دل نوشته هایی درسوگ شهادت کریم اهل بیت عليهم ‏السلام(1)

حدیث سنگ و سبو

چه دشوار است شرح جان‏گذار سوختن شمع و چه دنیای غریبی است دنیای پست خاک. آن که فروغش بیشتر است، سوز و گدازش نیز بیشتر است و آن که بیشتر در اندیشه روشنایی و فروزندگی است، بیشتر در معرض حمله ظلمت و خاموشی. آنان که دل از سنگ دارند و هم‏عنان تاریکی‏اند، گویی در هجوم بر خورشید مسابقه گذاشته‏اند تا در پرتو جمال تابناکش، بر او بتازند و خاموشش کنند. به‏نازم سرفرازی و کرامتِ خورشید را که با این همه، روی از عاشقان جمالش باز نمی‏گیرد و دست مهر و گرمی از سرشان برنمی‏دارد. داستان امامان معصوم و مظلوم شیعه، داستان غم‏انگیز سنگ و سبوست که چون گوهر پاک ذات خویش به آلودگی دنیا نیالودند و جز به رضایت جانان و هدایت مردمان نیندیشیدند، از آلودگان دنیا کشیدند آنچه کشیدند، و اینک حکایت جان‏سوز دومین معصوم ؛ کریم مظلوم. السلام علیک یا حسن ابن علی ایها المجتبی یابن رسول اللّه‏.

مجتباى نبوت

محمدكاظم بدرالدين
دهانِ هر پنجره‏اى كه امروز باز شود، رو به هواى مسموم كينه است و دهان هر غزل كه باز شود، از طعم گس مصيبت حكايت مى‏كند.
لحظه‏هاى غريبى است كه دنيا با اين همه اندوه، در قاب چشم‏ها نشسته است.
كجاست مرهمى شفابخش براى زهرى كه در اين ثانيه‏ها رخنه كرده است.
مدينه با نخل‏هاى دل‏سوخته‏اش كه ريشه در آهِ امروز دارند، مرثيه‏اى مجسم است. چقدر قشنگ گفته‏اند كه «ماتم‏ها به اندازه مهربانى آدم‏ها وسيع مى‏شوند».
اينك نگاه مى‏كنم به سمت كريمانه‏ترين نام و گوشه‏اى از رنج‏هاى بى‏كرانه زمين كه در «بقيع» جمع شده است.
مرواريدهاى كرامت در مدينه رسول، شيفتگى‏هاى ماندگارى‏اند كه مجتباى خاندان نبوت بر جا گذاشته است.

موسم بى‏برادرى

كاش خورشيدِ امروز با اين عقربك‏هاى زهردار ساعت‏ها بيدار نمى‏شدند!
كاش شبانه‏ترين حزن براى آوردن جگرخراش‏ترين صحنه، در نمى‏زد!
كاش همسر، اين همه دشمن نمى‏شد!
كاش بقيع را با غليظ‏ترين لهجه گريه، در محضرش نمى‏ديديم تا دسته دسته مرثيه‏هاىِ جان‏سوز متولد شوند.
اما تقدير از درى وارد مى‏شود كه انتظارش را ندارى.
خانه پر مى‏شود از «قساوت» كه فرايند قلب همسر است.
بقيع، پذيراى نغمه‏هاى زخم مى‏شود.
آسمان مى‏بيند كه برادر به بدرقه داغ‏پاره‏ها آمده است. حسين عليه‏السلام را به موسم بى‏برادرى كشانده‏اند... .

چراغ را خاموش كن!

نزهت بادى
چراغ را خاموش كن و حرفى از جنس رابطه روز و شب به ميان نياور!
تاريكى اين خانه از آنِ تو!
خود را به خواب مى‏زنم تا سايه لرزان تو را كه بر ديوار مى‏افتد، نبينم و آن‏گاه كه تو دست آلوده‏ات را به سوى پياله افطارم دراز مى‏كنى، پشت به تو مى‏نشينم.
از آداب جوان‏مردى و فتوت در قبيله بنى‏هاشم به دور است كه كسى به دشمن خود پشت كند و از ميدان جنگ بگريزد، اما وقتى دشمن آن‏قدر به تو نزديك است كه مى‏توانى لرزش دست‏هايش را در وقت آماده كردن جام شوكرانت ببينى، همان بهتر كه چشمت در چشمش نيفتد و دشمن از پشت خنجر بزند.

كسى را خبر نكن!

كسى را خبر نكن؛ بگذار در چهارديوارى غربت خويش جان دهم!
همان بهتر كه كسى نفهمد زهرى كه بر جانم نشسته، از نيش مار خانگى‏ام برخاسته كه نان و نمك مرا خورده است.
پدرم در گريز از غم غربت در ميان جماعت حق‏نشناس، خانه‏نشينى را برگزيد تا با خارى در چشم و استخوانى در گلو، شيوه سكوت پيشه كند، اما من در زير باران تهمت و زخم‏زبان و طعنه، سايه‏بان خانه خويش را شكسته ديدم. دشمن، آخرين پناه و دستگيرم را نيز به اشغال خود درآورده بود.
خورشيد را با كرم شب‏تاب عوض كردى!
مرا تنها بگذار، ديگر نيازى نيست بوى خيانت را در پستوى خانه پنهان كنى!
تمام اين روزها كه بى‏وفايى‏ات را با دروغ به هم مى‏بافتى تا تشت رسوايى‏ات از بام نيفتد، تاروپود قالى كهنه و پوسيده دلت، پيش رويم از هم گسسته بود.
تو گمان كردى آن وعده‏هاى سر خرمنِ سوخته، مى‏تواند مس وجود تو را طلا كند و ازاين‏رو، خورشيد را با يك مشت كرم شب‏تاب عوض كردى!
طلا در همين خانه بود و راز كيمياگرى در دوست داشتن نور!
نگذار چشم زينب عليهاالسلام به تو بيفتد!
از اين خانه برو! صداى قدم‏هاى پرشتاب خواهرم در كوچه مى‏پيچد.
هزار بار در دل آرزو كرده است خدا كند كه خبر دروغ باشد و تو بهتر از هركسى مى‏دانى كه خبر را به درستى به گوش عقيله بنى‏هاشم رسانده‏اند.
به كنيزان گفته‏ام تشت پر از خونابه‏هاى جگرم را پنهان كنند. به تو نيز مى‏گويم كه پيش از ورود زينب عليهاالسلام از اينجا برو. طاقت ندارم پيش از كربلاى حسين عليه‏السلام ، چشم خواهرم به چشم قاتل برادرش بيفتد.
همان يك كربلا براى خميدن قامت زينب عليهاالسلام كافى است.
از جلوى ديدگان خواهرم بگريز!

