد، ممکن است به واسط خاصي احتياج پيدا کنيد. در مورد وسايل ورودي و خروجي (I/O ) ديجيتالي، به طور مفصل در فصل پنجم بحث مي کنيم. در حال حاضر، به خاطر داشته باشيد که بايد هنگام انتخاب يک فرمت وسايل ورودي و خروجي را نيز مد نظر بياوريد.

4 - فرمت هاي ويدئويي

خوشبختانه اگر بخش هاي قبلي را خوانده باشيد، اکنون ايده بهتري نسبت به عوامل متمايزکننده و فرمت ها نسبت به هم داريد. در فهرست پيش رو، مزايا و معايب تعدادي از فرمت هاي ويدئويي مختلف را آورده ايم. اگر نگاهي به آن بيندازيد، درک بهتري در مورد نحوه استفاده از هر فرمت به دست مي آوريد:
فرمت هاي مصرفي آنالوگ : بيشتر مردم با (فرمت هاي)S-VHS, VHS ، بتاماکس، 8 ميليمتري و Hi8 که براي ويدئوي خانگي توسعه داده شده اند، آشنايي دارند. اين فرمت ها بسيار ارزانند؛ اما کيفيت پايين تصويرشان، بسياري از تهيه کنندگان جدي را باز مي دارد. کمي بيشتر هزينه و با فرمت دي وي فيلمبرداري کنيد.
Digital 8 : اين فرمت يک فرمت 8 ميليمتري مصرفي است که با نيت جايگزين شدن ( به جاي ) فرمت آنالوگ Hi8 ابداع شده است.
- دي وي: به عنوان يک جايگزين ديجيتالي براي فرمت هاي ويدئويي که قبلاً به آن ها اشاره شد، عرضه شده است. اين فرمت از انتظارات سازندگان فراتر رفته است. دي وي داراي نرخ 25 مگابيت در ثانيه (Mbps)، نسبت نمونه برداري رنگ 1:1:4 و نسبت فشرده سازي 1:5 است. همچنين کيفيت تصويرش معمولاً بهتر از بتاکم اس پي است.
- دي وي کم : شرکت سوني با عرضه اين فرمت، يک نوار ويدئويي را با سرعت بيشتر - ولي نه با کيفيت به اندازه DVC PRO - در اختيار مي گذارد. نوارهاي اين فرمت از لحاظ جنس شبيه به دي وي هستند. تصاوير نهايي کيفيتي بالاتر داشته که مناسب کاربران صنعتي است؛ اما سريع تبديل به فرمت محبوب براي پخش تلويزيوني (برودکست) شد.
- DVC PRO : اين فرمت که محصول شرکت جي وي سي است، سرعت بيشتري نسبت به دي وي و دي وي کم داشته، ولي کيفيتش همچنان جاي بحث دارد.
- سه چهارم اينچ يوماتيک: اين فرمت که در دهه 1960 ابداع شد، داراي نوارهاي سه چهارم اينچي و آنالوگ است و همچنان مورد استفاده موسسات دولتي، آموزشي و صنعتي قرار مي گيرد. کيفيت تصاوير آن بسيار پايين تر از فرمت دي وي است.
- D-9 : توسط شرکت جي وي سي ابداع شد و فرمت ارتقايافته S-VHS است. اين فرمت داراي کيفيت بهتر 2:2:4 و قيمت ارزان تر نسبت به بتاکم ديجيتال است؛ البته «ارزان تر نسبت به بتاکم ديجيتال» هنوز خيلي گران است!
- بتاکم اس ايکس: يک فرمت ديجيتالي که اساساً کاربردهاي مهندسي و جمع آوري ماهواره اي اخبار (SNG) را هدف گرفته بود.
- بتاکم ديجيتال يا به اختصار Digi Beta: شرکت سوني اين فرمت را در سال 1993 و به عنوان ارتقا يافته ديجيتالي بتاکم اس پي معرفي کرد. کيفيت بسيار بالايش آن را به گزينه محبوب در مورد تهيه نسخه هاي اصلي پخش تلويزيوني (برودکست مستر) تبديل کرده است. بسياري از فيلم هاي پر هزينه ديجيتالي نظير باشگاه فرهنگي بوئناويستا با اين فرمت فيلمبرداري شده است. دستگاه هاي پخش بتاکم ديجيتال قادر به پخش (و نه ضبط) نوارهاي بتاکم اس پي هستند.
- D-I : در ميانه دهه 1980 به وسيله شرکت سوني معرفي شد. D-I اولين فرمت واقعي ويدئوي ديجيتال است. با کيفيت تصويري فوق العاده اي که دارد، بيشتر براي تهيه نسخه اصلي (مسترينگ)، پخش تلويزيوني (برودکست)، ترکيب بندي (کمپوزيسيون) و پويانمايي (انيميشن) به کار مي رود تجهيزات و نوارهاي اين فرمت بسيار گران هستند و در خارج استوديو زياد استفاده نمي شوند.
- D-2 : در ميانه دهه هشتاد توسط شرکت Ampex عرضه شد. D-2 يک فرمت نوار ديجيتالي مرکب است که به عنوان محبوب ترين فرمت تهيه نسخه اصلي در تلويزيون آمريکا جايگزين ديجيتال بتاکم شده است.
D-5 , D-3 : يکي از فرمت هاي بسيار با کيفيت ديجيتالي و استوديويي که براي تهيه نسخه اصلي به کار مي رود و به وسيله پاناسونيک عرضه شده است.
- D-5 HD : نوع پروضوح D-5 است. اين فرمت، استاندارد تلويزيون پروضوح آمريکا (HD TV) بوده که داراي نرخ داده 1/2 مگابيت در ثانيه، 1080 خط پويش خط در مياني و 720 خط پويش پيش رونده است.
- HD CAM : يک فرمت پر وضوح که از طرف سوني به بازار عرضه شده است. اين فرمت قابليت تغيير بين NTSC, PAL را داشته و يک نرخ فريم اختياري به صورت 24 فريم در ثانيه (fps) دارد. هدف آن طيف وسيع فيلم ويدئوي ديجيتال است .
نکته : به فرآيند تغيير از فرمت ديجيتال به فرمتي ديگر، تغيير فرمت (Transcoding) گفته مي شود. اين فرآيند بهينه نيست و تا حد امکان بايد از انجامش اجتناب شود.

