پرسش :
درباره وجوب نماز و فوايد آن توضيح دهيد؟
پاسخ :
«أقم الصَّلاة لذكرى»(1) «نماز رابه ياد من به پاى داريد».
نماز تنها در شريعت اسلام تشريع نشده است بلكه اين عبادت در اديان پيشين نيز به شكلهاى مختلفى وجود داشت. قرآن مجيد، آن را از وصاياى چند تن از پيامبران(2) و امام صادقعليه السلام، آن را آخرين و مهمترين سفارشهاى پيامبران دانسته است.(3) نماز ستون دين و مهمترين و با ارزشترين عبادتها است كه اگر در درگاه خداوند پذيرفته شود، عبادتهاى ديگر نيز قبول مىشود و اگر پذيرفته نشود، اعمال ديگر نيز ارزش نخواهد داشت. از اين رو ترك آن، از بزرگترين گناهان كبيره است. پيامبرصلى الله عليه وآله فرمود: «كسى كه به نماز اهميت ندهد و آن را سبك بشمارد، سزاوار عذاب آخرت است». نماز داراى آثار و بركاتى است از جمله:
1. احياى ذكر خدا در فرد و جامعه (أقم الصَّلاة لذكرى)
2. كسب آرامش درونى (ألا بذكر اللَّه تطمئنُّ القلوب)
3. بهترين عامل باز دارنده از فحشا و منكر (إنَّ الصَّلاة تنهى عن الفحشاء و المنكر)
4. بهترين وسيله تقوا و پرهيزكارى (يا أيُّها النَّاس اعبدوا لعلَّكم تتَّقون).
نماز يازده جزء واجب دارد: نيت، تكبيرة الاحرام، قيام (ايستادن هنگام تكبيرة الاحرام و قيام متصل به ركوع)، ركوع، سجود، قرائت، ذكر، تشهد، سلام، ترتيب، موالات. بعضى از اين اجزا ركن نماز محسوب مىشود يعنى، اگر انسان آنها را بهجا نياورد يا در نماز اضافه كند، نمازش باطل مىشود خواه از روى عمد باشد يا به طور اشتباه (پنج مورد اول) بر خلاف باقى اجزا كه اگر انسان آنها را از روى اشتباه و فراموشى بهجا نياورد يا اضافه كند، نمازش باطل نمىشود. رعايت بعضى از امور نيز حضور قلب را زياد مىكند و در نتيجه نماز در پيشگاه حق پذيرفتهتر خواهد بود مانند:
الف. نمازگزار چشمها را نبندد.
ب. با انگشتان، دستها و موى سر يا صورت بازى نكند.
ج. در هنگام خواندن حمد يا سوره و يا ذكر، براى شنيدن حرف كسى سكوت نكند.
د. از هر كارى كه خضوع و خشوع را از بين مىبرد، اجتناب ورزد.
نماز يك تركيب و هيئت خاصى دارد كه اگر نمازگزار به شكل و صورت آن خلل وارد سازد، نماز از بين رفته و در نتيجه باطل مىشود. اين موارد عبارت است از: سخن گفتن، خنديدن با صدا (نه لبخند)، گريستن براى كار دنيايى، روى از قبله بر گرداندن، خوردن و آشاميدن، بر هم زدن صورت نماز و كم و زياد كردن اركان نماز. اينها را مبطلات نماز نيز مىگويند.
پىنوشت
(1) طه (20)، آيه 14.
(2) پيامبران ياد شده عبارتاند از: اسماعيل، لقمان، موسى، عيسى و پيامبر اسلام.
(3)» احبُّ الاعمال الى اللَّه عزَّ وجلَّ الصَّلاة و هى آخر وصايا الانبياء «: كافى، ج 3.
«أقم الصَّلاة لذكرى»(1) «نماز رابه ياد من به پاى داريد».
نماز تنها در شريعت اسلام تشريع نشده است بلكه اين عبادت در اديان پيشين نيز به شكلهاى مختلفى وجود داشت. قرآن مجيد، آن را از وصاياى چند تن از پيامبران(2) و امام صادقعليه السلام، آن را آخرين و مهمترين سفارشهاى پيامبران دانسته است.(3) نماز ستون دين و مهمترين و با ارزشترين عبادتها است كه اگر در درگاه خداوند پذيرفته شود، عبادتهاى ديگر نيز قبول مىشود و اگر پذيرفته نشود، اعمال ديگر نيز ارزش نخواهد داشت. از اين رو ترك آن، از بزرگترين گناهان كبيره است. پيامبرصلى الله عليه وآله فرمود: «كسى كه به نماز اهميت ندهد و آن را سبك بشمارد، سزاوار عذاب آخرت است». نماز داراى آثار و بركاتى است از جمله:
1. احياى ذكر خدا در فرد و جامعه (أقم الصَّلاة لذكرى)
2. كسب آرامش درونى (ألا بذكر اللَّه تطمئنُّ القلوب)
3. بهترين عامل باز دارنده از فحشا و منكر (إنَّ الصَّلاة تنهى عن الفحشاء و المنكر)
4. بهترين وسيله تقوا و پرهيزكارى (يا أيُّها النَّاس اعبدوا لعلَّكم تتَّقون).
نماز يازده جزء واجب دارد: نيت، تكبيرة الاحرام، قيام (ايستادن هنگام تكبيرة الاحرام و قيام متصل به ركوع)، ركوع، سجود، قرائت، ذكر، تشهد، سلام، ترتيب، موالات. بعضى از اين اجزا ركن نماز محسوب مىشود يعنى، اگر انسان آنها را بهجا نياورد يا در نماز اضافه كند، نمازش باطل مىشود خواه از روى عمد باشد يا به طور اشتباه (پنج مورد اول) بر خلاف باقى اجزا كه اگر انسان آنها را از روى اشتباه و فراموشى بهجا نياورد يا اضافه كند، نمازش باطل نمىشود. رعايت بعضى از امور نيز حضور قلب را زياد مىكند و در نتيجه نماز در پيشگاه حق پذيرفتهتر خواهد بود مانند:
الف. نمازگزار چشمها را نبندد.
ب. با انگشتان، دستها و موى سر يا صورت بازى نكند.
ج. در هنگام خواندن حمد يا سوره و يا ذكر، براى شنيدن حرف كسى سكوت نكند.
د. از هر كارى كه خضوع و خشوع را از بين مىبرد، اجتناب ورزد.
نماز يك تركيب و هيئت خاصى دارد كه اگر نمازگزار به شكل و صورت آن خلل وارد سازد، نماز از بين رفته و در نتيجه باطل مىشود. اين موارد عبارت است از: سخن گفتن، خنديدن با صدا (نه لبخند)، گريستن براى كار دنيايى، روى از قبله بر گرداندن، خوردن و آشاميدن، بر هم زدن صورت نماز و كم و زياد كردن اركان نماز. اينها را مبطلات نماز نيز مىگويند.
پىنوشت
(1) طه (20)، آيه 14.
(2) پيامبران ياد شده عبارتاند از: اسماعيل، لقمان، موسى، عيسى و پيامبر اسلام.
(3)» احبُّ الاعمال الى اللَّه عزَّ وجلَّ الصَّلاة و هى آخر وصايا الانبياء «: كافى، ج 3.