تقدير زينب عليهاالسلام

از كنار بسترم برخيز! آمده‏اى بر زخم‏هاى دلم نمك غربت بپاشى؟
آن همه سلام‏هاى بى‏جواب جماعت پشت پنجره بس نبود كه تو نيز گرد و غبار اندوه را از طاقچه خانه‏ام بر دامانم مى‏تكانى؟! آن همه سنگ كه گلدان اميدم را شكست، بس نبود كه تو نيز گلبرگ‏هاى دلم را پرپر مى‏كنى؟!
اگر قرار بر پرستارى اين تن مسموم و قلب مغموم باشد، هيچ‏كس نزديك‏تر از زينب عليهاالسلام به من نيست. در تقدير خواهرم نوشته‏اند كه پرستار قلب‏هاى سوخته باشد، از مادرم زهراى مرضيه عليهاالسلام ، تا رقيه سه ساله!
كاش زينب زخم‏هاى تنم را نبيند!
به آن بقچه قديمى دست نزن! هنوز از آن، عطر ياس دست‏هاى مادرم برمى‏خيزد.
اگر قرار باشد كسى كفنم را از آن بقچه درآورد، جز زينب عليهاالسلام محرمى نيست؛ فقط خواهرم مى‏داند كه آن دو كفن باقى‏مانده به چه كار خواهد آمد!
كار يكى به تيرهاى خونين ختم مى‏شود و ديگرى به غنيمت مى‏رود.
فقط خدا كند وقتى عباس عليه‏السلام تابوت تير باران شده را بر زمين مى‏گذارد و حسين عليه‏السلام كفن خونين مرا باز مى‏كند، خواهرم زخم‏هاى تنم را نبيند!
اينجا عباس عليه‏السلام ، زير بازوى زينب عليهاالسلام را مى‏گيرد و حسين عليه‏السلام ، سرش را بر سينه خويش مى‏نهد، در هزارتوى مصيبت كربلا چه كسى موى سپيد و پريشان زينب عليهاالسلام در وقت مراجعت از مقتل حسين عليه‏السلام را مى‏پوشاند!

افطارى مسموم

محبوبه زارع
لحظه‏هاى غريبى است. شكوه برزخى يك سفر بى‏بازگشت؛ بغض ترك‏خورده يك سكوت طولانى!
زمان به افطار نزديك مى‏شود و زمين به لرزشى عظيم تن مى‏دهد. روزه سختى بود. همه زخم‏هاى اسلام در روزه امروز او حلول كرده است. بغض، گلوى صبرش را مى‏فشارد. مدت‏هاست كه با غمى مهيب دست به گريبان است، ولى اينك دلش براى سفرى تنگ شده است!
اين شب‏ها، مكر مخفيانه‏اى در خانه او رخنه كرده است. همسرش جعده، مدتى است مرموز و تلخ به او مى‏نگرد. عجيب‏تر اينكه از نگاه امام فرارى است. به غروب نزديك مى‏شود؛ به غروبى غريبانه!
پس از على عليه‏السلام ، چه بار سنگينى بر شانه‏هاى شكسته‏اش منزل كرد! آن جماعت به ظاهر مسلمان، چقدر پشت او را خالى كردند و چه‏ها بر سر دل بى‏تابش آوردند! خدا مى‏داند.

بقيع، منتظر است

اينكه با قرصى نان و مشتى خرما و جرعه‏اى آب روزه بگشايد، افطار نيست. آيا روزه خاموشى او را گاه افطارى روشن فرا مى‏رسد؟! تقديرش روزه صبر و سكوت بود و تقدير حسين عليه‏السلام افطار روشن فرياد و حماسه.
از كوزه مى‏نوشد تا افطار كرده باشد، اما زهر در تاروپودش حلول مى‏كند و... .
زينب عليهاالسلام جامه سوم مصيبت را بر تن مى‏كند. شام سياه مدينه جارى شده و جگر پاره امام بر تشت... .
بقيع منتظر است؛ زيرا خوب مى‏داند دشمن اجازه دفن او را كنار مرقد پيامبر نخواهد داد؛ حتى اگر جنازه‏اش تيرباران شود... روزگار غريبى است و امام مجتبى عليه‏السلام تنهاترين مرد. اين را شهادت غريبانه‏اش شهادت داده است.

اعتراض خاموش

رزيتا نعمتى
اى كريم اهل بيت! از اعتراض خاموشت مى‏نويسم كه چون نجابت گل‏هاى محمدى، عطر ايمان را در فضاى تنگ زيستن منتشر كرد؛ آنجا كه مظلوميت تو، بى‏وفايى و سستى يارانت را تنهايى به دوش كشيد.
از تو مى‏نويسم كه زهر خيانت، لخته‏هاى جگرت را از گلوى حق‏پرستت سرريز كرد و خاك مدينه به خون غربت بخشنده‏ترين شاخه امامت آشنا شد.
آن‏كه بر زانوان پيامبر مى‏نشست تا با بوسه‏اى از نفس‏هايش جان رسول الله را تازه كند، اينك راه نفس‏هايش با مكر زنانه‏اى خاموش شده است.
آن روز كه بخشندگى دستانت بر سر زبان‏ها افتاده بود، تشت ابليس براى جان عزيزت دهان گشود و تو كريم‏تر از آن بودى كه جعده را از معامله با معاويه مأيوس كنى!
آن جگر پاره، تلخى صلحى بود كه ناخواسته فرو داده بودى و اكنون به سرنوشت دانسته خود تن مى‏دهى تا بقيع كه چون سالى، دست خود را براى گرفتن جسمت گشوده است، نااميد باز نگردد.
امشب، زمين بر طبل مصيبت مى‏زند و اين صداى قلب زمين است كه در خاموشى تو فرومى‏ريزد.
ديگر تمام شد طعنه‏ها و تفسيرهاى ناحق.
اى هم‏بازى حسين و پيامبر، ديگر تمام شد!
صبرت برتر از زبان شمشير بود
هواى شايعه، مسموم‏تر از زهرى است كه به كامت چشانده‏اند. اين بار، شمشيرها جنس ديگرى دارند و آن كلمات شيطان‏زده آل‏سفيان است كه تو را وارونه جلوه مى‏دهند، اما وارونگى آينه، تأثيرى در تصوير حقيقت نمى‏گذارد.
اى ترازوى عدالت على عليه‏السلام ! آن هنگام كه دارايى خود را به دو نيم مى‏كردى، ذوالفقارى را مى‏ديدم كه جهان را با تيغ تقوا و مظلوميت و كرمش به هيچ مى‏گيرد.
تاريخ مى‏داند فرو خوردن خشم و طعن و كنايه، چه دردى است!
مدارا و فشردن دندان روح بر آنچه مى‏دانستى و دم نمى‏زدى، صبر جميلى بود برتر از زبان شمشير.
شكسته باد دست‏هايى كه با تو بيعت كردند و انصاف را شكستند!
گرچه تو بر شكستگى عادت كرده‏اى؛ همان روزها كه پهلوى زهرا عليهاالسلام و فرق على عليه‏السلام را شكستند، فهميده بودى كه در مسلك على، فرياد در چاه و نخلستان، انفجار روح بزرگى است كه عظمت حقيقت را تماشا مى‏كند، ولى رسالت او سياستى است كه در آن تنها «مصلحت دين» اجرا مى‏شود. اينك، كارگردان غيب، نقش تو را در پرده آخر، «شهيد» مى‏نويسد؛ يعنى صدور جواز عبور از عرش و پيوستن به محبوب ازلى.

