سیره درس آموز ائمه اطهار(علیهم السلام) نخست در استخاره نوع اول یعنی طلب خیر از خداوند متعال بوده است. امیرمؤمنان علی(علیه السلام)، توصیه پیامبر اکرم(صلّی الله علیه و آله و سلم) را به وی هنگام مأموریت خود به یمن این گونه با زگو می کند :
«رسول خدا (صلّی الله علیه و آله و سلم) مرا به سوی یمن فرستاد ودر همان موقع سفارش فرمودند :
یا علی! هیچ کس دچار حیرت و سرگردانی و پشیمان نشد وقتی مشورت نمود«. فروع کافی /ج3/ص470.»
از سوی دیگر امام جعفر صادق (علیه السلام) بلاها وگرفتاریهای بعد ازعمل به استخاره را موجب پاداش الهی دانسته است. «بحارالانوار /ج88/ص223»
بخش دیگری از سخنان معصومین(علیهم السلام) درباره استخاره به وسیله دعا است؛ بدین بیان که در تمام کارهایی که انسان انجام می دهد. بین خود و خداوند ارتباط قلبی برقرار کند و از او خیر، موفقیت و سعادتمندی خود را بخواهد؛ چرا که دعا باعث جلب رحمت الهی می شود :
قل مایعبوکم ربی لولا دعاکم؛ بگو ای رسول ما خداوند متعال هیچ اعتنایی به شما نمی کرد اگر دعای شما نبود. (فرقان 77)
بخش دیگر درباره استخاره با قرآن است. گفتنی است که استخاره با قرآن، طلب خیر و شناخت سعادت است، ولی تفأل به قرآن، به معنای درخواست پیش گویی، آگاهی از عاقبت کار و خبر یافتن از غیب است و از این رو، در برخی از روایات از رو آوردن افراد به تفأل نهی و گفته شده است :« لا تتفأل بالقرآن» (وسائل الشیعه/ ج 8، ص 70 تا 80)
نوع دیگر استخاره، استخاره با نماز است که مورد توجه ائمه اطهار(علیهم السلام) بوده است؛ چنان که برای تزویج، از امام رضا (علیه السلام) چنین نقل شده است:
اذا اردت تزویج واستخر فامض ثم صل رکعتین و ارفع یدک و قل : اللهم انی ارید التزویج فسهل لی من النساء احسنهن خَلقا و خُلقا و اعفهن فرجاً و احفظهن نساً فیّ و فی مالی و اکملهن جمالاً و اکثرهن اولاداً. (بحار الانوار جلد 103 صفحه 268)
علامه مجلسی(رحمت الله علیه) با توجه به این حقیقت که استخاره تضرع شدید درونی و شخصی و حالتی عرفانی است که در لحظه تردید و دودلی به شخص مضطر دست می دهد، به گونه ای که با همه وجود خود را از درون با مبدأ أعلا و افق بی نهایت ملکوت پیوند می دهد و از او چاره می طلبد، می فرماید:
بهتر آن است که هرکس برای خودش استخاره کند؛ زیرا ما هیچ حدیثی نداریم که شخصی به وکالت از دیگری استخاره کند و اگر وکالت در استخاره جایز یا بهتر بود، شایسته و سزاوار بود که اصحاب از امامان(علیهم السلام) تقاضای استخاره کنند و اگر چنین چیزی می بود، نقل می شد و دست کم یک روایت در این مورد به ما می رسید. به علاوه آن کس که مضطر و حاجت مند است، اگر خودش استخاره کند، به اجابت نزدیک تر است و دعای او به اخلاص در نیت نزدیک تر خواهد بود. (بحار الانوار/ ج 88، ص 285)
علامه مجلسی(رحمت الله علیه) به گفتار سید بن طاووس استناد کرده که فرموده است. من حدیث صریحی ندیده ام کسی برای دیگران استخاره کند و اصل آن است که هرکس برای خودش استخاره نماید. (بحار الانوار/ ج 88، ص 285)
البته از باب برآوردن حاجت مؤمنان استخاره کردن برای دیگران اشکالی ندارد.
