تظاهرات خارج كبدي هپاتيت C

عفونت HCV بجز درگيري كبدي ممكن است برخي تظاهرات خارج كبدي هم ايجاد كند كه به 4 گروه عمده زير تقسيم مي شوند:
1- بيماريهاي خوني2- بيماريهاي خودايمني3- اختلالات كليوي4- بيماريهاي پوستي
در بين اختلالات خوني شايعترين بيماري همراه HCV كرايوگلوبولينمي ( cryglobulinemia EMC Essential mixed ) مي باشد. پيشنهاد شده هر بيماري كه داراي تظاهرات EMC است از نظر HCV هم بررسي شود.بيماريهاي خودايمني نظير تيروئيديت، سيالوآذنيت و ITP هم ممكن است به وجود آيند. اتوآنتي باديهاي هپاتيت اتوايمون نظير ANA,SMA,Anti LKM هم ممكن است مثبت شوند.در مواردي از بيماران HCV مثبت ممكن است گلومرولونفريت (MPGN) ديده شود كه اغلب همراه EMC است. انواعي از واسكوليتها در هپاتيت C گزارش شده ولي مهمترين بيماري پوستي همراه HCV پورفيرياي جلدي (porphyria cutanea tarde ) است. تا ماه چهارم به حالت عادي باز مي گردد اگر بيش از 6 ماه ALT بالا بماند بايد به فرم مزمن شك كرد. گاهي تمام شواهد سرولوژيك منفي مي شوند و ويروس بصورت نهفته در نسخ كبدي باقي مي ماند (occult infection ) .هپاتيت C : اين ويروس مدتها با عنوان nonA-nonB نام برده مي شد و در حدود 12 سال است كه از خون بيماران جدا شده است .ميزان شيوع بين المللي آن حدود 3% برآورد مي شود. HCV ويروس RNA دار تك رشته اي است كه از طريق خون و فرآورده هاي آلوده، سرنگ مشترك، تماس جنسي، مواجهه شغلي (پرسنل بهداشتي و آزمايشگاهي) و نيز ساير موارد percutaneous منتقل مي شود هپاتيت C حاد معمولاً بدون علامت بوده و توجه كسي را جلب نمي كند. علايم دوره حاد non specific است و شامل زردي، خستگي، بي اشتهايي، ضعف و كوفتگي عمومي است. اين علايم در كمتر از 25% بيماران ديده مي شود و بقيه كاملاً بدون علامت هستند. در مقابل 85% موارد ابتلا، مزمن مي شود. ميزان ترانس آمينازها و بيلي روبين به اندازه هپاتيت حاد A,B بالا نمي رود. تقريباً اكثريت قريب به اتفاق بيماران در فاز مزمن نمي شود. تستهاي سرولوژي براي HCV كلاً به دو دسته تقسيم مي شوند. تستهاي ايمونولوژيك (نسلهاي مختلف RIBA, ELISA ) ، تستهاي ملكولي (…,PCR) هپاتيت D : ويروس هپاتيت ي ويروس ناقص RNA دار بوده كه براي تكميل سيكل replicative خود احتياج به HbsAg به طور متوسط حدود 5% ناقلين هپاتيت B به اين ويروس هم آلوده هستند. HDV يا همزمان با HBV منتقل مي شود (coinfection) و يا بعداً بيمار ناقل را گرفتار مي كند (super infection) و اغلب اوقات از طريق drug abuse انتقال مي يابد. در حالت co unfection بيشتر بيماران بهبودي كامل مي يابند( تقريباً به همان نسبت HBV تنها ) ولي احتمال فولمينانت شدن بيشتر است. در superinfection پيشرفت به سوي سيروز بيشتر از HBV تنها است. واكسيناسيون بر عليه HBV مانع اكتساب HDV هم مي شود.ويروس هپاتيت E از طريق مدفوعي دهاني منتقل مي شود. راه انتقال فرد به فرد نادرست است مهمترين عامل آلوده كننده كه اغلب اپيدمي هاي اين ويروس ناشي از آن است، آب آلوده مي باشد عفونت با HEV مثل هپاتيت self limit A بوده و سكل خاصي نمي گذارد.ويروس هپاتيت G هنوز تحت مطالعه است و به نظر مي آيد پاتوژنز آن بيشتر شبيه به ويروسهاي C,B باشد.برخي ويروسها ديگر به ويژه CMV, EBV در حين درگيري جنرال ممكن است كبد را هم درگير كنند. درمان اين ويروسها هم supportive است. در صورت آلودگي با هرپس سيمپلكس مصرف آسيكلووير مانع فولمينانت شدن مي شود.
منبع:WWW.IRTEB.COM
/خ