خورشيد خسته

سودابه مهيجى
پاره‏هاى جگر از گلوى جگرپاره هستى فرو ريخت و كربلا، همان لحظه در خويش آغاز شد؛ همان‏جايى كه مهربانى بى‏همتاى حسن‏بن‏على عليه‏السلام روبه‏روى يك جفت چشم خيانت‏كار، پرپر مى‏زد و سينه‏اش در اقيانوس زهر، غوطه‏ور بود؛ همان‏جايى كه ذره ذره‏هاى روح امامت، چون تل خاكستر در تشت فرو مى‏ريخت و زنى دست در دست ابليس، پشيمانى گاه و بى‏گاهش را دست به سر مى‏كرد.
دريغا كه سفره اطعام شبانه‏روزى مدينه، اينك برچيده مى‏شود و كريم اهل بيت عليهم‏السلام چون خورشيدى خسته از خاك، به معراج ابدى مى‏رود.
آه از بيعت‏هاى سست!
كفر زمانه، دست از شرارت برنمى‏داشت و با نقابى از ريا، دست به كار فتنه‏هاى تازه بود.
تفرقه، چنگ به گريبان امت افكند و آن‏گاه كه بيعت‏هاى سست، به فريب ستمگر زمانه، شكسته شدند، او چاره‏اى جز اين نداشت كه لواى صلح را پيش روى جفاى زمانه برافرازد؛ صلحى كه زخم‏هاى بى‏شمارش، همه بر دل مجتبى عليه‏السلام فرود آمد.

سكوت‏هاى كبود

تو را در همان سال‏هاى سكوت و مصلحت، ذره ذره شهيد كردند؛ در همان روزهاى خفقان، روزهاى ناامن كه قامت حق، با زرهى پنهان در ميان رداى امامت، به نماز جماعت مى‏رفت و پاى منبرها، طعنه‏هاى پليدى را مى‏شنيد كه انگشت اتهام و دروغ، به سمت اميرالمؤمنين داشتند. همان سكوت‏هاى كبود، تو را خون جگر كردند. قفس دنيا، روز به روز برايت تنگ‏تر شد. تو از آن سال‏هاى تلخ و سياه، به زهر راضى‏تر بودى كه شوكرانى اين‏چنين، رهايت كند از غم‏هاى نافرجام زمانه... .

سلام بر غريب بقيع!

سلام بر او كه با عصمت و طهارت فاطمى، در خاك غريبانه بقيع آرميده است و آفتاب و ماهتاب، تنها سنگ مزار اويند و سايبان خستگى‏هاى تربتش، تنها، بال كبوترانى است كه روز و شب بر آن خاك بوسه مى‏زنند!

جسم بى‏جانت را هم برنتابيدند

حسين اميرى
مثل ستاره‏اى سرگردان، گرد مزارت مى‏گردم. زمين امشب از انبوه تيرها، خون‏آلود است. تو كدامين عهد را روز ازل بسته‏اى كه حتى مزارت، حتى كفنت، آماج ستم ستمگران است؟
بغض گلويم را در بغض غيرت عباس گم كرده‏ام و اشك خون‏آلودم را سپر اشك‏باران زينب عليهاالسلام نموده‏ام. چگونه از خواهرت بخواهم گريه نكند، وقتى دشمن حتى كفنت را بى‏زخم نمى‏خواهد؟! مگر چه كرده‏اى با ظلم كه ظالمان با كشتنت هم آرام نمى‏گيرند؟
چه كرده‏اى با جور كه جائران، جسم بى‏جانت را، حتى مزارت را نيز برنمى‏تابند.
اى مبارز بى‏هياهوى آل محمد! در سوگ تو اشك، ارثيه زمين باد!

سردار مظلوم

سكوت، سايه بر ذوالفقار كلامت نينداخت و صلح، شمشير فكرت را به نيام نكشاند.
نامت اى برادر زينب، بر جريده تاريخ، سرور آزاد مردان ماند. جانم فداى سال‏هاى غربت تو كه از طعنه دوستان و شماتت دشمنان، رويت به زردى گراييد.
ترس از ابهت انديشه‏ات، با دشمنان چنان كرد كه حتى خانه‏ات را محل توطئه كردند.
سردار مظلوم عشق! جز تو، كدامين سردار، در مأمن خانه‏اش آماج ستيز دشمنان شد و كدامين دلاور چون تو، به تيغ توطئه كشته شد؟!
عشق بى‏فرجام شيعه كه اشك‏ها تا ابد سراغ در خانه تو مى‏گيرند و ناله‏ها تا حشر، هم‏آواى سوگواران تواند، بعد از تو مباد خنده بر اهالى كوچه بنى‏هاشم! بعد از تو مباد زندگى بر مردمى كه در صلحت چانه چون عجوزه‏ها زدند!

پس از تو...

افسانه‏گويان عرب از تو خواهند سرود، آن هنگام كه بادهاى شمالى به سوگوارى تو مى‏آيند.
پسر فاطمه! جگر پاره‏ات قصه‏گوى افسانه‏هاى خونين عرب خواهد ماند تا آواز كودكان غم در باديه‏هاى حجاز باشد و مويه كوليان و آوارگان دشت‏هاى خشك عراق. مدينه بى‏تو عزاخانه‏اى بيش نيست اى برادر حسين! يتيمان، بعد از تو معنى كرامت و سخاوت را نخواهند فهميد.

از زبان برادر

چگونه در خاكت نهم، اى پاره پاره كفن؛ وقتى مى‏دانم جدم رسول الله صلى‏الله‏عليه‏و‏آله ، تو و مرا سرور جوانان بهشت خطاب كرد؟
چگونه تركت كنم بر خاك، وقتى كه همه عمر منى؛ هم‏بازى كودكى‏ام، هم‏غصه جوانى‏ام، هم‏رزم صفين و همسايه مدينه‏ام؟
برادرم، برادرم، برادرم! به خدا كه چون تو نيكو برادرى مرا نبود و چون من، غمگين برادرى در سوگ تو نيست. امام من بودى و برادر صدايم مى‏كردى؛ رعيت تو بودم و همدم قرارم مى‏دادى. اف بر اين قوم كه امام خويش را وادار به صلح كردند و خانه‏نشينى! و اف بر دنيا كه حسين عليه‏السلام را بى‏حسن عليه‏السلام زنده نگاه داشت! اف بر دنيا!