حالا کدام فرمت را انتخاب کنم ؟

با توجه به پرسش اصلي مان در مورد خروجي پروژه تان، ما فرمت هاي زير را پيشنهاد مي کنيم:
- اينترنت / چند رسانه اي : اگرچه کيفيت پايين ويدئوي اينترنتي به معني امکان استفاده از VHS يا Hi8 است، ولي (توصيه مي کنيم که ) کمي پول اضافه خرج کنيد و به صورت دي وي بگيريد. کيفيت بالاتر به معني تصوير بهتر و انعطاف بيشتر در فيلمبرداري و جلوه (افکت) ها است.
- ويدئو : DVC PRO , DV CAM , DV گزينه هاي خوبي براي يک پخش ويدئويي هستند؛ زيرا همگي کيفيتي مناسب تهيه نسخه اصلي دارند .
- پخش تلويزيوني: به طور ايده آل فرمت انتخابي يکي از استانداردهاي پخش تلويزيوني نظير بتا اس پي يا ديجيتال بتاکم است. اگر چه مي توانيد به صورت DVCAM , DV يا DVC PRO فيلمبرداري کرده و بعداً انتقال پر هزينه اي به روي Beta Digi انجام دهيد.
- نمايش سينمايي: از لحاظ نظري، شما قادريد تا با هر فرمتي و به هدف انتقال نهايي به روي فيلم ضبط کنيد. ما تعدادي فيلم مستند فوق العاده به فرمت Hi8 ديده ايم. چه بسا اگر «کيفيت» دل مشغولي اصلي شماست، مي توانيد فرمت ديجيتالي بهتري را در استاندارد PAL انتخاب کنيد. DV CAM يا Digi Beta گزينه هاي ارجح هستند، ولي Mini DV يا DVC PRO مي توانند انتخاب جايگزين مناسبي باشند.

يا شايد مهم نباشد ...

در دهه 1980 هنرمندان ويدئويي عادت به خريد دوربين هاي ارزان قيمت Pixelvision داشتند که در اصل اسباب بازي کودکان بودند. اين دوربين ها، ويدئو را بر روي کاست هاي استاندارد صدا ضبط مي کردند و نتيجه (حاصل شده) تصاوير بسيار دانه اي (گريني) با تفکيک پذيري کم و سياه و سفيد بود. با اين حال، در مقايسه با تصاوير شفاف ديجيتال بتاکم بسيار جالب به نظر مي رسيدند. شما به ويدئوي 2:2:4 نياز نداريد تا يک پروژه جذاب توليد کنيد. اگر محتوا جذاب باشد، هيچ کس نسبت به فشرده سازي تصوير که در صحنه هاي تاريک نمود بيشتري دارد، شکايت نخواهد کرد؛ ولي لازم است که خيلي زود درباره نياز پروژه خود و گردش کار آن تصميم بگيريد. با اين کار، تجهيزات معلوم مي شود که تأثير زيادي بر نحوه فيلمبرداري دارد. اگر تصميم به استفاده از فرمت نوار ويدئويي داريد، زمان آن فرا رسيده که نگاهي جدي به سخت افزار بيندازيد.

Video Formats		Video Aspect Ratios	Film Formats		Film Aspect Patios
NTSC, PAL, or SECAM Television		1.33.1	Super 8mm		1.33.1
640 × 480 pixcl computer screen		1.33.1	16mm		18.13
MiniDV		1.33.1	Super 16mm		5.3
DVCPro		1.33.1	35mm(projected)		3.2
DVCAM		1.33.1	35mmfull		1.33.1
DVCPro 50		1.33.1	Vistavision		3:2
Digitals	1.33.1		65mm		16:7
Digital Betacam	1.33.1		IMAX	6:5
Betacam SP	1.33.1		70mm	219:1
DI	1.33.1		Techniscope	2.35:1
HDTV	16:9orI.78:I

جدول 4-2
منبع:نشريه صنعت سينما ،شماره 85
/خ