به نقل از کتاب استخاره و نقش آن در زندگی/ احمد لقمانی
منبع:hawzah.net
/ع
«رسول خدا (صلّی الله علیه و آله و سلم) مرا به سوی یمن فرستاد ودر همان موقع سفارش فرمودند :
یا علی! هیچ کس دچار حیرت و سرگردانی و پشیمان نشد وقتی مشورت نمود«. فروع کافی /ج3/ص470.»
از سوی دیگر امام جعفر صادق (علیه السلام) بلاها وگرفتاریهای بعد ازعمل به استخاره را موجب پاداش الهی دانسته است. «بحارالانوار /ج88/ص223»
بخش دیگری از سخنان معصومین(علیهم السلام) درباره استخاره به وسیله دعا است؛ بدین بیان که در تمام کارهایی که انسان انجام می دهد. بین خود و خداوند ارتباط قلبی برقرار کند و از او خیر، موفقیت و سعادتمندی خود را بخواهد؛ چرا که دعا باعث جلب رحمت الهی می شود :
قل مایعبوکم ربی لولا دعاکم؛ بگو ای رسول ما خداوند متعال هیچ اعتنایی به شما نمی کرد اگر دعای شما نبود. (فرقان 77)
بخش دیگر درباره استخاره با قرآن است. گفتنی است که استخاره با قرآن، طلب خیر و شناخت سعادت است، ولی تفأل به قرآن، به معنای درخواست پیش گویی، آگاهی از عاقبت کار و خبر یافتن از غیب است و از این رو، در برخی از روایات از رو آوردن افراد به تفأل نهی و گفته شده است :« لا تتفأل بالقرآن» (وسائل الشیعه/ ج 8، ص 70 تا 80)
نوع دیگر استخاره، استخاره با نماز است که مورد توجه ائمه اطهار(علیهم السلام) بوده است؛ چنان که برای تزویج، از امام رضا (علیه السلام) چنین نقل شده است:
اذا اردت تزویج واستخر فامض ثم صل رکعتین و ارفع یدک و قل : اللهم انی ارید التزویج فسهل لی من النساء احسنهن خَلقا و خُلقا و اعفهن فرجاً و احفظهن نساً فیّ و فی مالی و اکملهن جمالاً و اکثرهن اولاداً. (بحار الانوار جلد 103 صفحه 268)
علامه مجلسی(رحمت الله علیه) با توجه به این حقیقت که استخاره تضرع شدید درونی و شخصی و حالتی عرفانی است که در لحظه تردید و دودلی به شخص مضطر دست می دهد، به گونه ای که با همه وجود خود را از درون با مبدأ أعلا و افق بی نهایت ملکوت پیوند می دهد و از او چاره می طلبد، می فرماید:
بهتر آن است که هرکس برای خودش استخاره کند؛ زیرا ما هیچ حدیثی نداریم که شخصی به وکالت از دیگری استخاره کند و اگر وکالت در استخاره جایز یا بهتر بود، شایسته و سزاوار بود که اصحاب از امامان(علیهم السلام) تقاضای استخاره کنند و اگر چنین چیزی می بود، نقل می شد و دست کم یک روایت در این مورد به ما می رسید. به علاوه آن کس که مضطر و حاجت مند است، اگر خودش استخاره کند، به اجابت نزدیک تر است و دعای او به اخلاص در نیت نزدیک تر خواهد بود. (بحار الانوار/ ج 88، ص 285)
علامه مجلسی(رحمت الله علیه) به گفتار سید بن طاووس استناد کرده که فرموده است. من حدیث صریحی ندیده ام کسی برای دیگران استخاره کند و اصل آن است که هرکس برای خودش استخاره نماید. (بحار الانوار/ ج 88، ص 285)
البته از باب برآوردن حاجت مؤمنان استخاره کردن برای دیگران اشکالی ندارد.
به نقل از کتاب استخاره و نقش آن در زندگی/ احمد لقمانی
منبع:hawzah.net
/ع