پاره پاره

سودابه مهيجى
به آسمان خدا يك ستاره مى‏پيوست
شهيد عشق، به باغ بهاره مى‏پيوست
گدازه‏هاى جگر از گلوى يك خورشيد
به ماجراى فدك، پاره پاره مى‏پيوست
كسى كه مطلع خونين كربلا در او
به جاودانگى يك هزاره مى‏پيوست
وسيع بود، ولى تا به فهم او برسند
عميق دريا را با كناره مى‏پيوست
ادامه همه خطبه‏هاى حيدر بود
كه مشكلات جهان را به چاره مى‏پيوست
ولى جماعت سنگى چه زود سير شدند
از او كه با غزل و استعاره مى‏پيوست
دوباره قصه بيعت و دست‏هاى وقيح
به داستان سقيفه دوباره مى‏پيوست
و ريختند به كامش شرار زهرى كه
به تاروپود دلش پاره پاره مى‏پيوست
شبى كه رفت تمام فرشتگان ديدند
به آسمان خدا يك ستاره مى‏پيوست...

سکوتت را بشکن برادر!

نزهت بادی
سکوتت را بشکن برادر!
بعد از سی سال خانه‏نشینی علی علیه‏السلام که با خار در گلو، سلام‏های بی‏جواب و ناله‏های مخفیانه در چاه سپری شد، برایم بسیار سخت است که ببینم تو نیز عبای تنهایی بر سر کشیدی و بغض فروخورده‏ات را با خون جگر، بر طشت می‏ریزی.
صلح تو، هزاران بار تلخ‏تر از جنگ‏های پدر است؛ سخت‏تر از غزوه‏های پیامبر صلی‏الله‏علیه‏و‏آله .
پرده اندوه را از چشمانت برکش و به یاد دار که چگونه پدران جهل، باب العلم ـ علی علیه‏السلام ـ را به تنهایی در کوچه‏های کوفه کشاندند.
این مردمان کج‏اندیش و نفهم که تو را به خاطر پذیرش صلح، مذل المؤمنین می‏خوانند، همان اشباه الرجالی هستند که هنگام دعوت به جنگ از سوی پدرمان، سردی و گرمی هوا را بهانه می‏کردند و زر و سیم معاویه، انصافی برایشان باقی نمی‏گذاشت که فرق عزت و ذلت را بفهمند.
کدام مؤمن نمی‏داند که امت نفرین شده علی علیه‏السلام ، با همان دستی با تو بیعت کردند که پیش از این، عهد و پیمانشان با علی علیه‏السلام را شکسته بودند و رشته دین و دلشان را به کاخ سبز کفر، دخیل بسته بودند؟!
من از آن روزی که خطبه دادخواهی و حق‏طلبی مادرمان، به گریه‏های خاموش پایان گرفت و هیچ مردی در دفاع از حریم نبوت، لبی نجنباند و قدمی برنداشت، رشته امیدم را از این مردم گسستم.
برادر عزیزم!
هنوز عطر خاک چادر مادرم از سجاده تو به مشام می‏رسد؛ بوی خون‏آلود کوچه‏هایی که به صورت کبود مادر و سکوت دیرینه تو امتداد یافت.
تا کی بر این سکوت و خاموشی، پایدار خواهی ماند؟
تا آنجا که حسین علیه‏السلام با قامت خمیده، تیرهای خونین را از کفنت به درآورد و عباس علیه‏السلام ، با غیرت فروخورده‏اش، در گوشه غربت بقیع برایت قبر بکند؟
امید دلنوازم؛ برادرم!
آن کس که گوش شنوا داشته باشد، در سکوت تاریخی تو، اعتراض خاموشت را می‏شنود که از هزاران چکاچک شمشیر و رجزخوانی جنگ، پرصلابت‏تر است و شور آفرین‏تر!

برای تنهایی امام حسن علیه‏السلام

عباس محمدی
گاهی نوشتن سخت است و برای از تو نوشتن سخت‏تر.
نوشتن با کلمات خیس سخت است؛ کلماتی که تکان گریه، لبریزشان کرده است، کلماتی که تاب زندگی کردن بعد از تو را ندارند. با این همه کلمه، نمی‏توان تو را نوشت. نمی‏توانم از سیره پیامبروار تو بنویسم.
نام تو که می‏آید، قلم‏ها بغض می‏کنند و گلوی کلمات کبود می‏شود. نام تو را تنها با غربتی سرخ می‏توان بر این صفحه‏های سفید نوشت.
مرا به تنهایی تو راه نیست. باید از جنس زخم‏های تو بود تا به هوای بارانی تو راه یافت. تنهایی‏ات را در پیراهنت حبس می‏کنی و لبخندت را همپای امامت، فراگیر.
زخم می‏خوری و مهربانی تعارف می‏کنی. کاش همه چشم‏های جهان یاری‏ام می‏کردند تا شاید بتوانم ثانیه‏ای از تنهایی‏ات را به صلح‏نامه‏ای که امضا کردی، بگریم.
«بگذار تا بگریم چون ابر در بهاران
کز سنگ ناله خیزد روز وداع یاران»

کریم اهل بیت(علیهم السلام)

کریم اهل‏بیت! دست سخاوتت، زبانزد است. چه شب‏ها که انبان به دوش، چراغ خانه یتیمان را روشن می‏کردی.
آفتاب نیمه شب‏ها! آنقدر سخاوت داشتی که چنین فرمودی: «آنچه را که از امور دنیا طلب کردی و به دست نیاوردی، چنان انگار که به آن هرگز فکر نکرده‏ای».
کدام کلمه می‏تواند این همه دل بریدن از دنیا را وصف کند؟! مگر غیر از تو کسی می‏تواند چنین از دنیا دل ببرد؟! دل می‏کنی از دنیا؛ همان‏گونه که از سربازان بی‏وفایت...
زهر از دست نزدیک‏ترین همسایه حرف‏هایت
بغض تنهایی و غربتی که دارد دامنگیر دنیا می‏شود، گریبانت را می‏فشارد. پیراهن دلتنگی‏ات را بر غربت دنیا می‏پوشانی. نزدیک‏ترین همسایه حرف‏هایت، کاسه‏ای زهر تعارف می‏کند. پیراهن سفیدت، باغچه گل سرخ می‏شود، لخته‏های جگر خونت گل می‏کنند تا تو پرواز را آغاز کنی. پرنده تنهای امامت! کلمات، کبودی گلوی گرامی‏ات می‏شوند تا غربت تو را بسرایند.

جگر پاره پاره در تشت

سودابه مهیجی
ادامه خداوند بر روی زمین، خورشید لایزال مهر که خار چشم‏های شب‏پرستان بود، پس از عمری صبر و بردباری، سرانجام به زخم افعی گرفتار شد. وقتی پاره‏های جگر مجتبی از حنجر همیشه صبورش فوران کرد و آتشفشان شد و در تشت فرو ریخت، خون دل آل محمد صلی‏الله‏علیه‏و‏آله ، در آن پاره پاره‏های معصوم، موج می‏زد و آغاز کربلا در آن خون مظلوم نطفه می‏بست.
آغاز همه فتنه‏ها و ستم‏های نامرسوم عاشورایی، آغاز لب‏های عطشناک و خون‏های همیشه جاری کربلا، از حنجره مجتبی، از لب‏های به جام زهر سیراب شده او جاری شد.

زمانه چشم نداشت...

زمانه، چشم دیدن آن مهر آرام را نداشت که این چنین، به کشتن آن چراغ حقیقت کمر بست.
حسن بن علی علیه‏السلام ، وارث تمام آن اقیانوس دانشی بود که در سینه امیرالمؤمنین، علی علیه‏السلام ، موج می‏زد. به کریم اهل بیت شهرت داشت و همیشه سفره اکرام و اطعام او، به روی نیازمندان گسترده بود.
هیچ دست نیازی از درگاه او ناامید بازنمی‏گشت و هیچ جوینده‏ای در طلب کرم و مهر او، بی‏نصیب نمی‏ماند.
هرکه دست در دامان محبت او زد، به کامروایی رسید.

پاره جگر شقایق

فاطره ذبیح‏زاده
مدینه این شب‏ها، قلبِ غم‏زده عالم است. چشم دل که بگشایی، خاکستر مرگ بر سر و روی مردمانش می‏پاشد و در داغ هجران محبوب، روی غمزده احساس را می‏خراشد.
کاش مثنوی غربتش را ورق بزنی تا تو را هم‏راز سینه‏ای کند که هرگاه در فراق رسول خدا صلی‏الله‏علیه‏و‏آله ، در تنگنای پرآشوب روزگار محبوس می‏ماند، عطر یار سفر کرده را از شمیم بهشتی پاره جانش حسن علیه‏السلام می‏بویید!
بارها از دریچه چشمان غفلت زده مردمش دیده بود که پیامبر، دو ریحانه آسمانی‏اش را بر روی پاهای معراج‏رفته‏اش می‏نشاند و لبان مبارک خود را بر غنچه لب‏هایشان می‏گذاشت؛ گویی که گل‏های بهشت خدا را می‏بوید و می‏بوسد.
اگر دل به داغ‏های سینه‏اش داده‏ای، می‏دانی که در پاره‏های جگر کدام شقایق دل‏سوخته‏اش متحیر مانده و شادابی و شکوه روزهای حضور پیامبر را به تنهایی و بی‏کسی کدام فرزند غریب او وا داده است.
امشب، رد اشک‏ها را که بگیری، تو را یکسره تا سال‏های پربهاری خواهد برد که پاره تن زهرا و علی علیه‏السلام ، بر پشت دو تا شده اشرف عالمیان در محراب عبادت، می‏نشست و خدا می‏داند که سجده پیامبرش، به جهت آن طولانی می‏شد که مبادا دردانه اهل آسمان آزرده گردد.
امشب، پلک‏های مدینه تا صبح، میزبان سپیدی بال‏های روشن ملائک است؛ خیل فرشتگانی که آمده‏اند، تک‏ستاره جوانان بهشت را بر روی دستان زمین، رصد کنند.

دشمنی با خاندان خورشید

غبار کورکننده شایعات سیاه امویان، هوای شام را آلوده بود. در روزگار اقتدار پوشالی حکومت آل‏سفیان، بذر کینه خاندان علی علیه‏السلام چنان در قلب‏های مردم کاشته می‏شد که در پس زمینه افکار فریب‏خورده گروهی از مردم، با هیچ خاندانی به اندازه آل پاک علی علیه‏السلام دشمنی نکرد.

جرعه‏های تلخ صبر و سکوت

به یقین، تا آن روز، روایت سخاوت کریم اهل بیت علیهم‏السلام ، به گوش اهل شام نرسیده بود؛ کریمی که همه دارایی خود را به دو نیم می‏کرد و نیمی را در راه خدا صدقه می‏داد. بی‏شک تا آن روز، هیچ قاصدی، خبر ایمان گام‏هایی را که بیست و پنج بار پیاده به حج شتافتند برایشان نیاورده بود. امام، وجود مردم را پیچیده در جهل خبرسازی‏های فریب‏کارانه خاندان امیه می‏دید. شب تاری که دستگاه شوم اموی، بر امت اسلام گسترده بود، تنها با فرو بردن جرعه‏های تلخ صبر و سکوت، به روشنایی روز می‏رسید.
صلح امام مجتبی، اسلام و مسلمین را از خطر ترفندهای منافقانه و پرتزویر معاویه مصون نگاه داشت؛ ولی سال‏های عمر ایشان را در رنج مدارا با حکومت طاغوت و زخم طعن و کنایه‏های جاهلان و منافقان، سخت و پردرد کرد.

آسمان، گرفته و زمین می‏لرزد

دست‏های زن می‏لرزد. هرچه کرد، مهربانی صورت امام، از ذهنش دور نشد. چه روز نحسی است! لهیب آتش دوزخ تا مغز سرش زبانه می‏کشد. حتماً خود ابلیس، شربت زهرآلود را به دستش داده بود. شاید تقدیرش این بود! ولی نه! نمی‏توان خود را فریب داد. شعله‏های خیانت است که از هرم آن، پرهای فرشتگان آسمان خواهد سوخت. وسوسه رنگارنگ کاخ یزید، دلش را در حصار هوس، زندانی کرده است. دست‏های زن می‏لرزد. «کاش نامم جعده نبود! کاش این نام شوم اصلاً در تقدیر کریم اهل‏بیت علیه‏السلام نیامده بود!» وعده زیرکانه معاویه، در پرده ذهنش می‏رقصید. این معاویه، حتماً خود شیطان است. دست‏های زن می‏لرزد.
شربت را که در دستان امام می‏گذارد، نگاه مهربانش، بار شرمندگی‏اش را سنگین‏تر می‏کند. مثل همیشه، همه چیز را می‏دانست و باز لب‏هایش، روزه سکوت گرفته بود. جام زهر را جرعه جرعه فرو می‏برد. چهره آسمان درهم می‏رود و سوزش زهرآلودی قلب زمین را به درد می‏آورد. این بار قلب زن است که از هجوم سایه‏های عذاب می‏لرزد.

ضمانت‏نامه

می‏گویند لقب هر یک از امامان نور، به جهت آن بر سر زبان‏های مردم شهره شده است که آن صفت، در گوشه‏ای از زندگی امام، در چشم مردم بیشتر عیان شده است؛ ولی شاید بتوان گفت که هر یک از ایشان، آینه ظهور و تجلی یکی از صفات بی‏شمار الهی بوده است.
علی علیه‏السلام ، به عدالت خداوند و حسن علیه‏السلام به دستان پرخیر خدا می‏ماند.
کرامت امام مجتبی، تنها صدقه و بخشش در راه خدا نبود؛ بخشودن همراه با بزرگواری و منش پسندیده‏اش بود. حسن بود و همه جلوه‏های زندگی‏اش، آکنده از زیبایی و خیر. می‏فرمود: «کسی که در دلش هوایی جز خشنودی خدا خطور نکند، من ضمانت می‏کنم که خداوند، دعایش را مستجاب می‏کند» و این ضمانت بزرگ‏مردی است که کریم اهل‏بیت است و هیچ تهی‏دستی از دریای کرامت او بی‏بهره نمی‏ماند.

خداحافظ، سیدجوانان بهشت!

فاطمه همت‏آبادی
خداحافظ ای پدر سخاوت، ای سید جوانان بهشت!
تو، امید دست‏های خالی بودی؛ امید پدرانی که می‏دانستند تا تو هستی، طعم گس شرمندگی را نخواهد چشید.
سید کریمان! خوان کرمت، همیشه مهیای پذیرایی بود؛ حتی برای جعده، دختر ناخلف اشعث بن قیس؛ شیطانی که آتش خدا را به بهای صد هزار درهم، از بازار معاویه خرید.

من بقیعم

من تشتم؛ همان تشتی که در تقدیرم آمده بود در روز 28 صفر سال 50، میزبان جگر پاره پاره سخاوت‏مندترین خلق خدا باشم؛ تشتی که عرق پاک جبین و زردی روی امام مجتبی علیه‏السلام را شاهد بود و شنید زمزمه «إِنّا لِلّهِ وَ إِنّا إِلَیْهِ راجِعُونَ»اش را... و من بقیعم! قطعه زمینی از بهشت که ملائک، سینه‏ام را می‏شکافتند برای به خاک‏سپاری کریمی که هرگز دست سائلی را رد نکرد؛ مگر آنکه به درهمی یا لقمه نانی میهمانش کرده باشد.
من میزبان کسی هستم که بخشش و کرامت وامدار اویند...

با بغض‏های تلخ

عباس محمدی
بوی غربت حنجره‏ات، جهانی را غریبانه به گریه می‏اندازد.
نفس‏های غریبانه‏ات، گریبانت را آغشته غریب‏ترین پیراهن‏ها کرده است.
در پیراهنت، غریب‏ترین یوسف‏ها گریه می‏کنند ستاره‏های آسمان، از چشم‏هایت لبریز شده‏اند. جهانی اندوه، خانه‏ات را لبریز کرده است. سقف خانه‏ات گریه می‏کند. فرداهای تنهایی‏اش را؛ شب‏هایی را که باید بی‏تو به خواب‏های سراسر کابوس برود، بی‏آنکه چشم‏هایت را در روشنایی کم‏سوی چراغ، بر پهنایش بچرخانی.
ذکر «أَمَّنْ یُجیبُ»، دیوارهای خانه را در تکان گریه می‏لرزاند.
ستاره‏های آسمان، یکی یکی از دهانت در کاسه‏ای از خون می‏افتند.
ماه، در صورتت خوابیده است. ماه، روشن و روشن‏تر می‏شود.
قطره‏های خون، صورت ماه را رنگ می‏کنند. ماه، سرخ‏تر و سرخ‏تر می‏شود؛ سرخ‏تر از گونه‏های بی‏رنگت، گونه‏های رنگ پریده آغشته به خونت.
نسیم در پیراهنت، زخم سینه‏ات را مویه می‏کند.
جهان از سرما می‏لرزد. بسترت در آتش تب می‏سوزد. گره گره به آخر جهان نزدیک‏تر می‏شوی. نفس‏های نیمه کاره‏ات، آغشته بهشتند؛ آغشته بوی خداوند، آغشته باران، آغشته ابرهایی که بهارها را گریه می‏کنند؛ بهارهایی که با بغض‏های تلخ تو شکوفه خواهند داد.
در خاک بقیع، در بقیع بی‏بقعه، زیر گرمای سوزانی که عرق پرواز را بر بال‏های غربت کبوتران شعله می‏کشد.

کریم اهل بیت(علیهم السلام)

خدیجه پنجی
باور کنم، تشییع غریبانه پیکرت را در هجوم بی‏امان نفرت و کینه؟
باور کنم که این آسمان پرستاره، پیکر توست که مهبط زخم‏های مکرر جهل و عصیان است؟ این تن توست که در طواف یکریز تیرهای کینه‏توز، به گل نشسته؟ تنی را که در هجوم بی‏امان بارانی توامان حسادت و نفرت تشییع می‏شود، روزی زینت شانه‏های پیامبر صلی‏الله‏علیه‏و‏آله بود، روزی زینت دامان فاطمه علیهاالسلام بود.
این پیکری که در احاطه شعله‏های تنگ‏نظر در نهایت بی‏رحمی و قساوت پرپر می‏شود، پیکر آقای جوانان اهل بهشت است.

روزگار غربتت را پایانی نیست.

روزگاری در شبیخون خیانت‏ها و توطئه‏ها، تن به صلحی سبز می‏دهی ـ به اجبارـ تا دین بماند و روزگاری دیگر، در حریم خانه خود، آشنایی بیگانه از پشت به تو خنجر می‏زند.
تو حتی در خانه خویش هم غریبی. همسرت، روشنان حضور آسمانی‏ات را تاب نیاورد؛ زنی که لایق سایبان مهربانی‏ات نبود، زنی که به رسم آشنایی زهر بی‏وفایی به کامت ریخت.
داستان غربت تو هنوز ادامه دارد. از کوچه‏های بنی‏هاشم، از کبودی صورت مادر تا امروز، در تشییع مظلومانه پیکرت، در هجوم تیرهای نفرت و کینه!
چشم‏های تنگ‏نظر، تاب نیاوردند بزرگی‏ات را؛ دیدند و خود را به کوری زدند!
حق‏ناشناسان فتنه‏جو که عمری بر گرد خوان کرامتت میهمان بودند، امروز، به تقاص آن همه خوبی و مهربانی، گرد هم آمدند تا پیکرت را تیرباران کنند؛ در برابر دیدگان فاطمی حسین علیه‏السلام و صبوری حیدری عباس! گرد هم آمدند تا شعله شعله داغ بگذارند بر دل خونین زینب علیهاالسلام .
یا کریم اهل بیت! اینک من آمده‏ام، تا شریک غربتت باشم.
آمدم تا زائر مزار بی‏چراغت باشم، تا بر سفره کرامتت، میهمان شوم حالا این من و این وسعت بی‏حد و مرز کرامت تو یا کریم اهل بیت!

غریب شهر خود

سید حسین ذاکرزاده
آخر، غربت هم اندازه‏ای دارد، صبر هم حدی دارد، غم هم... آه! چه بگویم از غم‏های بی‏کران تو ای پیشوای غریب!؟
گفتم: غریب؟ چه کنم که حروف، غیر از این توانی برای بیان حال تو ندارد؛ وگرنه کجا با یک کلمه می‏شود به عمق غربت تو رسید؟ حال تو را چه کسی جز خدای تو می‏داند؟ تو حتی در میان اهل خانه خود غریب بودی و نگاه غمگینت را حتی از همسرت می‏پوشاندی. دلت شده بود خانه دردهای نگفتنی. جز به خواهرت، به چه کسی می‏توانستی اعتماد کنی؛ آن‏گاه که ظرف طلب کردی برای فوران درد این سال‏ها؟
سال‏ها بود زهر در کام داشتی و دم برنمی‏آوردی.
سال‏ها بود به هر بهانه‏ای راه خانه مخفی مادر را پیش می‏گرفتی و زائر شبانه‏اش بودی، دردت را به خاک او که نمی‏گفتی، دیگر چه کسی می‏توانست مرهم زخم‏هایت باشد؟
سال‏ها بود حتی برای زیارت مزار جدت باید از ازدحام نگاه‏های مرموز و پرکینه‏ای عبور می‏کردی و خود می‏دانستی معنی آن نگاه‏ها را.
سال‏ها بود پشت صبر را به خاک رسانده بودی و طاقت برایت شده بود لهجه هر مصیبتی.
با این حال، هر که از هر کجا بی‏نصیب می‏ماند، راه خانه تو احاطه‏اش می‏کرد و ناگاه، خود را جلوی دروازه کرامت تو می‏دید و بی‏پروا طلب می‏کرد حاجتش را.
آخر می‏دانست کریمی و به این صفت از همه به جدت شبیه‏تری؛ حتی چهره نورانی‏ات، همه را مسافر روزهای خوش مدینه با رسول می‏کرد.
از کوچه که می‏گذشتی، هر کس به بهانه‏ای در مسیر راهت می‏ایستاد تا لحظه‏ای، جلوه‏ای از بهشت را در سیمای ملکوتی تو ببیند و تو با آن لبخند بی‏ریا و مهربانت به او سلام کنی؛ درست مثل جد بزرگوارت.
با این همه، تو در شهر خودت هم غریب بودی و در خانه‏ات و در میان دوستان.
حالا چگونه می‏شود این همه غربت را با یک کلمه تصویر کرد، امام مظلوم و غریب ما، امام حسن مجتبی علیه‏السلام .

چراغ همیشه روشن مظلومیت

محمد کاظم بدرالدین
پنجره دل را باز کن تا به تازگی خویش هم قدری ببالی، تا روحت به آن سوی ندیده‏ها هم نظر بیفکند.
دریا پر گرفته است برای آستان‏بوسی نامی که خود نور است.
ابرها، کشان کشان می‏آیند و به این نقطه که می‏رسند، متحیر می‏مانند و حقارت خویش را بر بلندای ظاهر، به شرم می‏نشینند.
غزل‏ها دلتنگی‏های شبانه را پشت دیوار بقیع می‏برند.
با پای دل آمده‏ایم اینجا؛ اندکی خویش را باید در نظر نداشت تا شاید نظر کنند.
صمیمی‏ترین لحظه‏ها را می‏شود از متن این فضا گرفت.
حالِ عجیبی است؛ تمام پدیده‏ها، امشب را در همسایگی شیون به سر می‏برند؛ شیونی که غرق در عطرِ خوشِ خداست.
در این قطعه از زمین، جهانی از استغاثه شناور است. در این فرصت، دلِ هر قلم اگر در مسیر شفاعت نتپد، بیمار است.
اینجا همه چیز ساده و صمیمی است و مهیا برای اینکه انسان، گوشه‏ای از روح خود را برای تبرک، به آسمان بقیع بزند.
نه اکنون، که پیش از ما چقدر رؤیای بهشتی به این دیار فرستاده شده!
چقدر خواسته‏های شریف، در سینه این خاکْ پنهان شده!
دنیا، نگاشته‏ای از منظومه‏های بلند روشن است.
وقتی صحبت از اینجا می‏شود، نسیم ایمان می‏وزد از چهار سو؛ به ضمیمه رنگی از غربت.
اصلاً غروب اینجا خیمه زده است حتی در نیمه روز.
بر این خاک، دلتنگی آسمان پاشیده شده است.
وقتی صحبت از اینجا می‏شود، غمی بزرگ بر سینه انسان می‏نشیند و اندوهی پهناور.
در قبرستان تاریک بقیع، چراغ مظلومیت، همیشه روشن است.
اینجا مظلومیت امام مجتبی علیه‏السلام بازخوانی می‏شود.
حدیث بیرون منزلش: نارفیقان و یاران مخالف؛ آنان که می‏آمدند و سجاده از زیر پای آقا می‏کشیدند.
حدیث درون خانه‏اش هم که معلوم است!
... و حدیث این قبرستان... اینجا تاریک است و بی‏بارگاه و خلوت.
ای جانِ جهانیان فدایت
«هستی» همه سائل و گدایت
ای تکیه‏گه گناه کاران
دیوار بقیع با صفایت
گریان نبود به روز محشر
چشمی که بگرید از برایت

صبورانه

علی سعادت شایسته
در سوگ کیست که زمین ـ مادر دلتنگی‏های عالم ـ سیاه پوشیده است؟
دریاها، زیستن کدام مرد را این‏گونه می‏گریند؟ زیستنی غریب و پروازی غریبانه جز صفت مردان خدا، صفت که می‏تواند باشد؟! مدینه، ناظر تشییع غریبانه فرزند علی علیه‏السلام ، فرزند فاطمه علیهاالسلام ، فرزند پیامبر صلی‏الله‏علیه‏و‏آله است. گلوی کوچه‏ها گرفته است. می‏دانند که نباید فریاد بزنند. می‏دانند که باید بنشینند و تماشا کنند. باید این داغ را شانه به شانه به دوش کشیده و صبورانه، بغض در گلو خفه کنند.
غریبی‏اش را سال‏ها پیش مادرش دیده بود که می‏فرمود: «هر کس برای حسنم گریه کند، در قیامت چشمانش گریان نخواهد بود»؛ اما افسوس که آن روز به جای اشک، باران تیر بر تابوت داغ سنگین مدینه می‏بارید. این سنت نامردان تاریخ است که همواره مردانگی را تحمل نمی‏توانند کرد. عهدشکنی را به مثابه عهدی استوار، به دوش می‏کشند و خانه بر شانه باد ساخته‏اند.
اکنون نوبت امام حسن علیه‏السلام است که تنهایی و غربت مدینه را به ارث ببرد. چرا باید فرزندان پیامبر صلی‏الله‏علیه‏و‏آله شهر پیامبر را با خاطرات تلخش بشناسند؟
شهری که روزی پایکوب آمدن پیامبر بود، اینک خفقانی شده است که حتی مانع به خاک سپردن فرزند پیامبر می‏شود!
کاش می‏شد سوگ سروده‏های زمین را شنید! کاش صدای به هم خوردن پنجره‏ها را از بهت این وقایع عظیم می‏شد از سطور دلتنگ تاریخ شنید!
غریب شهر مدینه تویی که پنجره‏ها
به غربت شب تنهایی تو می‏گریند
فرزند پیامبر، فرزند علی علیه‏السلام و فرزند فاطمه علیهاالسلام دارد تشییع می‏شود و زمین ـ مادر دلتنگی‏های عالم ـ سیاه پوشیده است.
سیاه‏پوش تو شد آسمان خسته شهر
تویی که خستگی آسمان به شانه توست

آینه حسن ازلی

حجت الاسلام جواد محدثی
سلام بر گل زيباى مجتبوى در بوستان حُسن نبوى، سبط اكبر، الگوى كمال و آينه جمال، كه ميلادش در نيمه رمضان، رويِش گلى در بوستان ماه خدا بود.
سلام بر مجتباى آل محمد، فرزند برومند على و زهرا عليهماالسلام ، كه گوهر درياى فضيلت بود.
سلام بر آن «آينه حُسن ازلى»، كه تولّد فرخنده‏اش در آستانه «شبهاى قدر»، بركتى مضاعف بر سفره افطار و سحر روزه داران است.
در خنده‏هاى صبحدم نيمه ماه مبارك، يك ميلاد نهفته بود، كه دامن دامن زيبايى و حُسن به بشريّت ارزانى داشت و همه ما را بر سفره احسانش مهمانِ كرامت او ساخت، تا از مائده معنويّتى خدايى بهره‏مند شويم.
سلام بر او، كه كرامت و جود، آينه دار فضايل اوست. دلهاى شيعيان، با نسيم روح نواز نام زيبايش، صفا مى‏گيرد و ياد او همچون عطر بهشتى مشام جانها را مى‏نوازد.
امروز هم، پس از گذشت هزار و چهارصد سال، شادى و شعفى را كه با تولّدش در خانه على و فاطمه عليهماالسلام پديد آمد، مى‏توان حس كرد.
فاطمه عليهاالسلام ، درياى پيوسته به رسالت بود و على عليه‏السلام مسند نشينِ امامت. وقتى اين دو دريا به هم پيوست، غوّاص آفرينش از تلاقى اين دو دريا، «گوهر حُسن» به چنگ آورد.
لؤلؤ سبز اين دو دريا، «حسن بن على» بود.
اين مولود، شش سال از لبخندها و نوازش‏هاى پيامبرخدا صلى‏الله‏عليه‏و‏آله‏وسلم و آغوش معطّر او بهره‏مند شد و عطر بهشت در سايه نامش قرار و آرام يافت.
عصاره هستى و ميوه باغ كمال و گل دامان زهراى عزيز بود.
«سرور جوانان بهشت» بود و لقب «مجتبى»، تابلوى زيبايى است كه برگزيدگى و كمال او را مى‏نماياند و فضايل او را در چشم انداز نگاه مردم قرار مى‏دهد.
آن گونه كه مهمانان ماه خدا، بر سفره رحمت الهى متنعّم مى‏شوند، شيعيان نيز در مهمان‏خانه هميشه گشوده آن پيشواى سخاوت، از معنويت و پارسايى و بزرگوارى او بهره مى‏برند.
او، همدرد محرومان، همراه ضعيفان، همنواى فرشتگان و هم آواى كرّوبيان بود.
امام صابر و عابد و كريمى بود كه عاشقانه به عبادت مى‏ايستاد و پيوسته لب‏هايش كه غنچه جمال آفرين بود، به ذكر محبوب مترنّم بود. با ياد مرگ، به خوف و گريه مى‏افتاد و هنگام نماز، رنگ از چهره‏اش مى‏پريد.
شوق ديدار خانه خدا، بيست و پنج بار او را پياده به حرم خدا كشاند.
وجودش وقف خدا بود و هستى‏اش در خدمت بندگان خدا.
«كريم اهل‏بيت» بود و شعاع كرمش دور و نزديك و آشنا و غريب و خويش و بيگانه را فرا مى‏گرفت.
اگر بباليم كه او امام ماست، بجاست و اگر فخركنيم كه مقتداى ماست، رواست. سلام بر آن حجّت حق و مِشكات هدايت الهى!
امام و اسوه‏اى كه بوى بهشت در سخن و سكوتش پيچيده بود و صلح او زمينه ساز قيام «عاشورا» گشت و قهرمانى ميدانِ «صبر و پايدارى» به نام او سكّه خورد.
امام مظلومى كه شرايط، حتى براى شهادتى خونين و تحوّل آفرين و رسواساز برايش فراهم نبود. براى مصلحت اسلام و مسلمين، جام تلخ صلح را سركشيد و در اين راه، زخم زبان‏هايى از نزديك‏ترين يارانش هم شنيد.
سلام بر صبر خدايى‏اش، كه ما را الهام بخش صبورى در راه حق است.
سلام بر صلح حماسى‏اش، كه ما را آموزگار عمل به تكليف و تبعيّت از وظيفه است.
سلام بر بقيع غريبش، كه رواق مظلوميّت اهل بيت و شيعه است.
سلام بر آن مسموم شهيد، بر آن مظلوميّت مجسّم و تجسّم مظلوميّت.
اينك... ماييم و مائده كرامت آن «كريم اهل‏بيت»، كه پيوسته گسترده است و خوشه چينان معنويّت و ايثار را مهمان فضايل خويش ساخته است.

منابع:

www.hawzah.net
www. emamhasan.jahanpayam.net
www.shiati.ir
www.imamhasan.info
ماهنامه اشارات
ماهنامه گلبرگ